پایگاه خبری سرمایه فردا

دیدار یک‌روزه وزیر خارجه ترکیه از تهران تنها یک رویداد تشریفاتی نبود؛ این سفر بازتابی از روابط پیچیده و چندلایه ایران و ترکیه است که همزمان درگیر همکاری‌های اقتصادی، رقابت‌های ژئوپلیتیک و ضرورت‌های امنیتی‌اند. حضور هاکان فیدان، چهره امنیتی و دیپلماتیک ترکیه، نشان می‌دهد آنکارا به دنبال بازتعریف جایگاه خود در معادلات منطقه‌ای است و تهران نیز این فرصت را برای بازسازی مناسبات دوجانبه مغتنم می‌داند.

پیوستن قزاقستان به توافق‌نامه‌های ابراهیم، در ظاهر گامی نمادین در مسیر عادی‌سازی روابط با اسرائیل است، اما در بطن خود حامل پیام‌هایی راهبردی برای ایران است؛ از گسترش نفوذ تل‌آویو در مرزهای شمالی گرفته تا بازتعریف نظم منطقه‌ای با محوریت واشنگتن. در برابر این نگاه، برخی تحلیلگران آن را صرفاً یک مانور تبلیغاتی بی‌اثر می‌دانند. اما در هر دو صورت، این تحول تلنگری جدی برای سیاست خارجی ایران است.

در روزهایی که فضای سیاسی کشور با بی‌اخلاقی‌های آشکار و نزاع‌های بی‌پایان جناحی ملتهب شده، سه مقام ارشد از سه نهاد کلیدی—امنیت ملی، وزارت کشور و سازمان بسیج—به‌طور هم‌زمان هشدار داده‌اند: انسجام ملی در خطر است، و هر سخن یا رفتاری که به این وحدت ضربه بزند، بازی در زمین دشمن خواهد بود. این هشدارها، دیگر توصیه نیستند؛ اخطارند.

در حالی‌که واشنگتن هم‌زمان با تشدید تحریم‌ها، از مسیر عمان پیام مذاکره می‌فرستد، وزارت امور خارجه ایران در وضعیتی از انفعال و بی‌تحرکی گرفتار شده است. نه ابتکار عملی دیده می‌شود، نه پاسخ روشن، و نه حتی تلاشی برای بازتعریف راهبردی در برابر سیاست چندوجهی آمریکا. این گزارش، نگاهی دارد به بن‌بست دیپلماتیک تهران و سردرگمی واشنگتن در مواجهه با یکدیگر.

تصویر منظم و افتخارآمیز ارتش بریتانیا، در برابر روایت‌های صدها زن نظامی که از تعرض جنسی در نخستین مراحل ورود به ارتش سخن می‌گویند، ترک برداشته است. از معاینه‌های پزشکی تا تمرین‌های نظامی، آنچه قرار بود آغاز یک مسیر حرفه‌ای باشد، برای بسیاری به تجربه‌ای از ناامنی، بی‌عدالتی و سکوت اجباری بدل شده است.

در مجلس دوازدهم، برخی نمایندگان کمیسیون فرهنگی به‌جای پرداختن به مسائل بنیادین فرهنگ، هنر و رسانه، به جنجال‌های سیاسی، موج‌سازی مجازی و قدرت‌نمایی جناحی مشغول‌اند. این شکاف میان عنوان و عملکرد، نه‌تنها به بی‌اعتمادی عمومی دامن زده، بلکه نشان‌دهنده بحران در ساختار تخصصی مجلس است.

نشست سوم «دیپلماسی استانی» در تبریز، نماد تلاشی تازه برای پیوند سیاست خارجی با ظرفیت‌های محلی است؛ رویکردی که می‌خواهد مرزها را از خطوط جغرافیایی به کانون‌های تعامل اقتصادی، فرهنگی و امنیتی بدل کند. اما در کشوری با ساختار متمرکز، این سیاست همچنان با پرسش‌هایی درباره مرز اختیارات، نظارت مرکزی و پیامدهای ژئوپلیتیکی روبه‌روست.

در حالی که مناقشه اخیر بر سر «اسنپ‌بک» با اظهارات لاوروف آغاز شد، واکنش‌ها در تهران مسیر دیگری را پیمود. به‌جای پاسخ به مداخله دیپلماتیک روسیه، تریبون مجلس به محلی برای حمله به ظریف و روحانی تبدیل شد؛ رفتاری که نه تنها توصیه شورای عالی امنیت ملی را نادیده گرفت، بلکه انسجام داخلی را نیز هدف قرار داد.

در روزگاری که هر واژه سیاسی می‌تواند به تیغ نقد بدل شود، مسعود پزشکیان با زبانی صریح و بی‌پرده در برابر جامعه‌ای خسته از شعار ایستاده است. اما آیا صداقت در بیان رنج‌ها، در زمانه‌ای که مردم به دنبال راه‌حل‌اند، می‌تواند راهی برای بازسازی اعتماد باشد یا تنها بر التهاب عمومی می‌افزاید؟