پایگاه خبری سرمایه فردا

ادگار رایت با اقتباس تازه‌اش از رمان استیون کینگ، جهانی را تصویر می‌کند که در آن رسانه با بسته‌بندی خشونت، واقعیت را بازآفرینی می‌کند؛ فیلمی پرتحرک و پرزرق‌وبرق که در دل تعقیب‌وگریزهای نفس‌گیر، پرسشی بنیادین را پیش می‌کشد: انسان در عصر نمایش چه جایگاهی دارد؟

آمارهای رسمی از فروش ۱۵۰۰ میلیاردی سینمای ایران در سال ۱۴۰۴ خبر می‌دهند، اما پشت این اعدادِ پرزرق‌وبرق، واقعیتی تلخ پنهان است: ریزش ۷ میلیون مخاطب، افت کیفیت، فشار معیشتی و هشدار جدی سینماداران درباره خطر تعطیلی سالن‌ها. سینمای ایران در ظاهر رونق دارد، اما در باطن به نقطه‌ای رسیده که بسیاری آن را شبیه روزهای تاریک دوران کرونا می‌دانند.

حریق ناگهانی در سینمای ۷۰ ساله لاله‌زار، بار دیگر ضعف مدیریت میراث فرهنگی و بی‌توجهی به بناهای تاریخی را آشکار کرد؛ حادثه‌ای که نه تنها یک نماد فرهنگی را در معرض نابودی قرار داد، بلکه پرسش‌های جدی درباره سیاست‌های حفاظت شهری و سودای مالکان برای تغییر کاربری بناهای ارزشمند برانگیخت.

نمایش تازه سعید دشتی با اقتباس از دیوید ممت، تلاشی است برای پیوند ادبیات جهانی با زیست‌جهان ایرانی؛ رویکردی که کمدی ابزورد را به زبان امروز تهران بدل می‌سازد و مخاطب را در موقعیت همذات‌پنداری قرار می‌دهد.

نمایش «دشمن خدا» با روایت دو موقعیت ساده اما پرمعنا، مخاطب را از جایگاه تماشاگر منفعل بیرون می‌کشد و او را در مقام قاضی می‌نشاند. این اثر مینیمال، با ترکیب طنز و تراژدی، به پرسشی بنیادین درباره دروغ، قضاوت و مسئولیت فردی بدل شده است؛ پرسشی که پاسخ آن نه روی صحنه، بلکه در ذهن مخاطب شکل می‌گیرد.

مینی‌سریال «هیولا در من» که نوامبر امسال توسط نتفلیکس منتشر شد، تنها در کمتر از چهار روز توانست به صدر جدول تماشای ۶۸ کشور برسد و بیش از ۹۳ میلیون ساعت بازدید در هفته نخست ثبت کند. این اثر، بدون تکیه بر اکشن یا ستاره‌های جوان، با اتکا به دو بازیگر باتجربه و فضایی گوتیک، به یکی از پدیده‌های تاریخی تلویزیون بدل شد؛ اثری که نشان می‌دهد هنوز می‌توان با روایت روان‌شناختی و شخصیت‌پردازی عمیق، مخاطب جهانی را مسحور کرد.

پرویز شهبازی تنها یک فیلمساز نیست؛ او روایتگر زندگی روزمره و بحران‌های خام انسانی است که با نگاه شخصی و سبک منحصر به‌فردش توانسته سینمای ایران را به تجربه‌ای صادقانه و متفاوت پیوند بزند. تولد او بهانه‌ای است برای مرور کارنامه‌ای که هر اثرش امضای تازه‌ای بر پیکره سینمای اجتماعی ایران گذاشته است.

سه روایت از گفت‌وگوهای دانش اقباشاوی درباره فیلم «زاپاتا» نشان می‌دهد این اثر نه‌تنها تجربه‌ای فرمی و روایی تازه در سینمای ایران است، بلکه بیانیه‌ای علیه سلطه سرمایه و محدودیت‌های تولید در سینما محسوب می‌شود. فیلمی که با بودجه‌ای اندک ساخته شد، اما توانست در جشنواره‌های خارجی مخاطبان را شگفت‌زده کند و تصویری متفاوت از سینمای ایران ارائه دهد.

نمایش «باران اسیدی» به نویسندگی نیما نافع و کارگردانی الهام شعبانی، با روایت چند دوست گرفتار در کلبه‌ای شمالی پس از حادثه‌ای مرموز، پرده از رازهایی برمی‌دارد که روابط انسانی، احساس گناه و عذاب وجدان را به شکلی ملموس در برابر مخاطب قرار می‌دهد.