پایگاه خبری سرمایه فردا

دو ماه است که دود آتش‌سوزی‌های هورالعظیم، نفس مردم خوزستان را گرفته و چشم‌ها را کور کرده؛ اما راه‌حل ساده‌ای به نام «حقابه» در پیچ‌وخم سیاست‌ورزی منطقه‌ای و دیپلماسی فرسایشی گم شده است. این گزارش، روایت تلخی است از تالابی که به‌جای آب، سهمش از سیاست فقط دود بوده—و از محیط زیستی که در برابر منافع ملی، بی‌پناه مانده است.

در خوزستان، دود دیگر فقط بوی اسپند و عود نیست؛ ترکیبی است از خاکستر نی‌شکر، دود کارخانه‌ها، زباله‌سوزها و نیزارهای شعله‌ور هورالعظیم که هوای استان را به قهوه‌خانه‌ای بی‌پنجره بدل کرده‌اند. اینجا نفس کشیدن نه‌تنها مفرّح ذات نیست، بلکه گاهی مضرّ حیات است. خوزستانی‌ها سال‌هاست با ناترازی اکسیژن، گرد و خاک و حالا ناترازی دَم و بازدم دست‌و‌پنجه نرم می‌کنند؛ بحرانی که در صف رسیدگی، پشت ناترازی آب، برق و بادمجان جا مانده است.