پایگاه خبری سرمایه فردا

در میانه‌ی نغمه‌های غرب‌گرایی و شرق‌گرایی، ایران بار دیگر بر سر یک دوراهی سرنوشت‌ساز ایستاده است. در حالی که برخی راه نجات را در پذیرش نظم آمریکایی و برخی در ادغام در بلوک شرقی می‌جویند، جمهوری اسلامی با تکیه بر منطق «حکمت، عزت و مصلحت»، راه سومی را برمی‌گزیند؛ راهی برخاسته از هویت تاریخی، استقلال تمدنی و فهم عمیق از مناسبات جهانی. این گزارش تحلیلی به بررسی خط مشی ایران در برابر نسخه‌های افراطی موجود و تبیین مسیر واقعی بازیگری مستقل می‌پردازد.

در بزنگاه‌هایی که سیاست به سطح ادراک عمومی کشیده می‌شود، پروژه‌ای آرام اما عمیق در حال شکل‌گیری است؛ پروژه‌ای که می‌خواهد ایران را از نظام سیاسی‌اش جدا سازد، نه با گلوله، بلکه با واژه. این نوشته از دل گفتمان فلسفه‌سیاسی بیرون آمده تا پرده از راهبردی بردارد که هدفش تضعیف همبستگی ملی، تحریف اراده عمومی و تبدیل ایران از یک کنش‌گر زنده به یک شئی تاریخی بی‌صداست.

کتاب «لابی اسرائیل و سیاست خارجی آمریکا»، نوشته جان مرشایمر و استیون والت، پرده از یکی از جنجالی‌ترین و کمتر بررسی‌شده‌ترین ابعاد سیاست خارجی ایالات متحده برمی‌دارد.

پس از سال‌ها تأکید بر قدرت سخت، ایران اکنون در موقعیتی قرار دارد که با دیپلماسی فعال و استفاده از ابزارهای قدرت نرم، روابط منطقه‌ای خود را گسترش دهد. از مذاکرات راهبردی تا نشست‌های بین‌المللی، فرصت‌هایی برای گفتگوی مؤثر میان ایران و کشورهای عربی منطقه فراهم شده است. با بهره‌گیری از دیپلماسی عمومی، تعاملات فرهنگی، و سیاست‌های همکاری اقتصادی، ایران می‌تواند تصویری نوین از خود ارائه دهد و نقش سازنده‌ای در تحولات آینده منطقه ایفا کند.

در جهانی که رقابت‌های سیاسی و امنیتی نقش مهمی در توسعه کشورها دارد، ایران با چالش‌های استراتژیک متعددی روبه‌رو است. تجربه تاریخی نشان داده که هیچ کشور متوسط یا بزرگی بدون حل مشکلات امنیتی خود، به توسعه پایدار دست نیافته است. با توجه به رقابت‌های منطقه‌ای و حضور کشورهای رقیب با حمایت‌های نظامی گسترده، ایران باید مسیر آینده خود را با درک واقعیت‌های ژئوپلیتیکی و مدیریت چالش‌های امنیتی مشخص کند. استقلال راهبردی و شناخت دقیق موازنه‌های قدرت، دو عامل کلیدی در دستیابی به توافقات پایدار و تقویت جایگاه ایران در نظام بین‌الملل خواهند بود.

در دوران بحران‌های جهانی و بازگشت ناسیونالیسم اقتصادی، حمایت‌گرایی به ابزاری برای توجیه ناکارآمدی اقتصادی بدل شده است. هاجون چانگ، نظریه‌پرداز مشهور توسعه‌گرایی، با دفاع از حمایت‌گرایی در کشورهای در حال توسعه، ناخواسته به مروج سیاست‌های تغییر جهان کمک کردند.

نامه ترامپ به تهران از طریق امارات متحده عربی، نقطه‌ای جدید در میانجی‌گری منطقه‌ای رقم زده است. امارات، برخلاف کشورهایی مانند عمان و قطر، نقشی متفاوت و پرریسک ایفا کرده و انور قرقاش، مشاور دیپلماتیک، حامل این پیام بوده است. اما آیا این اقدام به پیشبرد گفتگوها کمک می‌کند، یا تنها زمینه‌ساز تنش‌های جدید خواهد شد؟

در طول تاریخ، تقدیرگرایی و باور به امور غیبی نقش مهمی در شکل‌دهی وقایع تاریخی و سرنوشت ملت‌ها داشته‌اند. از قیام جهیمان در مکه تا نبرد ام‌درمان در سودان، این باورها موجب وقوع طغیان‌ها و شورش‌های متعددی شده‌اند. امروزه نیز جوامع با سوالی مهم روبرو هستند: آیا تقدیرگرایی همچنان بر جهان تاثیرگذار خواهد بود یا انسان‌گرایی و دنیاگرایی جایگزین آن خواهد شد؟

با توجه به شرایط خاص منطقه و اوضاع اقتصادی کشور، بیش از هر زمان دیگری جای خالی یکی از بزرگ‌ترین سیاستمدار تحول‌خواه احساس می‌شود.