پایگاه خبری سرمایه فردا

بینج‌واچینگ یا تماشای پیوسته چند قسمت سریال در یک نوبت، دیگر تنها یک سرگرمی نیست؛ این عادت جهانی از دل پلتفرم‌های استریم بیرون آمد و حالا در ایران نیز به بخشی از سبک زندگی شهری تبدیل شده است. تأثیر آن بر الگوی فراغت، روان مخاطب و حتی شیوه روایت‌گری سریال‌ها، نشان می‌دهد که با پدیده‌ای فراتر از مصرف ساده محتوا روبه‌رو هستیم.

لوکا گوادانینو در After the Hunt با پرهیز از اغراق‌های سوررئال و روایت‌های پرهیجان، تجربه‌ای می‌سازد که بیش از آنکه آرامش‌بخش باشد، ناآرام‌کننده است. فیلم با تکیه بر ابهام، پرسش‌های اخلاقی و قضاوت‌های ناتمام، مخاطب را در وضعیتی معلق نگه می‌دارد؛ تجربه‌ای که شاید رضایت فوری ایجاد نکند اما به‌سادگی از ذهن پاک نمی‌شود.

فصل چهارم «ویچر» با خروج هنری کویل و ورود لیام همسورث، بیش از آنکه آغاز دوباره‌ای باشد، تصویری از آشفتگی روایی و فرصت‌های از دست‌رفته است؛ فصلی که میان لحظات درخشان و خطاهای ساختاری سرگردان مانده و جهان غنی ساپکوفسکی را به روایتی شخصی و پراکنده تقلیل داده است.

وینس گیلیگان پس از «برکینگ بد» و «Better Call Saul» این‌بار با «پلوریبوس» جهانی ساخته که در آن شادی عمومی نه موهبتی انسانی، بلکه ویروسی فراگیر است؛ ویروسی که همه را آرام و راضی می‌کند، جز یک نویسنده میانسال که مقاومتش علیه موج خوشحالی، او را به مسئله‌ای امنیتی و سوژه‌ای علمی بدل می‌سازد.

چند ماه پس از پایان جنگ ۱۲ روزه، موجی تازه در سینمای ایران شکل گرفته است؛ فیلمسازان جوان و باتجربه با نگاه‌های متنوع از تریلر روان‌شناختی تا کمدی خانوادگی، پروژه‌های خود را آغاز کرده‌اند. این آثار که قرار است در جشنواره فجر ۱۴۰۴ رونمایی شوند، نشان می‌دهند جنگ اخیر نه تنها در عرصه سیاست و جامعه، بلکه در هنر و روایتگری نیز بازتابی گسترده یافته است.

فیلم تازه اصغر نعیمی با نام «دو روز دیرتر» از ۲۰ آبان ۱۴۰۴ روی پرده سینماهای ایران رفته است؛ اثری در ژانر کمدی رمانتیک که با حضور بازیگران جوان و باتجربه، داستانی عاشقانه و طنزآلود را روایت می‌کند و در دل آن دغدغه‌های اجتماعی نسل امروز، از مهاجرت تا فرزندآوری، به تصویر کشیده می‌شود. این فیلم با ترکیب خنده، عشق و نقد اجتماعی، تلاش دارد پلی میان واقعیت‌های تلخ جامعه و امیدهای جوانان بسازد.

چهار روایت پیوسته از تاریخچه‌ی فرانکشتاین، از خاستگاه ادبی آن در قرن نوزدهم تا اقتباس‌های سینمایی و فرهنگی معاصر، نشان می‌دهد که این داستان نه‌تنها یک قصه ترسناک، بلکه آینه‌ای از هراس بشر در برابر خلاقیت صنعتی و تکنولوژی بی‌مهار است؛ هراسی که در فیلم جدید گیرمو دل‌تورو بار دیگر جان گرفته و به زبان امروز بازگو شده است.

تماشای سریال قرار بود پناهی باشد از هیاهوی روزمره؛ خلوتی برای غرق‌شدن در قصه. اما در پلتفرم‌های ایرانی، این خلوت به تونلی از تبلیغات بدل شده است. مخاطبی که برای تجربه‌ای بی‌مزاحمت پول می‌پردازد، حالا باید میان تیزرها، برندها و دیالوگ‌های سفارشی، معنای روایت را جست‌وجو کند. پرسش ساده است: آیا هنر هنوز اولویت دارد، یا فقط بهانه‌ای برای فروش شده است؟

در سینمای تجاری ایران، گاهی آنچه مخاطب را به سالن می‌کشاند، نه خود فیلم بلکه خبر فروش آن است. «کج‌پیله» نیز با همین فرمول ساخته شده؛ فیلمی که بیشتر از آنکه بر روایت و کیفیت تکیه کند، بر ترفندهای تبلیغاتی و شوک‌آفرینی در فضای مجازی سوار شده است. از بازی زن‌پوش الناز شاکردوست تا حضور بی‌ربط چهره‌های فرهنگی، همه چیز در خدمت دیده شدن است—اما نه در پرده سینما، بلکه در اکسپلورر اینستاگرام. این فیلم، بازتابی از سینمایی است که به‌جای ساختن، به خبرسازی دل بسته و در مسیر عقب‌گرد، بازیگرانش را نیز با خود به گذشته می‌برد.