پایگاه خبری سرمایه فردا

در جهانی که رقابت‌های سیاسی و امنیتی نقش مهمی در توسعه کشورها دارد، ایران با چالش‌های استراتژیک متعددی روبه‌رو است. تجربه تاریخی نشان داده که هیچ کشور متوسط یا بزرگی بدون حل مشکلات امنیتی خود، به توسعه پایدار دست نیافته است. با توجه به رقابت‌های منطقه‌ای و حضور کشورهای رقیب با حمایت‌های نظامی گسترده، ایران باید مسیر آینده خود را با درک واقعیت‌های ژئوپلیتیکی و مدیریت چالش‌های امنیتی مشخص کند. استقلال راهبردی و شناخت دقیق موازنه‌های قدرت، دو عامل کلیدی در دستیابی به توافقات پایدار و تقویت جایگاه ایران در نظام بین‌الملل خواهند بود.

در دوران بحران‌های جهانی و بازگشت ناسیونالیسم اقتصادی، حمایت‌گرایی به ابزاری برای توجیه ناکارآمدی اقتصادی بدل شده است. هاجون چانگ، نظریه‌پرداز مشهور توسعه‌گرایی، با دفاع از حمایت‌گرایی در کشورهای در حال توسعه، ناخواسته به مروج سیاست‌های تغییر جهان کمک کردند.

نامه ترامپ به تهران از طریق امارات متحده عربی، نقطه‌ای جدید در میانجی‌گری منطقه‌ای رقم زده است. امارات، برخلاف کشورهایی مانند عمان و قطر، نقشی متفاوت و پرریسک ایفا کرده و انور قرقاش، مشاور دیپلماتیک، حامل این پیام بوده است. اما آیا این اقدام به پیشبرد گفتگوها کمک می‌کند، یا تنها زمینه‌ساز تنش‌های جدید خواهد شد؟

در طول تاریخ، تقدیرگرایی و باور به امور غیبی نقش مهمی در شکل‌دهی وقایع تاریخی و سرنوشت ملت‌ها داشته‌اند. از قیام جهیمان در مکه تا نبرد ام‌درمان در سودان، این باورها موجب وقوع طغیان‌ها و شورش‌های متعددی شده‌اند. امروزه نیز جوامع با سوالی مهم روبرو هستند: آیا تقدیرگرایی همچنان بر جهان تاثیرگذار خواهد بود یا انسان‌گرایی و دنیاگرایی جایگزین آن خواهد شد؟

با توجه به شرایط خاص منطقه و اوضاع اقتصادی کشور، بیش از هر زمان دیگری جای خالی یکی از بزرگ‌ترین سیاستمدار تحول‌خواه احساس می‌شود.

با وجود ناکارآمدی و بی نتیجه بودن بیشتر کودتای نظامی، گاه فضا و شرایط، زمینه و بستر کودتاهای موفق و کارسازی را مهیا کرده است.

در تحلیل‌های متفاوت رسانه‌های درون اسراییل برخلاف پیش بینی همه تحلیل‌هایی که از همراهی نتانیاهو با برنامه ترامپ برای فشار علیه ایران است.

کشورهای زیادی با هدایت آمریکا، اصطلاحاً مستقل شده‌اند. کشورهایی که عضو سازمان ملل رهستند و در سازمان ملل سیاست های آمریکا را دنبال می کنند.

سیاست بین‌المللی ایران در قبال غرب و شرق تاکنون بر مبنای ماحظات کشور روسیه بوده است. درحالی که منافع ایران توسط این کشور تامین نشده است.