پایگاه خبری سرمایه فردا

آنچه در قاب فیلم یا سریال می‌بینیم تنها بازیگر و دیالوگ نیست؛ طراحی صحنه همان عنصر ناپیدا و کمتر شناخته‌شده‌ای است که روایت را جان می‌بخشد، فضا را می‌سازد و احساس مخاطب را هدایت می‌کند. گفت‌وگو با آیدین ظریف، طراح باسابقه صحنه و لباس، نشان می‌دهد چگونه جزئیات کوچک و انتخاب‌های دقیق می‌توانند جهان داستان را ملموس و باورپذیر کنند.

جعفر پناهی با تازه‌ترین اثر خود، بیش از آنکه در امتداد سنت سینمای اجتماعی ایران حرکت کند، به بازتاب مستقیم منازعات سیاسی و اجتماعی سال‌های اخیر بدل شده است؛ فیلمی که فرامتن آن سنگین‌تر از خود اثر است و همین امر آن را به یکی از بحث‌برانگیزترین نمونه‌های سینمای ایران در عرصه جهانی تبدیل کرده است.

گیرمو دل‌تورو در «فرانکشتاین 2025» برخلاف جریان غالب سینما، به ریشه‌های ادبی مری شلی وفادار مانده و موجود بی‌نام را نه صرفاً به‌عنوان هیولایی قدرتمند، بلکه به‌عنوان شخصیتی حساس و قابل‌همدردی بازآفرینی کرده است؛ رویکردی که این فیلم را از اقتباس‌های کلیشه‌ای پیشین متمایز می‌سازد.

فیلم‌های جنگی چین در سال‌های اخیر نه‌تنها بازتابی از حافظه تاریخی این کشور بوده‌اند، بلکه با فروش‌های میلیونی در داخل و خارج، نشان داده‌اند که پروپاگاندای آشکار نیز می‌تواند به موفقیت اقتصادی و فرهنگی بدل شود؛ الگویی که تفاوت رویکرد چین و ایران در مدیریت سینما را آشکار می‌کند.

امین سعدی در تازه‌ترین اثر خود، «ساحلی‌ها»، مرز میان صحنه و پرده را درهم می‌شکند؛ نمایشی که با تدوین موازی، نورپردازی سینمایی و موسیقی پرتنش، سفری از جهان بیرونی به کابوس‌های درونی شخصیت‌ها می‌سازد و تجربه‌ای متفاوت از تئاتر معاصر ایران ارائه می‌دهد.

نمایش «ژیان» با بازی امید زندگانی، پرده‌ای تازه از واقعیت‌های پنهان تولیدات نمایشی را کنار می‌زند؛ جایی که پول، رابطه و سلیقه‌های شخصی بر هنر سایه می‌اندازند و مسیر آثار را تغییر می‌دهند. این نمایش با زبانی طنز و انتقادی، تضاد میان خلاقیت هنری و فشارهای اقتصادی را به تصویر می‌کشد و مخاطب را به قلب آشفتگی پشت صحنه می‌برد.

نمایش «کورالاین» به کارگردانی امیدرضا سپهری، در سومین دور اجراهای خود، نه‌تنها تجربه‌ای فنی و روایی در تئاتر ایران رقم زده، بلکه به بستری برای بازاندیشی در مفهوم اقتباس، موسیقی، مدیریت فرهنگی و زیست هنرمندانه بدل شده است. این اثر، در دل محدودیت‌ها و با تکیه بر همدلی انسانی، به پرسشی بنیادین برای تماشاگر امروز تبدیل شده: چرا به دنیا آمده‌ای؟

تئاتر ایران زیر فشار اقتصاد، بی‌حمایتی و ابتذال تجاری نفس می‌کشد، ایوب آقاخانی همچنان بر صحنه ایستاده است؛ نه برای شهرت یا سود، بلکه برای حفظ سنگری که آن را جبهه فرهنگی می‌داند. او در گفت‌وگویی صریح، از تجربه متفاوتش در نمایش «کازابلانکا» می‌گوید و از انحراف تئاتر خصوصی از مسیر اصیل خود انتقاد می‌کند.

سینما دیگر فقط هنر نیست؛ آزمون اخلاق است. ستارگانی که روزی با درخشش‌شان جهان را مسحور کردند، حالا در دادگاه‌های عمومی و حافظه جمعی، با پرونده‌هایی روبه‌رو هستند که نه به نقش، بلکه به رفتارشان مربوط است. از هالیوود تا بالیوود، از پاریس تا سئول، جهان آموخته که شهرت، مصونیت نمی‌آورد—بلکه مسئولیت می‌طلبد.