پایگاه خبری سرمایه فردا

ترکیه و افغانستان با تبدیل منابع آبی مشترک به ابزار چانه‌زنی سیاسی، ایران را در موقعیتی شکننده قرار داده‌اند. از سدسازی‌های گسترده در بالادست دجله، فرات و ارس تا انحراف مسیر هیرمند و هریرود، تهران ناگزیر است با دیپلماسی چندلایه و منطقه‌محور، از امنیت زیست‌محیطی و حقابه خود دفاع کند.

با اعلام مسمومیت دو شهروند عمانی پس از مصرف آب معدنی ایرانی و ممنوعیت واردات این محصول توسط امارات، صادرات آب معدنی ایران با بحرانی جدی مواجه شده است. این اتفاق، نه‌تنها اعتبار برندهای داخلی را زیر سؤال برده، بلکه ضعف در مدیریت بحران، اطلاع‌رسانی و دیپلماسی اقتصادی را آشکار کرده است؛ در شرایطی که رقابت در بازار آب معدنی خاورمیانه روزبه‌روز فشرده‌تر می‌شود.

در حالی‌که دشت مرودشت هر سال چند سانتی‌متر فرو می‌نشیند، میراث جهانی نقش رستم با ترک‌هایی عمیق‌تر از سنگ، قربانی سوءمدیریت و بی‌توجهی شده است. اگر امروز اقدامی نشود، فردا تنها حسرت و شرمندگی از این فروپاشی تاریخی باقی خواهد ماند.

در حالی که بحران آب تهران اغلب با کم‌بارشی و مصرف بالا گره خورده است، بخش بزرگی از منابع آبی پایتخت پیش از ورود به چرخه مصرف، در همان مراحل ابتدایی تبخیر می‌شود. این پدیده خاموش، سالانه معادل مصرف آب شرب کل شهر را از بین می‌برد؛ اما در سیاست‌گذاری‌های کلان، همچنان زیر سایه طرح‌های پرهزینه و تبلیغاتی باقی مانده است. کارشناسان هشدار می‌دهند که بدون تغییر نگاه مدیریتی و تمرکز بر راهکارهای بومی، آینده منابع آبی تهران در معرض تهدید جدی خواهد بود.

با آغاز بهره‌برداری از خط دوم انتقال آب از سد طالقان، امنیت آبی استان‌های تهران و البرز وارد مرحله‌ای جدید و پایدار شده است. این پروژه ملی، با ظرفیت انتقال سالانه ۱۵۰ میلیون مترمکعب، نه‌تنها زیرساختی حیاتی برای مقابله با بحران‌های آبی و ریسک‌های پدافندی فراهم کرده، بلکه نقش مهمی در توسعه شهری و افزایش تاب‌آوری مناطق پرجمعیت ایفا می‌کند.

خشکسالی‌های پی‌درپی، افت شدید منابع زیرزمینی و کاهش جریان رودخانه‌ها، زنگ خطر بحران آب در ایران را به صدا درآورده‌ است و اصلاح حکمرانی آب، تغییر الگوی مصرف و بهره‌گیری از دانش بومی و فناوری‌های نوین، می‌تواند این بحران را به فرصتی برای تحول پایدار در مدیریت منابع تبدیل کند.

با وجود تصفیه ۸۵ درصدی فاضلاب شهری و تأمین ۶۰ درصدی آب مصرفی از دریا، سرزمین های اشغالی در رتبه نهم جهانی از نظر شدت تنش آبی قرار دارد؛ در حالی‌که ایران در جایگاه چهاردهم است.

در سرزمینی که با خشکسالی‌های مزمن، افت منابع زیرزمینی و چالش‌های اقلیمی روبه‌روست، صنعت آب ایران به عرصه‌ای از تقابل میان دستاوردهای فناورانه و بحران‌های مدیریتی بدل شده است. در حالی که مقامات از پیشرفت در ساخت تصفیه‌خانه‌ها، آب‌شیرین‌کن‌ها و خودکفایی صنعتی سخن می‌گویند، داده‌های مستقل و واقعیت‌های میدانی از ناپایداری منابع، ضعف حکمرانی و شکاف‌های عمیق در دسترسی به آب سالم حکایت دارند. این گزارش، تصویری چندلایه از وضعیت صنعت آب ایران ارائه می‌دهد؛ از ظرفیت صادرات فناوری تا چالش‌های بنیادین در سیاست‌گذاری و فرهنگ مصرف.

هلند، کشوری که یک‌چهارم خاکش زیر سطح دریاست، نه‌تنها از سیل‌های ویرانگر جان سالم به‌در برده، بلکه با نبوغ مهندسی و اراده‌ای بی‌نظیر، توانسته مساحت خود را تا ۲۰ درصد افزایش دهد. این سرزمین، با آسیاب‌های بادی، پنیر گودا و گل‌های لاله، نماد پیروزی انسان بر طبیعت شده است.