پایگاه خبری سرمایه فردا

جنگ ۱۲ روزه رژیم صهیونیستی علیه ایران، تنها یک درگیری نظامی نبود؛ بلکه بخشی از یک راهبرد عمیق و چندلایه برای تضعیف موجودیت ایران به‌عنوان یک کشور یکپارچه بود. رسانه‌های غربی و عبری از برنامه اسرائیل برای فعال‌سازی گروه‌های تجزیه‌طلب و منافقین پرده برداشته‌اند؛ راهبردی که ریشه در دکترین «اتحادهای پیرامونی» دارد و هدف نهایی آن، ایجاد شکاف‌های قومی و مذهبی و سوق دادن ایران به سمت جنگ داخلی و فروپاشی ملی است. این گزارش، ابعاد پنهان این دکترین و نقش گروه‌های نیابتی در اجرای آن را بررسی می‌کند.

در پی حمله نظامی رژیم صهیونیستی و آمریکا به ایران، برخی جریان‌های مغرض با انتشار ناقص سخنان رهبر انقلاب، تلاش کردند پیش‌بینی ایشان درباره عدم وقوع جنگ را زیر سؤال ببرند. این تحریف، با هدف تضعیف جایگاه رهبری و القای خطای راهبردی صورت گرفت؛ در حالی که سخنان ایشان مربوط به سال ۱۳۹۷ و در واکنش به تهدیدات دولت ترامپ بود. بررسی مواضع اخیر رهبر انقلاب نشان می‌دهد که ایشان نه‌تنها نسبت به احتمال حمله نظامی آگاه بودند، بلکه بارها درباره پاسخ قاطع ایران هشدار داده‌اند. ادعای محسن هاشمی درباره غافلگیری رهبری، یا از بی‌اطلاعی ناشی می‌شود یا از شیطنت سیاسی؛ در هر دو حالت، فاقد اعتبار و دقت لازم است.

از آغاز حمله رژیم صهیونیستی به غزه در اکتبر ۲۰۲۳، سیاست «گرسنگی دادن» به‌عنوان ابزاری هدفمند برای تسلیم جمعیت غیرنظامی وارد مرحله‌ای بی‌سابقه شده است. آمارهای نهادهای بین‌المللی از سوءتغذیه شدید کودکان، مرگ ناشی از قحطی، و فروپاشی زیرساخت‌های حیاتی، پرده از جنایتی سازمان‌یافته برمی‌دارند که مصداق آشکار جنایت جنگی و نسل‌کشی است. این یادداشت، با بررسی داده‌های رسمی، اسناد حقوق بین‌الملل، و نمونه‌های تاریخی، نشان می‌دهد چگونه رژیم صهیونیستی با استفاده از ابزار معیشتی، در حال اجرای فاز دوم طرح اشغال کامل غزه است؛ سیاستی که نه‌تنها وجدان جهانی را به چالش می‌کشد، بلکه باید به‌عنوان استعمار نوین در عصر مدرن شناخته شود.

در روزهایی که مردم با خاطره‌ای از ایستادگی در برابر دشمن متجاوز، مطالبه‌ای کم‌سابقه از اقتدار ملی دارند، برخی روایت‌های تحلیلی در حال شکل‌دادن به شکاف میان توان دفاعی کشور و اراده استفاده از آن هستند. از خوانش‌های ماتریالیستی و یأس‌آلود تا تحلیل‌های عددی فاقد روح، همه در خدمت طرحی هستند که هدف نهایی‌اش، تخلیه بار انرژی متراکم مردم و تضعیف روحیه ملی است. این یادداشت، هشداری است به تحلیل‌گران و صاحبان تریبون که مراقب باشند ناخواسته در زمین دشمن بازی نکنند.

در حالی‌که روایت‌های رایج از جنگ دوازده‌روزه ایران و اسرائیل اغلب در سطح نبرد نظامی باقی مانده‌اند، تحلیل حاضر از منظری تمدنی، این واقعه را میدان رویارویی دو هستی متضاد معرفی می‌کند. فراتر از آمار موشک‌ها و ضربات تاکتیکی، آنچه این نبرد را به لحظه‌ای راهبردی و تاریخی بدل می‌سازد، خیزش معنوی، هویتی و اجتماعی ملت ایران است؛ روایتی برای آینده‌ای که از دل تقابل معناها زاده می‌شود، نه صرفاً از فتح خاک‌ها.

رهبر انقلاب در بیانی صریح، چالش اساسی جمهوری اسلامی ایران با قدرت‌های جهانی را نه در میدان‌های صرفاً نظامی، بلکه در تقابل بنیادین با رویکرد ایران به «دین» و «دانش» دانست. این گفتار راهبردی، جمهوری اسلامی را در جایگاه یک دولت پیشرفت‌خواه تعریف می‌کند که با تکیه بر علم و ایمان، الگویی جدید از قدرت ملی را در برابر نظم تثبیت‌شده و انحصارطلب بین‌المللی به نمایش گذاشته است.

سیاست های اقتصادی بر مبنای تجربه جنگ ۱۲ روزه باید تدوین شوند. اکنون زمان آن فرا رسیده است که مشارکت ملی نه‌تنها در قالب واکنش به بحران، بلکه به‌عنوان راهبردی ساختاری و دائمی در همه سطوح حاکمیتی نهادینه شود.

زمانی که رژیم صهیونیستی هشدار تخلیه تهران را صادر کرد و ترامپ نیز در شبکه اجتماعی اعلام کرد تاثیر جنگ بر بازار خودرو نمایان شد.

تامین مواد اولیه صنایع کنسروسازی، سهمیه آرد و توزیع کالای استانهای مهاجرپذیر افزایش یافته است. اما آیا توزیع کالا در جنگ می‌تواند مانع بحران شود؟