پایگاه خبری سرمایه فردا

اراده، برخلاف تصور رایج، نه یک ویژگی ذاتی بلکه قابلیتی تربیت‌پذیر است که با آموزش و تمرین می‌تواند به یکی از مؤثرترین ابزارهای موفقیت فردی و حرفه‌ای تبدیل شود. علیرضا یوسفی، مدرس دانشگاه و مشاور کسب‌وکار، در بررسی کتاب «غریزه اراده» اثر کلی مک‌گونیگال، به نقش کلیدی اراده در رفتار، عملکرد و باورهای انسان پرداخته است.

علیرضا یوسفی، مدرس دانشگاه و مشاور کسب‌وکار، در گفت‌وگویی با اعضای کانال «آموزه‌های مدیریتی» به بررسی مفهوم اراده از منظر کتاب «غریزه اراده» اثر کلی مک‌گونیگال پرداخته و نشان می‌دهد که چگونه پرورش اراده می‌تواند رفتار، عملکرد و باورهای ما را دگرگون کند.

اراده، برخلاف تصور رایج، یک ویژگی غریزی صرف نیست؛ بلکه قابلیتی اکتسابی است که با آموزش و تمرین، می‌تواند به یکی از مؤثرترین ابزارهای تحول فردی تبدیل شود. علیرضا یوسفی، مدرس دانشگاه و مشاور کسب‌وکار، با الهام از کتاب «غریزه اراده» اثر کلی مک‌گونیگال، به بررسی نقش اراده در رفتار، عملکرد و باورهای انسان پرداخته و با مثال‌هایی ملموس نشان می‌دهد که چگونه پرورش اراده می‌تواند مسیر زندگی را دگرگون کند.

در کشوری که توانسته پیچیده‌ترین فناوری‌های هسته‌ای را بومی‌سازی کند، هنوز میلیون‌ها کولر آبی با فناوری قرن گذشته، بی‌وقفه منابع آبی را می‌بلعند. این تضاد حیرت‌انگیز، نماد توسعه‌ای است که در آن افتخارهای ملی در اوج‌اند، اما نیازهای زیستی در فراموشی. ایران، هم‌زمان با فتح قله‌های دانش، در دام فناوری‌های فرسوده روزمره گرفتار مانده است؛ تصویری از توسعه نامتوازن که آینده تمدن ایرانی را با پرسشی بنیادین روبه‌رو می‌کند.

دهه‌ها تلاش برای توسعه در ایران و تغییرات اجتماعی و اقتصادی در شوروی، تصویری از چالش‌ها و فرصت‌ها در مسیر پیشرفت را ترسیم می‌کنند. از اتکای ایران به منابع نفتی و تحول انقلاب اسلامی تا فروپاشی شوروی و افول ایمان‌های ایدئولوژیک، روایت مشترکی از تغییر و تحولات تاریخی در دو مسیر مختلف دیده می‌شود. این داستان‌ها نگاهی عمیق به نقش مردم، ساختارهای حکومتی و تأثیر روابط بین‌المللی دارند.

توسعه مفهومی چندبعدی است که معیارهای اقتصادی، اجتماعی و زیست‌محیطی را شامل می‌شود. ایران باوجود برنامه‌ریزی‌های توسعه‌ای، همچنان با چالش‌هایی در مسیر رشد اقتصادی و ارتقای کیفیت زندگی شهروندان مواجه است.

به گزارش سرمایه فردا، ریشه بحران اجتماعی در ایران به فقر و بی اعتمادی در جامعه برمی‌گردد. همچنین در سیاست خارجی بین مطالبه مردم و حاکمیت شکاف ایجاد شده است.

افت شاخص توسعه‌ی انسانی در سال های اخیر حاکی از این است که در سال ۲۰۲۱، ایران با مقدار شاخص برابر با ۰٫۷۷۴ در رتبه‌ی ۷۶ جهان قرار گرفته در حالی که قبلا بهتر بوده است.