پایگاه خبری سرمایه فردا

اصحاب رسانه می‌دانند که از ابتدای آشنایی ما ایرانیان با رسانه‌های مدرن، همواره کشاکشی میان اقتضائات ریتوریک رسانه‌ای و حقیقت وجود داشته است.

از دل جنگ با اسرائیل بازتعریف رابطه با غرب، همچنین یک بازتعریف از مفهوم ایران پدید خواهد آمد. ایران دیگر یک "وطن جغرافیایی" نخواهد بود که بتوان از آن مهاجرت کرد یا بدان بازگشت؛ بلکه بدل به یک "امر اخلاقی-تاریخی" خواهد شد که بودن یا نبودنِ آدمی بدان گره خورده است. در متن جنگ، ایران نه به‌عنوان خاک بلکه به‌عنوان حق، سربرمی‌آورد. اینجاست که خودآگاهی ملّی ایرانیان در مقام یک واقعیت موثر اخلاقی، بازساخته خواهد شد.

در پی جنگ میدانی و روانی اسرائیل، حمله به مراکز غیرنظامی ایران از جمله ساختمان شیشه‌ای صداوسیما، نیروهای مسلح ایران با شلیک هم‌زمان موشک‌های بالستیک، کروز و پهپادهای انتحاری، پالایشگاه‌ها، نیروگاه حیفا و ساختمان‌های وابسته به موساد و آمان در هرتزلیا را هدف قرار دادند.

به گزارش سرمایه فردا، نبرد رسانه برای تغییر روایت جنگ در اذهان بین‌المللی از شگرد رسانه‌های آمریکایی است که پشت کشوری به نام حافظ دموکراسی قایم شده اند.

در جوامعی که قانون به‌عنوان معیار اصلی رفتار اجتماعی رعایت می‌شود، نظم و عدالت بر تصمیم‌گیری‌ها حاکم است. ماجرای وینستون چرچیل در بحبوحه جنگ جهانی دوم، نمونه‌ای بارز از این اصل است؛ حتی در شرایط اضطراری، هیچ فردی فراتر از قانون نبود. این درسی است که تفاوت چشمگیری میان جوامع قانون‌محور و سیستم‌هایی که مصونیت‌های غیررسمی بر آنها سایه افکنده، ایجاد می‌کند.

با شدت گرفتن درگیری‌های نظامی میان هند و پاکستان بر سر کشمیر، این مناقشه دیرینه بار دیگر به یک بحران ژئوپلیتیکی تبدیل شده است. اهمیت استراتژیک این منطقه، کنترل منابع آبی و مداخله بازیگران بین‌المللی، جنگ کشمیر را به یکی از حساس‌ترین نقاط تنش در جنوب آسیا تبدیل کرده است. لغو توافقات آبی توسط پاکستان و حملات موشکی هند نشان‌دهنده تشدید بحران است. آیا دو قدرت هسته‌ای منطقه به سمت یک جنگ فراگیر حرکت می‌کنند، یا تنش‌ها تحت کنترل خواهد ماند؟

در میانه‌ی جنگ ایران و عراق، گزارش‌هایی تلخ و واقعیت‌هایی تکان‌دهنده، آیت‌الله خمینی را وادار به پذیرش قطعنامه‌ی ۵۹۸ و پایان جنگ کرد؛ تصمیمی که خود آن را نوشیدن جام زهر نامید. چگونه چنین ذهنیتی شکل گرفت و چه حقایقی امام را به این انتخاب سوق داد؟

جزیره دیگوگارسیا، پایگاه استراتژیک ایالات متحده در اقیانوس هند، به‌عنوان مرکزی برای کنترل عملیات نظامی و نقطه خیز بمب‌افکن‌های استراتژیک، نقشی کلیدی در معادلات ژئوپلیتیک منطقه دارد. این پایگاه که دسترسی بی‌واسطه به خاورمیانه، از جمله ایران، و آسیای مرکزی را فراهم می‌کند، به‌عنوان ابزاری برای مهار نفوذ چین و نظارت بر فعالیت‌های ایران مورد استفاده قرار می‌گیرد. آیا حضور نظامی آمریکا در این جزیره همچنان تأثیر استراتژیک خود را در مواجهه با ایران و دیگر بازیگران منطقه‌ای حفظ خواهد کرد؟

چرا توضیح درباره‌ی تحولات سوریه اینقدر چالش‌برانگیز است؟ سیاست‌های طولانی‌مدت و حمایتی از حکومت اسد، همراه با تناقضات تاریخی، سوالات بسیاری را بدون پاسخ گذاشته است.