پایگاه خبری سرمایه فردا

اظهارات اخیر رئیس‌جمهور ایران درباره روابط با جمهوری آذربایجان با وجود نیت مثبت، از نظر دیپلماتیک حاوی خلأهای مهمی بود. در شرایطی که ایران طی سه دهه گذشته سیاست حسن همجواری را در قبال باکو در پیش گرفته، همکاری‌های امنیتی آذربایجان با اسرائیل و اقدامات ضدایرانی این کشور، نشان‌دهنده فاصله معنادار از احترام متقابل است. در این گزارش تحلیلی، پیامدهای سیاسی ساده‌انگاری در دیپلماسی و اهمیت بازتعریف موضع رسمی ایران در برابر رفتارهای متناقض باکو بررسی شده است.

در بزنگاه‌هایی که سیاست به سطح ادراک عمومی کشیده می‌شود، پروژه‌ای آرام اما عمیق در حال شکل‌گیری است؛ پروژه‌ای که می‌خواهد ایران را از نظام سیاسی‌اش جدا سازد، نه با گلوله، بلکه با واژه. این نوشته از دل گفتمان فلسفه‌سیاسی بیرون آمده تا پرده از راهبردی بردارد که هدفش تضعیف همبستگی ملی، تحریف اراده عمومی و تبدیل ایران از یک کنش‌گر زنده به یک شئی تاریخی بی‌صداست.

کتاب «لابی اسرائیل و سیاست خارجی آمریکا»، نوشته جان مرشایمر و استیون والت، پرده از یکی از جنجالی‌ترین و کمتر بررسی‌شده‌ترین ابعاد سیاست خارجی ایالات متحده برمی‌دارد.

ماسک و دونالد ترامپ دو رفیق گرمابه و گلستان بودند که خیلی زود بر سر مسائل مالی با چالش مواجه شدند و به دشمن هم تبدیل شدند.

تلاش ایران برای کنترل فضای رسانه‌ای مذاکرات برجام ناکام ماند، چراکه رسانه‌ها نقش کلیدی در دیپلماسی آمریکایی ایفا می‌کنند. اکنون، با انبوهی از اخبار تکراری و نبود تحولات اساسی، بازارها در انتظار یک تغییر واقعی هستند. آیا تاریخ دقیق دور بعدی مذاکرات می‌تواند این روند را دگرگون کند؟

پس از سال‌ها تأکید بر قدرت سخت، ایران اکنون در موقعیتی قرار دارد که با دیپلماسی فعال و استفاده از ابزارهای قدرت نرم، روابط منطقه‌ای خود را گسترش دهد. از مذاکرات راهبردی تا نشست‌های بین‌المللی، فرصت‌هایی برای گفتگوی مؤثر میان ایران و کشورهای عربی منطقه فراهم شده است. با بهره‌گیری از دیپلماسی عمومی، تعاملات فرهنگی، و سیاست‌های همکاری اقتصادی، ایران می‌تواند تصویری نوین از خود ارائه دهد و نقش سازنده‌ای در تحولات آینده منطقه ایفا کند.

در جهانی که رقابت‌های سیاسی و امنیتی نقش مهمی در توسعه کشورها دارد، ایران با چالش‌های استراتژیک متعددی روبه‌رو است. تجربه تاریخی نشان داده که هیچ کشور متوسط یا بزرگی بدون حل مشکلات امنیتی خود، به توسعه پایدار دست نیافته است. با توجه به رقابت‌های منطقه‌ای و حضور کشورهای رقیب با حمایت‌های نظامی گسترده، ایران باید مسیر آینده خود را با درک واقعیت‌های ژئوپلیتیکی و مدیریت چالش‌های امنیتی مشخص کند. استقلال راهبردی و شناخت دقیق موازنه‌های قدرت، دو عامل کلیدی در دستیابی به توافقات پایدار و تقویت جایگاه ایران در نظام بین‌الملل خواهند بود.

در دوران بحران‌های جهانی و بازگشت ناسیونالیسم اقتصادی، حمایت‌گرایی به ابزاری برای توجیه ناکارآمدی اقتصادی بدل شده است. هاجون چانگ، نظریه‌پرداز مشهور توسعه‌گرایی، با دفاع از حمایت‌گرایی در کشورهای در حال توسعه، ناخواسته به مروج سیاست‌های تغییر جهان کمک کردند.

آنچه موجب انحطاط کشورهای بزرگی چون ایران و عراق شده است، انقطاع از سنت فقهی مالکیت محور بوده، در حالی که کشورهای موفق عربی توانسته‌اند با حفظ نسبی این سنت‌ها، به رشد و ثبات دست یابند.