پایگاه خبری سرمایه فردا

سخنان اخیر رئیس‌جمهور درباره واگذاری تدریجی اختیارات به استان‌ها، در ظاهر با ادبیات اصلاح ساختار اداری و افزایش کارآمدی همخوانی دارد. اما در شرایطی که دولت چهاردهم با بن‌بست‌های اقتصادی و مدیریتی دست‌وپنجه نرم می‌کند، این طرح بیش از آنکه یک پروژه اصلاحی باشد، به نظر می‌رسد تلاشی برای تقسیم بار ناکامی‌ها میان دولت مرکزی و مدیران استانی باشد.

نشست تهران ادامه مسیری است که از توافق پکن آغاز شد؛ مسیری که روابط ایران و عربستان را پس از سال‌ها قطع ارتباط وارد مرحله بازسازی کرد، اما همچنان در سطحی دیپلماتیک و کنترل‌شده باقی مانده و از ورود به همکاری‌های اقتصادی و ساختاری فاصله دارد.

بیانیه تازه شورای همکاری خلیج فارس بار دیگر ادعاهای تکراری درباره جزایر ایرانی را تکرار کرد، در حالی که سخنان دبیرکل این شورا در مجمع دوحه از ضرورت ثبات و همکاری با تهران حکایت داشت. این دوگانگی نشان می‌دهد که سیاست منطقه‌ای شورا میان فشار و تعامل، بازدارندگی و گفت‌وگو در نوسان است.

در هفته‌های اخیر، سیاست خارجی ایران تصویری چندلایه و گاه متناقض از خود نشان داده است؛ نامه رئیس‌جمهوری به ولیعهد سعودی، پیام صریح دبیر شورای عالی امنیت ملی درباره مذاکره، سفر عباس عراقچی به اروپا و در نهایت سخنان رهبر انقلاب، همگی در کنار هم ترکیبی از پیام‌های ناهم‌آهنگ را ساخته‌اند که در نگاه بیرونی به‌عنوان نبود یک خط‌مشی واحد تعبیر می‌شود.

بیانیه دفتر حسن روحانی، نه نقطه پایان حملات، بلکه آغاز دور تازه‌ای از منازعه سیاسی است؛ منازعه‌ای که از تخریب برای حذف تغذیه می‌کند و با هر واکنش، شدت می‌گیرد. در این میدان، صداوسیما و تریبون‌های تندرو، نقش بازوی رسانه‌ای پروژه‌ای را ایفا می‌کنند که هدفش نه نقد، بلکه بازنویسی تاریخ و حذف گفتمان اعتدال است.

در حالی‌که واشنگتن هم‌زمان با تشدید تحریم‌ها، از مسیر عمان پیام مذاکره می‌فرستد، وزارت امور خارجه ایران در وضعیتی از انفعال و بی‌تحرکی گرفتار شده است. نه ابتکار عملی دیده می‌شود، نه پاسخ روشن، و نه حتی تلاشی برای بازتعریف راهبردی در برابر سیاست چندوجهی آمریکا. این گزارش، نگاهی دارد به بن‌بست دیپلماتیک تهران و سردرگمی واشنگتن در مواجهه با یکدیگر.

انتشار یک ویدئوی خانوادگی از مراسم عروسی دختر علی شمخانی، بهانه‌ای شد برای آغاز موجی از تحلیل‌های سیاسی، تخریب‌های جناحی و سوءبرداشت‌های رسانه‌ای که بار دیگر نشان داد سیاست‌ورزی در ایران تا چه اندازه در معرض بی‌اخلاقی، بی‌احتیاطی و فرسایش سرمایه اجتماعی قرار گرفته است.

علی‌اکبر ناطق نوری پس از سال‌ها سکوت، بار دیگر در قامت یک سیاستمدار میانجی‌گر و عقل‌گرا به صحنه بازگشت؛ بازگشتی که با تأکید بر اقتدار ملی و نقد رفتارهای افراطی، می‌تواند نشانه‌ای از نیاز سیاست ایران به بازسازی زبان گفت‌وگو و بازتعریف گفتمان اصولگرایی باشد.

انتشار ویدئوی مراسم عروسی دختر علی شمخانی، چهره امنیتی باسابقه، بهانه‌ای شد برای بازخوانی مرز میان حریم خصوصی و مسئولیت عمومی. در فضایی که افکار عمومی تشنه شفافیت‌اند، این رویداد به نقطه‌ای بحرانی در مسیر اعتمادسازی بدل شده و آینده سیاسی شمخانی را در هاله‌ای از ابهام قرار داده است.