پایگاه خبری سرمایه فردا

پرویز شهبازی تنها یک فیلمساز نیست؛ او روایتگر زندگی روزمره و بحران‌های خام انسانی است که با نگاه شخصی و سبک منحصر به‌فردش توانسته سینمای ایران را به تجربه‌ای صادقانه و متفاوت پیوند بزند. تولد او بهانه‌ای است برای مرور کارنامه‌ای که هر اثرش امضای تازه‌ای بر پیکره سینمای اجتماعی ایران گذاشته است.

سه روایت از گفت‌وگوهای دانش اقباشاوی درباره فیلم «زاپاتا» نشان می‌دهد این اثر نه‌تنها تجربه‌ای فرمی و روایی تازه در سینمای ایران است، بلکه بیانیه‌ای علیه سلطه سرمایه و محدودیت‌های تولید در سینما محسوب می‌شود. فیلمی که با بودجه‌ای اندک ساخته شد، اما توانست در جشنواره‌های خارجی مخاطبان را شگفت‌زده کند و تصویری متفاوت از سینمای ایران ارائه دهد.

جعفر پناهی با تازه‌ترین اثر خود، بیش از آنکه در امتداد سنت سینمای اجتماعی ایران حرکت کند، به بازتاب مستقیم منازعات سیاسی و اجتماعی سال‌های اخیر بدل شده است؛ فیلمی که فرامتن آن سنگین‌تر از خود اثر است و همین امر آن را به یکی از بحث‌برانگیزترین نمونه‌های سینمای ایران در عرصه جهانی تبدیل کرده است.

گیرمو دل‌تورو در «فرانکشتاین 2025» برخلاف جریان غالب سینما، به ریشه‌های ادبی مری شلی وفادار مانده و موجود بی‌نام را نه صرفاً به‌عنوان هیولایی قدرتمند، بلکه به‌عنوان شخصیتی حساس و قابل‌همدردی بازآفرینی کرده است؛ رویکردی که این فیلم را از اقتباس‌های کلیشه‌ای پیشین متمایز می‌سازد.

فیلم‌های جنگی چین در سال‌های اخیر نه‌تنها بازتابی از حافظه تاریخی این کشور بوده‌اند، بلکه با فروش‌های میلیونی در داخل و خارج، نشان داده‌اند که پروپاگاندای آشکار نیز می‌تواند به موفقیت اقتصادی و فرهنگی بدل شود؛ الگویی که تفاوت رویکرد چین و ایران در مدیریت سینما را آشکار می‌کند.

امین سعدی در تازه‌ترین اثر خود، «ساحلی‌ها»، مرز میان صحنه و پرده را درهم می‌شکند؛ نمایشی که با تدوین موازی، نورپردازی سینمایی و موسیقی پرتنش، سفری از جهان بیرونی به کابوس‌های درونی شخصیت‌ها می‌سازد و تجربه‌ای متفاوت از تئاتر معاصر ایران ارائه می‌دهد.

جواد طوسی در گفت‌وگویی مفصل، تاریخ سینمای ایران را از ملودرام‌های دهه ۳۰ و ۴۰ تا موج نو و نقد حرفه‌ای دهه شصت مرور می‌کند. او با نگاهی تحلیلی، از ستاره‌سازی فردین و ملک‌مطیعی تا ظهور کیمیایی و مهرجویی سخن می‌گوید و در نهایت، بحران نقد در فضای مجازی امروز را هشدار می‌دهد.

تئاتر ایران زیر فشار اقتصاد، بی‌حمایتی و ابتذال تجاری نفس می‌کشد، ایوب آقاخانی همچنان بر صحنه ایستاده است؛ نه برای شهرت یا سود، بلکه برای حفظ سنگری که آن را جبهه فرهنگی می‌داند. او در گفت‌وگویی صریح، از تجربه متفاوتش در نمایش «کازابلانکا» می‌گوید و از انحراف تئاتر خصوصی از مسیر اصیل خود انتقاد می‌کند.

سینما دیگر فقط هنر نیست؛ آزمون اخلاق است. ستارگانی که روزی با درخشش‌شان جهان را مسحور کردند، حالا در دادگاه‌های عمومی و حافظه جمعی، با پرونده‌هایی روبه‌رو هستند که نه به نقش، بلکه به رفتارشان مربوط است. از هالیوود تا بالیوود، از پاریس تا سئول، جهان آموخته که شهرت، مصونیت نمی‌آورد—بلکه مسئولیت می‌طلبد.