پایگاه خبری سرمایه فردا

افزایش بی‌سابقه قیمت بلیت کنسرت‌ها، تعطیلی سالن‌های بزرگ و انحصار چند سالن خصوصی، موسیقی پاپ ایران را به تفریحی ممتاز و دور از دسترس بخش بزرگی از جامعه تبدیل کرده است؛ وضعیتی که آینده صحنه زنده را با تهدید جدی ریزش مخاطب روبه‌رو می‌سازد.

خداحافظی «پدر راک ایران» از دنیای موسیقی، نه فقط پایان کار یک هنرمند، بلکه بسته شدن فصلی است که شش دهه با گیتار و صدای شرقی او نوشته شد؛ فصلی که از «گل یخ» تا «پلاک ۴۴» امتداد یافت و هویت موسیقی ایرانی را در جهان زنده نگه داشت.

کنسرت آنلاین شایع با ده‌ها هزار بازدید در روزهای نخست، فقط یک اجرا نبود؛ بیانیه‌ای بود از نسلی که دیگر برای شنیده شدن، منتظر مجوز نمی‌ماند. رپ فارسی، حالا نه در سالن‌های رسمی، بلکه در گوشی‌ها، کوچه‌ها و فضای مجازی جریان دارد—زبان نسلی که خودش را می‌سازد، خودش را پخش می‌کند و خودش را می‌شنود.

شایعه توقف کنسرت‌ها در برج میلاد اگرچه تکذیب شد، اما پرده از واقعیتی تلخ برداشت: پایتخت ایران، با جمعیتی میلیونی و تاریخی فرهنگی غنی، در حوزه موسیقی زنده به یک سالن وابسته مانده است. این وابستگی، نه‌تنها نشانه‌ای از بحران زیرساختی، بلکه زنگ خطری برای آینده فرهنگی تهران است.

خواننده‌ای که با «کما» به حافظه موسیقی پاپ ایران راه یافت، حالا پس از سال‌ها تجربه، از خلق ترانه، استقلال هنری، نقد تکرار در موسیقی امروز و فاصله‌اش با فضای مجازی می‌گوید. او هنوز هم ترجیح می‌دهد در خانه بماند، بنویسد، بسازد و با همان رنگ خاکستری که نه سیاه است و نه سفید، در ذهن مخاطبانش بماند.

با انتشار هم‌زمان دو قطعه از علیرضا قربانی و محسن چاوشی، موسیقی ایران بار دیگر شاهد تقابل دو جهان هنری شد؛ یکی وفادار به سنت و سکون، دیگری متمایل به مدرنیته و خروش. هر دو اما در پیوندی عمیق با شعر، نشان دادند که معنا هنوز در دل موسیقی زنده است.

در حالی که علیرضا قربانی شش شب پیاپی در ورزشگاه غدیر اهواز روی صحنه می‌رود، عرفان طهماسبی با لغو کنسرتش از همان شهر و همان صحنه کنار گذاشته می‌شود. این تضاد، بار دیگر پرسش‌هایی جدی درباره عدالت فرهنگی، شفافیت در صدور مجوزها و تبعیض ساختاری در سیاست‌گذاری هنری ایران را پیش کشیده است.

در روزگاری که موسیقی پاپ ایران با سیل تولیدات سطحی و مرزهای سبک‌زدوده مواجه است، مهدی یغمایی از تجربه‌های شخصی و حرفه‌ای خود می‌گوید؛ از اشتباهات گذشته، رفاقت‌های بی‌معرفت، و تلاش برای حفظ کیفیت در میان هیاهوی بازار. او معتقد است که نوستالژی موسیقی دهه‌های ۴۰ و ۵۰ نه حاصل خاطره‌بازی، بلکه نتیجه تربیت شنیداری نسل جدید است.

در میدان‌ها، کوچه‌ها و ساحل‌ها، جوانان با ساز پدربزرگ‌ها نواختند و مردم با صدای خاک، دوباره به خودشان گوش دادند. فستیوال‌های بومی، روایتی زنده از آشتی نسل امروز با گذشته‌اند.