پایگاه خبری سرمایه فردا

امیر برادران، نویسنده‌ای که نامش با «ساختمان پزشکان»، «هیولا» و «در حاشیه» گره خورده، از مسیر غیرمنتظری وارد دنیای فیلمنامه‌نویسی شد. در گفت‌وگویی صمیمی با «هفت صبح»، از تجربه‌هایش با مهران مدیری، پیمان قاسم‌خانی و رامبد جوان گفت، از ممیزی‌ها و اقتصاد ناعادلانه فیلمنامه‌نویسی گلایه کرد، و درباره آینده طنز در عصر پلتفرم‌ها هشدار داد.

توقف پخش آنلاین فیلم «پیرپسر» بار دیگر پرسشی قدیمی را زنده کرد: چرا فیلمی که مجوز اکران سینمایی دارد، برای نمایش در پلتفرم‌های آنلاین باید دوباره از فیلترهای نظارتی عبور کند؟ در حالی که مخاطب همان است و اثر همان، این تکرار مسیر، نه فقط انرژی سینماگران را تحلیل می‌برد، بلکه سرمایه فرهنگی را نیز در بن‌بست‌های اداری گرفتار می‌کند.

در عصر گرانی، پیچیدگی مفهومی و تمرکز جغرافیایی، هنر معاصر ایران بیش از پیش از زندگی روزمره مردم فاصله گرفته است. گالری‌ها به قلمرو طبقات خاص بدل شده‌اند و نسل تازه هنرمندان، پشت درهای شیشه‌ای دیده‌نشدن مانده‌اند. این گزارش، نگاهی دارد به شکاف رو‌به‌گسترش میان هنر رسمی و مصرف فرهنگی طبقه متوسط.

از تئاتر خیابانی تبریز تا فرش قرمز برلین، رضا ناجی مسیری را پیموده که نه با جنجال، بلکه با صداقت، پشتکار و عشق به هنر معنا یافته است. مردی که هنوز هم با همان سادگی سبزی پاک می‌کند، اما در حافظه سینمای ایران، نقشی ماندگار دارد.

احمد عربانی، از چهره‌های ماندگار طنز تصویری ایران، در گفت‌وگویی پرخاطره از روزهای توفیق و گل‌آقا، از صندلی «تمشیت» تا طرح‌های نیمه‌شب، روایت می‌کند که چگونه کاریکاتور از دل جامعه می‌جوشد و چرا امروز دیگر نمی‌خنداند. او از نسل عاشقانی می‌گوید که با مداد و ذوق، نقد را به تصویر می‌کشیدند و هشدار می‌دهد که طنز، اگر از مردم فاصله بگیرد، بی‌اثر می‌شود.

اسطوره پرسپولیس، با یادآوری تجربه تلخ بایکوت رسانه‌ای در دوران اوج فوتبالش، نسبت به قضاوت‌های زودهنگام درباره پژمان جمشیدی هشدار داد. او گفت: «من را با تیترها نابود کردند، حالا نگذارید استعداد پژمان قربانی فضای مسموم رسانه‌ای شود.»

امیرحسین قیاسی، کمدین محبوب دهه نود، با جسارت و صراحت کلام توانست جایگاه ویژه‌ای در فضای طنز دیجیتال ایران پیدا کند. اما با آغاز برنامه جدیدش «رباط صلیبی»، نشانه‌هایی از تکرار فرمول‌های گذشته و آغاز فرسایش هنری در آثارش دیده می‌شود. آیا قیاسی می‌تواند از این نقطه عبور کند و مسیر تازه‌ای در کمدی ایران رقم بزند؟

واحد خاکدان، هنرمندی بود که در قاب‌های خلوت و اشیای خاموش، زندگی را به تماشا می‌گذاشت. آثار او نه تقلید از واقعیت، بلکه تأملی شاعرانه در گذر زمان و حضور اشیا بودند؛ نقاشی‌هایی که همچون مراقبه‌ای بصری، مخاطب را به مکث، به دیدن، و به شنیدن صدای آرام جهان دعوت می‌کردند.

احمد احمدپور، کودک بی‌ادعای فیلم «خانه دوست کجاست؟» در آرامش خواب، از جهان رفت. او نه ستاره بود، نه قهرمان، اما با نگاه معصومش در قاب‌های کیارستمی، برای همیشه در حافظه سینمای ایران جاودانه شد. مرگ او، یادآور پایان دورانی است که سینما هنوز بوی خاک و انسانیت می‌داد.