پایگاه خبری سرمایه فردا

امین سعدی در تازه‌ترین اثر خود، «ساحلی‌ها»، مرز میان صحنه و پرده را درهم می‌شکند؛ نمایشی که با تدوین موازی، نورپردازی سینمایی و موسیقی پرتنش، سفری از جهان بیرونی به کابوس‌های درونی شخصیت‌ها می‌سازد و تجربه‌ای متفاوت از تئاتر معاصر ایران ارائه می‌دهد.

نمایش «ژیان» با بازی امید زندگانی، پرده‌ای تازه از واقعیت‌های پنهان تولیدات نمایشی را کنار می‌زند؛ جایی که پول، رابطه و سلیقه‌های شخصی بر هنر سایه می‌اندازند و مسیر آثار را تغییر می‌دهند. این نمایش با زبانی طنز و انتقادی، تضاد میان خلاقیت هنری و فشارهای اقتصادی را به تصویر می‌کشد و مخاطب را به قلب آشفتگی پشت صحنه می‌برد.

نمایش «کورالاین» به کارگردانی امیدرضا سپهری، در سومین دور اجراهای خود، نه‌تنها تجربه‌ای فنی و روایی در تئاتر ایران رقم زده، بلکه به بستری برای بازاندیشی در مفهوم اقتباس، موسیقی، مدیریت فرهنگی و زیست هنرمندانه بدل شده است. این اثر، در دل محدودیت‌ها و با تکیه بر همدلی انسانی، به پرسشی بنیادین برای تماشاگر امروز تبدیل شده: چرا به دنیا آمده‌ای؟

تئاتر ایران زیر فشار اقتصاد، بی‌حمایتی و ابتذال تجاری نفس می‌کشد، ایوب آقاخانی همچنان بر صحنه ایستاده است؛ نه برای شهرت یا سود، بلکه برای حفظ سنگری که آن را جبهه فرهنگی می‌داند. او در گفت‌وگویی صریح، از تجربه متفاوتش در نمایش «کازابلانکا» می‌گوید و از انحراف تئاتر خصوصی از مسیر اصیل خود انتقاد می‌کند.

سینما دیگر فقط هنر نیست؛ آزمون اخلاق است. ستارگانی که روزی با درخشش‌شان جهان را مسحور کردند، حالا در دادگاه‌های عمومی و حافظه جمعی، با پرونده‌هایی روبه‌رو هستند که نه به نقش، بلکه به رفتارشان مربوط است. از هالیوود تا بالیوود، از پاریس تا سئول، جهان آموخته که شهرت، مصونیت نمی‌آورد—بلکه مسئولیت می‌طلبد.

سینمای ایران با فرمول‌های تکراری و گیشه‌های بی‌رمق دست‌وپنجه نرم می‌کند، فیلمی مثل «بچه‌مردم» با قصه‌ای انسانی، ساختاری جسورانه و نگاهی تازه به نوجوانی، تلاش می‌کند راهی متفاوت را باز کند. محمود کریمی، در نخستین تجربه بلند خود، نه‌تنها از مسیر امن فاصله گرفته، بلکه با وسواس در اجرا و صداقت در روایت، نشان داده که سینما هنوز می‌تواند قلبی تپنده داشته باشد—اگر مخاطب بخواهد آن را بشنود.

فیلم «غریزه» به کارگردانی سیاوش اسعدی، با وجود لحظات چشم‌نواز و تلاش برای بازنمایی تجربه‌ی نخستین عشق، در ساختار روایی با کاستی‌هایی مواجه است که مانع از تحقق کامل ظرفیت‌های آن می‌شود. با این حال، این اثر در امتداد سنتی از سینمای ایران قرار می‌گیرد که بلوغ را نه به‌عنوان یک نقطه‌ی پایان، بلکه به‌مثابه یک مسیر پرتنش، چندلایه و گاه دردناک تصویر کرده‌اند. این گزارش، نگاهی دارد به فیلم‌هایی که در ژانر بلوغ جای می‌گیرند و تجربه‌ی زیسته‌ی نوجوانی را در بستر فرهنگی و اجتماعی ایران بازتاب می‌دهند.

کسی که با «ایستاده در غبار» به‌عنوان چهره‌ای متفکر و آرمان‌خواه وارد سینمای ایران شد، اما در کمتر از یک دهه، از روایت‌های ایدئولوژیک به ملودرام‌های عامه‌پسند، از مستندگرایی تا سریال‌های پرفروش نمایش خانگی، چرخید و بخشی از هویت سینمایی‌اش را از دست داد. اکنون با پروژه‌هایی چون «کلاغ» و «ماجرای نیمه‌شب»، پرسش اصلی این است: آیا مهدویان می‌تواند به ریشه‌های فکری خود بازگردد یا در چرخه‌ی مصرف‌گرایی تصویری گم خواهد شد؟

امیر کربلایی‌زاده، یکی از چهره‌های پیشرو در استندآپ کمدی ایران، با اجرای تازه‌اش «اتاق رختکن شماره ۱۶» بار دیگر به صحنه بازگشته تا از تجربه‌های شخصی، چالش‌های اجرایی و مسیر پرپیچ‌وخم این هنر در ایران بگوید. از تفاوت‌های مونولوگ و استندآپ تا مرز باریک طنز فاخر و لودگی، او از ضرورت شناخت اجتماعی و تربیت نسل جدید کمدین‌ها سخن می‌گوید.