پایگاه خبری سرمایه فردا

در اهواز، نفس‌کشیدن برای هزاران کودک به چالشی روزانه بدل شده است. آلودگی هوا نه‌تنها مدارس را تعطیل کرده و بیمارستان‌ها را پر، بلکه خانه‌ها را نیز از امنیت تهی کرده است. در شهری که صنایع آلاینده بی‌پاسخ مانده‌اند و مسئولان در سکوت، کودکان با ریه‌هایی خسته و نیمکت‌هایی خالی، بهای توسعه بی‌ضابطه را می‌پردازند.

در حالی که علیرضا قربانی شش شب پیاپی در ورزشگاه غدیر اهواز روی صحنه می‌رود، عرفان طهماسبی با لغو کنسرتش از همان شهر و همان صحنه کنار گذاشته می‌شود. این تضاد، بار دیگر پرسش‌هایی جدی درباره عدالت فرهنگی، شفافیت در صدور مجوزها و تبعیض ساختاری در سیاست‌گذاری هنری ایران را پیش کشیده است.

دو ماه است که دود آتش‌سوزی‌های هورالعظیم، نفس مردم خوزستان را گرفته و چشم‌ها را کور کرده؛ اما راه‌حل ساده‌ای به نام «حقابه» در پیچ‌وخم سیاست‌ورزی منطقه‌ای و دیپلماسی فرسایشی گم شده است. این گزارش، روایت تلخی است از تالابی که به‌جای آب، سهمش از سیاست فقط دود بوده—و از محیط زیستی که در برابر منافع ملی، بی‌پناه مانده است.

در خوزستان، دود دیگر فقط بوی اسپند و عود نیست؛ ترکیبی است از خاکستر نی‌شکر، دود کارخانه‌ها، زباله‌سوزها و نیزارهای شعله‌ور هورالعظیم که هوای استان را به قهوه‌خانه‌ای بی‌پنجره بدل کرده‌اند. اینجا نفس کشیدن نه‌تنها مفرّح ذات نیست، بلکه گاهی مضرّ حیات است. خوزستانی‌ها سال‌هاست با ناترازی اکسیژن، گرد و خاک و حالا ناترازی دَم و بازدم دست‌و‌پنجه نرم می‌کنند؛ بحرانی که در صف رسیدگی، پشت ناترازی آب، برق و بادمجان جا مانده است.