پایگاه خبری سرمایه فردا

عکاسی را نه از کلاس‌های رسمی، بلکه از دل تجربه و احساس آغاز کرد؛ از ثبت لحظه‌های دراماتیک روی صحنه تا قاب‌های پرخاطره از تهران قدیم. برای او، هر عکس یک روایت است و هر فریم، فرصتی برای قصه‌گویی. حتی در عصر هوش مصنوعی، او همچنان به شاعرانگی تصویر وفادار مانده است.

جایزه نوبل، روزگاری نماد آرمان‌گرایی بشری بود؛ اما امروز، در میانه تحولات ژئوپلیتیکی و فرهنگی، به ابزاری برای تثبیت گفتمان غربی بدل شده است. از انتخاب‌های سیاسی تا حذف روایت‌های بومی، نوبل دیگر نه داور بی‌طرف، بلکه بازیگری فعال در میدان رقابت تمدن‌هاست.

فاطمه مهاجرانی، نخستین زن سخنگوی دولت در تاریخ جمهوری اسلامی، حالا در مرکز یک منازعه نشانه‌شناختی قرار گرفته است؛ جایی که رفتارهای نمادین، اشتباهات کلامی و فقدان هماهنگی نهادی، او را به چهره‌ای بحث‌برانگیز بدل کرده‌اند. اما در پس این حاشیه‌ها، پرسشی جدی‌تر نهفته است: آیا نقدها به مهاجرانی، نقد به فرد است یا به ساختار ناکارآمد ارتباطی دولت؟

امیر برادران، نویسنده‌ای که نامش با «ساختمان پزشکان»، «هیولا» و «در حاشیه» گره خورده، از مسیر غیرمنتظری وارد دنیای فیلمنامه‌نویسی شد. در گفت‌وگویی صمیمی با «هفت صبح»، از تجربه‌هایش با مهران مدیری، پیمان قاسم‌خانی و رامبد جوان گفت، از ممیزی‌ها و اقتصاد ناعادلانه فیلمنامه‌نویسی گلایه کرد، و درباره آینده طنز در عصر پلتفرم‌ها هشدار داد.

در عصر گالری‌های شیشه‌ای و تابلوهای میلیاردی، هنر معاصر ایران بیش از هر زمان دیگر از طبقه متوسط فاصله گرفته است. از قیمت‌های سرسام‌آور تا زبان پیچیده آثار، از جغرافیای گالری‌ها تا سازوکار فروش، همه‌چیز دست‌به‌دست هم داده تا هنر به کالایی لوکس بدل شود—دور از دسترس مردمی که روزگاری مخاطب طبیعی آن بودند.

توقف پخش آنلاین فیلم «پیرپسر» بار دیگر پرسشی قدیمی را زنده کرد: چرا فیلمی که مجوز اکران سینمایی دارد، برای نمایش در پلتفرم‌های آنلاین باید دوباره از فیلترهای نظارتی عبور کند؟ در حالی که مخاطب همان است و اثر همان، این تکرار مسیر، نه فقط انرژی سینماگران را تحلیل می‌برد، بلکه سرمایه فرهنگی را نیز در بن‌بست‌های اداری گرفتار می‌کند.

در عصر گرانی، پیچیدگی مفهومی و تمرکز جغرافیایی، هنر معاصر ایران بیش از پیش از زندگی روزمره مردم فاصله گرفته است. گالری‌ها به قلمرو طبقات خاص بدل شده‌اند و نسل تازه هنرمندان، پشت درهای شیشه‌ای دیده‌نشدن مانده‌اند. این گزارش، نگاهی دارد به شکاف رو‌به‌گسترش میان هنر رسمی و مصرف فرهنگی طبقه متوسط.

از تئاتر خیابانی تبریز تا فرش قرمز برلین، رضا ناجی مسیری را پیموده که نه با جنجال، بلکه با صداقت، پشتکار و عشق به هنر معنا یافته است. مردی که هنوز هم با همان سادگی سبزی پاک می‌کند، اما در حافظه سینمای ایران، نقشی ماندگار دارد.

احمد عربانی، از چهره‌های ماندگار طنز تصویری ایران، در گفت‌وگویی پرخاطره از روزهای توفیق و گل‌آقا، از صندلی «تمشیت» تا طرح‌های نیمه‌شب، روایت می‌کند که چگونه کاریکاتور از دل جامعه می‌جوشد و چرا امروز دیگر نمی‌خنداند. او از نسل عاشقانی می‌گوید که با مداد و ذوق، نقد را به تصویر می‌کشیدند و هشدار می‌دهد که طنز، اگر از مردم فاصله بگیرد، بی‌اثر می‌شود.