پایگاه خبری سرمایه فردا

نخستین حضور سولماز حسینی در قاب تصویر با نقشی پرچالش در سریال «شغال» آغاز شد؛ نقشی که فراتر از روایت داستانی، به تجربه زیسته زنان ایرانی گره خورد و او را در برابر قضاوت‌ها، مسئله خشونت جنسی و ضرورت ساختن هویتی مستقل در مسیر بازیگری قرار داد.

نفس بازغی، دختر نوجوانی که نامش با خانواده‌ای شناخته‌شده در سینمای ایران گره خورده، تلاش دارد مسیر حرفه‌ای خود را نه با اتکا به شهرت والدین، بلکه با آزمون‌های شخصی و انتخاب‌های آگاهانه بسازد. او در گفت‌وگویی صریح از تجربه ورود زودهنگام به سینما، مواجهه با قضاوت‌های فضای مجازی و اهمیت استقلال در کارنامه‌اش سخن می‌گوید.

مهدی فقیه، بازیگر پیشکسوت تئاتر و سینما، در گفت‌وگویی صریح تأکید می‌کند که سینمای ایران هنوز وارد رقابت واقعی جهانی نشده و تنها در جشنواره‌ها حضور دارد. او معتقد است ظرفیت‌های فرهنگی و تاریخی ایران می‌توانند به برگ برنده سینمای ملی بدل شوند و حتی شیراز را به پایتخت سینمای خاورمیانه تبدیل کنند.

لاله اسکندری تنها بازیگر نیست؛ او هنرمندی است که روایت زن ایرانی را هم در قاب سینما و تلویزیون و هم در دیوارنگاره‌های شهری دنبال کرده است. آثار او، چه در نقش‌های تاثیرگذار روی پرده و چه در کاشی‌کاری‌های ماندگار تهران، ترکیبی از خلاقیت فردی و هویت جمعی را به نمایش می‌گذارند.

با آغاز پخش «دشتستان»، نام سیروس همتی دوباره در کانون توجه قرار گرفته است؛ هنرمندی که سال‌ها میان تئاتر و تصویر رفت‌وآمد کرده و هر بار نقشی تازه را برای تجربه انتخاب کرده است. گفت‌وگوی او درباره این مجموعه، کمدی اجتماعی، سالن‌های خصوصی، بلاگرها و فضای مجازی، تصویری روشن از دغدغه‌های یک بازیگر در روزگار امروز ارائه می‌دهد.

هادی مرزبان، کارگردان و بازیگر برجسته تئاتر و تلویزیون ایران، صبح دوم آذرماه در ۸۱ سالگی درگذشت. او بیش از نیم‌قرن از عمر خود را صرف اعتلای هنر نمایش کرد و با آثار ماندگارش بخشی از هویت فرهنگی صحنه ایران را شکل داد.

اجرای بدون مجوز مهران مدیری از ترانه ماندگار «سوغاتی» در کنسرت دوبی، موجی از واکنش‌ها را برانگیخت؛ خانواده زنده‌یاد محمد حیدری این اجرا را «غیراخلاقی» و «فاقد مشروعیت» خوانده و بار دیگر بحث حقوق مؤلف و شأن آثار موسیقی ایرانی را به صدر خبرها کشاندند.

رسانه‌های ایران این روزها زیر سلطه موجی از برنامه‌های گفت‌وگو محور قرار گرفته‌اند؛ تاک‌شوهایی که بیش از آنکه به پرسشگری و عمق گفت‌وگو بپردازند، درگیر فرمول‌های تکراری، جنجال‌سازی و بازاریابی هیجانی شده‌اند. نتیجه، بازاری پرهیاهو اما کم‌مایه است که کیفیت را قربانی کلیک و دیده‌شدن می‌کند.

انتشار ویدئوی حضور یک بازیگر شناخته‌شده با تیمی از محافظان در دانشگاه، بار دیگر بحث بادیگاردها را به صدر توجهات آورد؛ پدیده‌ای که فراتر از امنیت، به نشانه‌ای از قدرت، جایگاه اجتماعی و فرهنگ دیده شدن در کلان‌شهرها بدل شده است.