پایگاه خبری سرمایه فردا

فیلم «استیو» به کارگردانی تیم میلنتس، با بازی کیلیان مورفی، نه فقط روایتی از یک مدرسه شبانه‌روزی در دهه ۹۰ میلادی، بلکه بازتابی از ساختارهای قدرت، نظارت و فروپاشی اخلاقی در دل نهادهای مدرن است. اقتباسی از رمان «خجالتی» که زاویه دید را از نوجوان بزهکار به مدیر آشفته تغییر می‌دهد و در این جابه‌جایی، خشونت را نه به عنوان یک رفتار فردی، بلکه به مثابه یک سازوکار نهادی به تصویر می‌کشد.

با وجود تعلیق رسمی لایحه حجاب و عفاف و تأکید شورای عالی امنیت ملی بر تأخیر در اجرای آن، نشانه‌هایی از بازگشت گشت‌های ارشاد و فعال شدن نیروهای آمر به معروف در سطح شهر، افکار عمومی را با پرسش‌هایی جدی مواجه کرده است. ناهماهنگی نهادها، اظهارات متناقض مسئولان و فقدان متولی واحد، اجرای قانون را به مسیری مبهم و پرتنش کشانده است.

با گسترش شبکه‌های نمایش خانگی و کاهش نظارت محتوایی، صحنه‌های مصرف سیگار، مواد مخدر و مشروبات الکلی در سریال‌ها و برنامه‌های گفت‌وگومحور به الگویی نگران‌کننده برای نوجوانان و جوانان بدل شده‌اند. مسئولان حوزه سلامت و مبارزه با اعتیاد هشدار می‌دهند: این تصاویر، بی‌آنکه هشدار دهند، در حال نهادینه‌کردن مصرف تفریحی‌اند.

پرونده قضایی برای زهره سادات هاشمی، مجری سابق صداوسیما، پس از انتشار مصاحبه‌ای انتقادی، بار دیگر مرز میان نقد رسانه‌ای و افشاگری سیاسی را در ایران به چالش کشیده است. در حالی‌که افکار عمومی خواهان شفافیت و پاسخ‌گویی‌اند، واکنش قضایی به جای گفت‌وگو، نشانه‌ای از بحران اعتماد و سردرگمی نهادی در برابر تحولات رسانه‌ای است.

در میانه بحران‌های اقتصادی، دیپلماتیک و اجتماعی، بازگشت رسانه‌هایی چون کیهان به موضوع «حجاب اجباری» نه‌تنها اولویت‌های جامعه را نادیده می‌گیرد، بلکه نشانه‌ای از تلاش برای حفظ گفتمانی است که حتی در میان چهره‌های سنتی اصولگرا نیز در حال فروریختن است. واکنش تند حسین شریعتمداری به سخنان محمدرضا باهنر، بیش از آنکه دفاع از شریعت باشد، تلاشی برای مهار شکاف درون‌جریانی و جلوگیری از بازتعریف قدرت است.

افسردگی در ایران دیگر یک اختلال فردی نیست، بلکه به پدیده‌ای اجتماعی و ملی بدل شده است. با آمارهایی که از ۲۵ تا ۵۰ درصد جمعیت را درگیر می‌دانند، و رتبه پایین ایران در شاخص جهانی شادی، کارشناسان هشدار می‌دهند که اگر این بحران روانی به‌عنوان اولویت سلامت عمومی تلقی نشود، تبعات آن بر بهره‌وری، سرمایه اجتماعی و آینده کشور سنگین خواهد بود.

در حالی که شهرداری تهران از احداث همراه‌سراهای جدید و پایان چادرخوابی اطراف بیمارستان‌ها خبر داده، واقعیت خیابان‌های پایتخت چیز دیگری می‌گوید. همراهان بیماران، همچنان در چادرها، ماشین‌ها و پیاده‌روها شب را به صبح می‌رسانند؛ میان وعده‌های نهادها، نوبت‌های درمانی طولانی، و هزینه‌هایی که از توانشان فراتر رفته است.

در حالی که حملات سگ‌های ولگرد به شهروندان، به‌ویژه کودکان، به بحرانی جدی در ایران تبدیل شده، نبود قانون جامع و نهاد مسئول برای مدیریت این حیوانات، سلامت عمومی را با تهدیدی روزافزون مواجه کرده است. مرگ دلخراش یک کودک چهار ساله در خوزستان، بار دیگر زنگ خطر را به صدا درآورد—هشداری که سال‌هاست شنیده می‌شود اما بی‌پاسخ مانده است.

در جوامعی که حل مسائل به تنهایی از عهده دولت‌ها خارج است، انجمن‌ها و نهادهای مردم‌نهاد می‌توانند با نقش‌آفرینی خلاقانه، مسیر عبور از بحران‌ها را هموار کنند. این یادداشت با تکیه بر نظریات اندیشمندان برجسته، نشان می‌دهد که انجمن‌ها چگونه با غربالگری مطالبات اصیل، تولید ایده‌های نو و گفت‌وگوی خردمندانه، نظم ناکارآمد را به نظمی کارآمد بدل می‌کنند—نظمی که توسعه را از مسیر مشارکت، نه از مسیر شوک و خشونت، ممکن می‌سازد