پایگاه خبری سرمایه فردا

یک سال پس از عملیات موشکی گسترده ایران علیه اهداف نظامی رژیم صهیونیستی، تصاویر ماهواره‌ای جدید پرده از خسارات عمیق به پایگاه‌های تل نوف و نواتیم برداشته‌اند. عملیات «وعده صادق ۲» که در واکنش به ترور رهبران مقاومت طراحی شد، با اصابت دقیق موشک‌های بالستیک به زیرساخت‌های حیاتی نیروی هوایی اسرائیل، معادلات نظامی منطقه را دگرگون کرد. در حالی که تل‌آویو با سانسور شدید تلاش کرد ابعاد واقعی حمله را پنهان کند، تحلیل‌های منابع مستقل نشان می‌دهند که توان عملیاتی ارتش اسرائیل برای مدت قابل توجهی مختل شده و روایت رسمی رژیم با واقعیت‌های میدانی در تضاد است.

حمله هوایی اسرائیل به دوحه در نوامبر ۲۰۲۳، نه‌تنها نقطه‌عطفی در روابط خلیج فارس و تل‌آویو بود، بلکه بی‌سابقه‌ترین ضربه را به اعتبار امنیتی آمریکا در منطقه وارد کرد. این حمله، که با هدف رهبران حماس و به‌احتمال زیاد با چراغ سبز واشنگتن انجام شد، کشورهای عربی را با این پرسش مواجه کرد: پایگاه‌های نظامی آمریکا چه فایده‌ای دارند اگر نتوانند از متحدان خود در برابر متحد دیگرشان محافظت کنند؟ رسانه‌ها و اندیشکده‌های بین‌المللی از جمله گاردین، کارنگی و میدل‌ایست مانیتور، این رویداد را نشانه‌ای از فروپاشی نظم منطقه‌ای و تردید در آینده توافق ابراهیم دانسته‌اند. اکنون کشورهای خلیج در دوراهی دشواری قرار گرفته‌اند: پذیرش سلطه اسرائیل یا بازنگری در وابستگی به آمریکا.

در میانه سکوت نهادهای رسمی و انفعال دیپلماتیک، ناوگان جهانی «صمود» با بیش از ۵۰ کشتی و صدها فعال از ۴۴ کشور جهان، به سوی غزه در حرکت است تا محاصره اسرائیل را به چالش بکشد. این کاروان، که از بنادر اروپا، آفریقا و آسیا به راه افتاده، نه‌تنها حامل کمک‌های بشردوستانه است، بلکه با پخش زنده در رسانه‌ها و حضور چهره‌های جهانی، به نماد مقاومت مدنی و افشای جنایات تبدیل شده است. صمود، با شعار «شما تنها نیستید»، چهره جهانی اسرائیل را زیر فشار افکار عمومی قرار داده و موجی از همبستگی فراملی را رقم زده است—از بنادر بسته‌شده تا کمپین‌های وایرال، از کودکان گرسنه تا صدای جهانی عدالت.

عملیات هوایی رژیم صهیونیستی علیه رهبران حماس در پایتخت قطر، که با افتخار توسط نتانیاهو به‌عنوان اقدامی مستقل معرفی شد، حالا با زنده ماندن اهداف اصلی و محکومیت جهانی، به یکی از پرهزینه‌ترین شکست‌های دیپلماتیک و امنیتی اسرائیل تبدیل شده است. این گزارش، به بررسی ابعاد سیاسی، منطقه‌ای و داخلی این اقدام پرریسک می‌پردازد؛ اقدامی که نه‌تنها مذاکرات صلح را تخریب کرد، بلکه انزوای تل‌آویو را در سطح بین‌المللی تشدید نمود.

در حالی که رژیم صهیونیستی تلاش دارد با حضور در رویدادهای هنری مانند یوروویژن چهره‌ای نرم و فرهنگی از خود به نمایش بگذارد، موج اعتراضات مردمی، تحریم هنرمندان و واکنش‌های سیاسی در اروپا نشان می‌دهد که هنر، به‌ویژه موسیقی، به بستری برای مقاومت جهانی علیه سیاست‌های تجاوزکارانه تل‌آویو تبدیل شده است. از مهندسی آرا تا تهدید به تحریم مسابقات، یوروویژن به صحنه‌ای تازه برای تقابل افکار عمومی با سفیدشویی اسرائیل بدل شده است.

حمایت بی‌قید و شرط ترامپ از رژیم صهیونیستی، نه‌تنها منافع آمریکا را در اولویت دوم قرار داده، بلکه به شکل‌گیری نظریه‌هایی درباره باج‌گیری سیاسی از رئیس‌جمهور آمریکا منجر شده است. با این حال، بررسی دقیق‌تر ساختار تصمیم‌سازی در کاخ سفید نشان می‌دهد نقش جرد کوشنر، داماد ترامپ و دوست دیرینه نتانیاهو، در طراحی و اجرای سیاست‌های خاورمیانه‌ای واشنگتن، فراتر از هر نظریه توطئه‌ای است. از معامله قرن تا توافق‌های ابراهیم، رد پای کوشنر در شکل‌دهی به نظم جدید منطقه‌ای کاملاً مشهود است.

با سقوط دولت بشار اسد، خاورمیانه وارد مرحله‌ای از بی‌ثباتی ژرف و بازتعریف نظم سیاسی-امنیتی شده است؛ جایی که جاه‌طلبی‌های اسرائیل و ترکیه، رقابت‌های منطقه‌ای را به اوج رسانده و زمینه‌ساز شکل‌گیری جبهه‌ای تازه از مقاومت در شامات شده‌اند. در این میان، سوریه در آستانه تبدیل شدن به «یمن دوم» قرار دارد؛ جبهه‌ای که می‌تواند معادلات راهبردی اسرائیل را دگرگون کرده و نقشه خاورمیانه را از نو ترسیم کند

در حالی‌که روزنامه صهیونیستی جرزالم‌پست ایران را به انتقال فناوری موشک‌های خوشه‌ای به یمن متهم کرده، بررسی دقیق گزارش نشان می‌دهد این ادعا بیش از آنکه مستند باشد، از هراس تل‌آویو نسبت به توانمندی‌های موشکی ایران نشأت می‌گیرد. رژیم صهیونیستی با نسبت دادن تسلیحات ممنوعه به تهران، تلاش دارد افکار عمومی جهانی را علیه ایران بسیج کند، اما در واقع به‌طور ضمنی به پیشرفت‌های ایران در حوزه موشک‌های چندکلاهکه اذعان می‌کند؛ موشک‌هایی که در جنگ ۱۲ روزه، سامانه‌های دفاعی اسرائیل را به چالش کشیدند و حالا به کابوس راهبردی تل‌آویو بدل شده‌اند.

در پی طرح ادعاهایی از سوی برخی چهره‌های سیاسی درباره نقش رژیم صهیونیستی در حوادث اخیر، بحثی جدی در محافل رسانه‌ای و سیاسی کشور شکل گرفته است: آیا هر دیدگاهی را می‌توان تحلیل نامید؟ این گزارش با تأکید بر ضرورت تضارب آرا، به بررسی معیارهای اعتباربخشی به تحلیل‌های سیاسی می‌پردازد و هشدار می‌دهد که بدون شواهد و استدلال، ادعاها نه تنها به کشف حقیقت کمک نمی‌کنند، بلکه ممکن است افکار عمومی را به سمت تخیل‌های خطرناک سوق دهند.