پایگاه خبری سرمایه فردا

نیما یوشیج تنها یک شاعر نبود؛ او پژوهشگری بود که با شناخت عمیق سنت و آشنایی با ادبیات روز جهان، زبان تازه‌ای به شعر فارسی بخشید. ورود او به عرصه ادبیات، مرز میان گذشته و آینده را روشن کرد و جریان شعر نو را به مکتبی پایدار بدل ساخت؛ میراثی که نسل‌های بعدی، از اخوان و فروغ تا شاملو و سپهری، بر شانه‌های آن ایستادند.

از پشت چراغ قرمز یک تقاطع تا قاب‌های ماندگار سینما، همایون ارشادی راهی را پیمود که در آن ستاره‌سازی جایی نداشت و تنها صداقت روایت و جدیت در لحظه‌ها معنا می‌یافت. بازیگری که با وقار و آرامش، هم در سینمای ایران و هم در تولیدات جهانی، شخصیت می‌ساخت نه شمایل، و میراثی از احترام به حرفه و زندگی بر جای گذاشت.

نمایش «دخمه» از دل کوچه‌های فراموش‌شده جنوب شهر برخاسته؛ جایی که تلخی زندگی، نه در تخیل بلکه در واقعیت جاری است. این اثر، با بازیگرانی بی‌سابقه و متنی برگرفته از زیست واقعی، تماشاگر را به قلب تاریکی‌هایی می‌برد که اغلب دیده نمی‌شوند.

عکاسی را نه از کلاس‌های رسمی، بلکه از دل تجربه و احساس آغاز کرد؛ از ثبت لحظه‌های دراماتیک روی صحنه تا قاب‌های پرخاطره از تهران قدیم. برای او، هر عکس یک روایت است و هر فریم، فرصتی برای قصه‌گویی. حتی در عصر هوش مصنوعی، او همچنان به شاعرانگی تصویر وفادار مانده است.

جایزه نوبل، روزگاری نماد آرمان‌گرایی بشری بود؛ اما امروز، در میانه تحولات ژئوپلیتیکی و فرهنگی، به ابزاری برای تثبیت گفتمان غربی بدل شده است. از انتخاب‌های سیاسی تا حذف روایت‌های بومی، نوبل دیگر نه داور بی‌طرف، بلکه بازیگری فعال در میدان رقابت تمدن‌هاست.

امیر برادران، نویسنده‌ای که نامش با «ساختمان پزشکان»، «هیولا» و «در حاشیه» گره خورده، از مسیر غیرمنتظری وارد دنیای فیلمنامه‌نویسی شد. در گفت‌وگویی صمیمی با «هفت صبح»، از تجربه‌هایش با مهران مدیری، پیمان قاسم‌خانی و رامبد جوان گفت، از ممیزی‌ها و اقتصاد ناعادلانه فیلمنامه‌نویسی گلایه کرد، و درباره آینده طنز در عصر پلتفرم‌ها هشدار داد.

در عصر گالری‌های شیشه‌ای و تابلوهای میلیاردی، هنر معاصر ایران بیش از هر زمان دیگر از طبقه متوسط فاصله گرفته است. از قیمت‌های سرسام‌آور تا زبان پیچیده آثار، از جغرافیای گالری‌ها تا سازوکار فروش، همه‌چیز دست‌به‌دست هم داده تا هنر به کالایی لوکس بدل شود—دور از دسترس مردمی که روزگاری مخاطب طبیعی آن بودند.

توقف پخش آنلاین فیلم «پیرپسر» بار دیگر پرسشی قدیمی را زنده کرد: چرا فیلمی که مجوز اکران سینمایی دارد، برای نمایش در پلتفرم‌های آنلاین باید دوباره از فیلترهای نظارتی عبور کند؟ در حالی که مخاطب همان است و اثر همان، این تکرار مسیر، نه فقط انرژی سینماگران را تحلیل می‌برد، بلکه سرمایه فرهنگی را نیز در بن‌بست‌های اداری گرفتار می‌کند.

در عصر گرانی، پیچیدگی مفهومی و تمرکز جغرافیایی، هنر معاصر ایران بیش از پیش از زندگی روزمره مردم فاصله گرفته است. گالری‌ها به قلمرو طبقات خاص بدل شده‌اند و نسل تازه هنرمندان، پشت درهای شیشه‌ای دیده‌نشدن مانده‌اند. این گزارش، نگاهی دارد به شکاف رو‌به‌گسترش میان هنر رسمی و مصرف فرهنگی طبقه متوسط.