پایگاه خبری سرمایه فردا

در حالی که بحران آب تهران اغلب با کم‌بارشی و مصرف بالا گره خورده است، بخش بزرگی از منابع آبی پایتخت پیش از ورود به چرخه مصرف، در همان مراحل ابتدایی تبخیر می‌شود. این پدیده خاموش، سالانه معادل مصرف آب شرب کل شهر را از بین می‌برد؛ اما در سیاست‌گذاری‌های کلان، همچنان زیر سایه طرح‌های پرهزینه و تبلیغاتی باقی مانده است. کارشناسان هشدار می‌دهند که بدون تغییر نگاه مدیریتی و تمرکز بر راهکارهای بومی، آینده منابع آبی تهران در معرض تهدید جدی خواهد بود.

با آغاز بهره‌برداری از خط دوم انتقال آب از سد طالقان، امنیت آبی استان‌های تهران و البرز وارد مرحله‌ای جدید و پایدار شده است. این پروژه ملی، با ظرفیت انتقال سالانه ۱۵۰ میلیون مترمکعب، نه‌تنها زیرساختی حیاتی برای مقابله با بحران‌های آبی و ریسک‌های پدافندی فراهم کرده، بلکه نقش مهمی در توسعه شهری و افزایش تاب‌آوری مناطق پرجمعیت ایفا می‌کند.

خشکسالی‌های پی‌درپی، افت شدید منابع زیرزمینی و کاهش جریان رودخانه‌ها، زنگ خطر بحران آب در ایران را به صدا درآورده‌ است و اصلاح حکمرانی آب، تغییر الگوی مصرف و بهره‌گیری از دانش بومی و فناوری‌های نوین، می‌تواند این بحران را به فرصتی برای تحول پایدار در مدیریت منابع تبدیل کند.

با وجود تصفیه ۸۵ درصدی فاضلاب شهری و تأمین ۶۰ درصدی آب مصرفی از دریا، سرزمین های اشغالی در رتبه نهم جهانی از نظر شدت تنش آبی قرار دارد؛ در حالی‌که ایران در جایگاه چهاردهم است.

در سرزمینی که با خشکسالی‌های مزمن، افت منابع زیرزمینی و چالش‌های اقلیمی روبه‌روست، صنعت آب ایران به عرصه‌ای از تقابل میان دستاوردهای فناورانه و بحران‌های مدیریتی بدل شده است. در حالی که مقامات از پیشرفت در ساخت تصفیه‌خانه‌ها، آب‌شیرین‌کن‌ها و خودکفایی صنعتی سخن می‌گویند، داده‌های مستقل و واقعیت‌های میدانی از ناپایداری منابع، ضعف حکمرانی و شکاف‌های عمیق در دسترسی به آب سالم حکایت دارند. این گزارش، تصویری چندلایه از وضعیت صنعت آب ایران ارائه می‌دهد؛ از ظرفیت صادرات فناوری تا چالش‌های بنیادین در سیاست‌گذاری و فرهنگ مصرف.

هلند، کشوری که یک‌چهارم خاکش زیر سطح دریاست، نه‌تنها از سیل‌های ویرانگر جان سالم به‌در برده، بلکه با نبوغ مهندسی و اراده‌ای بی‌نظیر، توانسته مساحت خود را تا ۲۰ درصد افزایش دهد. این سرزمین، با آسیاب‌های بادی، پنیر گودا و گل‌های لاله، نماد پیروزی انسان بر طبیعت شده است.

آینده‌ی آبی ایران به تصمیماتی بستگی دارد که امروز گرفته می‌شود. ادامه روند فعلی به معنای تشدید فرونشست زمین، افزایش تنش‌های اجتماعی بر سر آب، مهاجرت‌های اقلیمی و تهدید امنیت غذایی و ملی خواهد بود. اما حرکت به سمت حکمرانی پایدار آب، با ترکیبی از راهکارهای فناورانه، اصلاحات سیاستی و تغییرات فرهنگی، می‌تواند این تهدید را به فرصت تبدیل کند.

تهران، با کمترین سرانه آب تجدیدپذیر در کشور، درگیر بحرانی چندوجهی‌ست که ریشه در ضعف حکمرانی، ناکارآمدی مدیریتی و ناهماهنگی نهادی دارد.

در این گزارش هشدارآمیز از یک ساختار قدرتمند و پنهان‌نشده می‌گوید که بحران آب و فرونشست زمین را نه از دل اقلیم، بلکه زیر سایه پروژه‌های آشکار اما بی‌مهار حکومتی رقم زده‌اند. از سدسازی‌های بی‌رویه تا انتقال آب به صنایع پرمصرف، متهمان این ماجرا نه در سایه، بلکه در روشن‌ترین نقاط تصمیم‌گیری دولتی فعالیت دارند.