پایگاه خبری سرمایه فردا

هنرمند معاصر و استاد دانشگاه، با ترکیب ریشه‌های نگارگری ایرانی و زبان بصری مدرن، توانسته شناسنامه‌ای منحصر به فرد برای آثار خود بسازد. او معتقد است هنر باید از قالب‌های تحمیلی بازار فاصله بگیرد و با سلیقه مخاطب پیوند بخورد؛ رویکردی که در کنار فعالیت‌های آموزشی و مدیریتی‌اش، جایگاه ویژه‌ای برای او در ارتقای هنرهای تجسمی ایران رقم زده است.

موج تازه موزیکال‌های پرهزینه در ایران، از «الیور توئیست» تا «مری پاپینز»، سالن‌های تئاتر را به صحنه‌هایی شبیه برادوی بدل کرده است. این آثار با دکورهای عظیم و گروه‌های چندصدنفره توانسته‌اند مخاطبان تازه‌ای جذب کنند، اما قیمت‌های میلیونی بلیت و کمبود زیرساخت‌های استاندارد، پرسش‌های جدی درباره آینده این ژانر در اقتصاد هنر ایران ایجاد کرده است.

بیژن نجدی تنها نویسنده‌ای نبود که میان شعر و داستان پل زد؛ او با نگاه شاعرانه‌اش به زندگی روزمره، توانست از جزئی‌ترین لحظه‌ها جهانی بسازد که هنوز هم در ادبیات ایران زنده است. هر بار که نامش در زادروزش تکرار می‌شود، یادآور این حقیقت است که روایت می‌تواند از مه و باران آغاز شود و در حافظه جمعی جاودانه بماند.

یونیورسال پیکچرز ساخت موزیکالی جدید با الهام از «آلیس در سرزمین عجایب» را آغاز کرده و سابرینا کارپنتر، خواننده و بازیگر پرطرفدار، علاوه بر ایفای نقش اصلی، تهیه‌کنندگی این پروژه را نیز بر عهده دارد. این فیلم به کارگردانی لورین اسکافاریا، اقتباسی آزاد از جهان خیال‌انگیز لوییس کارول خواهد بود و نخستین تجربه کارپنتر در مقام نقش اول یک فیلم بلند هالیوودی محسوب می‌شود.

نیما یوشیج تنها یک شاعر نبود؛ او پژوهشگری بود که با شناخت عمیق سنت و آشنایی با ادبیات روز جهان، زبان تازه‌ای به شعر فارسی بخشید. ورود او به عرصه ادبیات، مرز میان گذشته و آینده را روشن کرد و جریان شعر نو را به مکتبی پایدار بدل ساخت؛ میراثی که نسل‌های بعدی، از اخوان و فروغ تا شاملو و سپهری، بر شانه‌های آن ایستادند.

از پشت چراغ قرمز یک تقاطع تا قاب‌های ماندگار سینما، همایون ارشادی راهی را پیمود که در آن ستاره‌سازی جایی نداشت و تنها صداقت روایت و جدیت در لحظه‌ها معنا می‌یافت. بازیگری که با وقار و آرامش، هم در سینمای ایران و هم در تولیدات جهانی، شخصیت می‌ساخت نه شمایل، و میراثی از احترام به حرفه و زندگی بر جای گذاشت.

نمایش «دخمه» از دل کوچه‌های فراموش‌شده جنوب شهر برخاسته؛ جایی که تلخی زندگی، نه در تخیل بلکه در واقعیت جاری است. این اثر، با بازیگرانی بی‌سابقه و متنی برگرفته از زیست واقعی، تماشاگر را به قلب تاریکی‌هایی می‌برد که اغلب دیده نمی‌شوند.

عکاسی را نه از کلاس‌های رسمی، بلکه از دل تجربه و احساس آغاز کرد؛ از ثبت لحظه‌های دراماتیک روی صحنه تا قاب‌های پرخاطره از تهران قدیم. برای او، هر عکس یک روایت است و هر فریم، فرصتی برای قصه‌گویی. حتی در عصر هوش مصنوعی، او همچنان به شاعرانگی تصویر وفادار مانده است.

جایزه نوبل، روزگاری نماد آرمان‌گرایی بشری بود؛ اما امروز، در میانه تحولات ژئوپلیتیکی و فرهنگی، به ابزاری برای تثبیت گفتمان غربی بدل شده است. از انتخاب‌های سیاسی تا حذف روایت‌های بومی، نوبل دیگر نه داور بی‌طرف، بلکه بازیگری فعال در میدان رقابت تمدن‌هاست.