پایگاه خبری سرمایه فردا

در حالی که مناقشه اخیر بر سر «اسنپ‌بک» با اظهارات لاوروف آغاز شد، واکنش‌ها در تهران مسیر دیگری را پیمود. به‌جای پاسخ به مداخله دیپلماتیک روسیه، تریبون مجلس به محلی برای حمله به ظریف و روحانی تبدیل شد؛ رفتاری که نه تنها توصیه شورای عالی امنیت ملی را نادیده گرفت، بلکه انسجام داخلی را نیز هدف قرار داد.

در روزگاری که هر واژه سیاسی می‌تواند به تیغ نقد بدل شود، مسعود پزشکیان با زبانی صریح و بی‌پرده در برابر جامعه‌ای خسته از شعار ایستاده است. اما آیا صداقت در بیان رنج‌ها، در زمانه‌ای که مردم به دنبال راه‌حل‌اند، می‌تواند راهی برای بازسازی اعتماد باشد یا تنها بر التهاب عمومی می‌افزاید؟

امتناع وزیر راه از بازرسی کیف دستی‌اش در فرودگاه اردبیل، به عزل فوری یک مدیر انجامید و موجی از پرسش، بی‌اعتمادی و نقد را در فضای عمومی کشور برانگیخت. این حادثه، بیش از آنکه درباره یک کیف باشد، درباره جایگاه قانون در برابر قدرت است.

در حالی که کشور با تورم، فشار تحریم‌ها و بحران‌های معیشتی دست‌و‌پنجه نرم می‌کند، برخی نمایندگان مجلس با تمرکز بر پرونده‌های جنجالی و اتهام‌زنی‌های بی‌سند، فضای سیاسی را به حاشیه می‌برند. حمید رسایی، پس از حملات سال گذشته به محمدجواد ظریف، این‌بار محمدرضا عارف را هدف قرار داده—در مسیری که بیش از آنکه دغدغه قانون‌مداری داشته باشد، نشانه‌ای از بهره‌برداری سیاسی و بی‌توجهی به اولویت‌های ملی است.

رئیس کل بیمه مرکزی در نشست تخصصی صنعت بیمه با تأکید بر ظرفیت‌های توسعه‌نیافته این صنعت، اعلام کرد که بخش عمده‌ای از ریسک‌های موجود در کشور هنوز تحت پوشش بیمه قرار نگرفته‌اند. وی با اشاره به ساختار منظم و مقررات‌محور صنعت بیمه، از نقش حیاتی متخصصان حوزه‌های اقتصاد، فناوری و جامعه‌شناسی در ارتقای تاب‌آوری مالی شرکت‌های بیمه سخن گفت و خواستار حرکت به‌سوی قیمت‌گذاری پویا و مدیریت علمی متغیرهای اقتصادی شد.

دعوت از رئیس‌جمهور ایران برای حضور در نشست صلح شرم‌الشیخ، با وجود عدم پذیرش آن، بار دیگر پرسش‌هایی جدی درباره مسیر سیاست خارجی تهران و ظرفیت دیپلماسی کشور در دوران پساتحریم مطرح کرده است. در شرایطی که خاورمیانه در حال بازتعریف نظم منطقه‌ای است، غیبت ایران می‌تواند به معنای عقب‌ماندن از معادلات جدید باشد

تحلیل دقیق پرونده هسته‌ای ایران نشان می‌دهد که تلاش‌های سیاسی برای جابجایی مسئولیت و القای فضای دو قطبی، هرچند در کوتاه‌مدت ممکن است بخشی از مخاطبان داخلی را تحت تأثیر قرار دهد، اما از جلیلی تا ظریف در تحمیل تحریم‌ها مقصرند.

بازگشت شش قطعنامه شورای امنیت علیه ایران، نه‌تنها معادلات دیپلماتیک را دگرگون کرد، بلکه فضای سیاست داخلی را به سمت گفتمانی تهاجمی‌تر سوق داد؛ جریانی که با تکیه بر بحران، خواستار بازنگری در دکترین دفاعی، کاهش همکاری‌های بین‌المللی و تقویت بازدارندگی حداکثری شده است.

در واکنش به اظهارات اخیر غلامحسین کرباسچی درباره لزوم تکرار الگوی پایان جنگ و کسب «اختیار کامل» از رهبری، این تحلیل نشان می‌دهد که ساختار سیاسی و امنیتی امروز جمهوری اسلامی با سال ۱۳۶۷ تفاوتی بنیادین دارد. در عصر تهدیدهای هیبریدی و حکمرانی شبکه‌ای، موفقیت رئیس‌جمهور نه در تمرکز قدرت، بلکه در توان هماهنگی نهادی، ترجمه سیاست‌های کلی، و تعامل مؤثر با نهادهای تصمیم‌ساز و افکار عمومی است.