پایگاه خبری سرمایه فردا

جنگ ۱۲ روزه رژیم صهیونیستی علیه ایران، تنها یک درگیری نظامی نبود؛ بلکه بخشی از یک راهبرد عمیق و چندلایه برای تضعیف موجودیت ایران به‌عنوان یک کشور یکپارچه بود. رسانه‌های غربی و عبری از برنامه اسرائیل برای فعال‌سازی گروه‌های تجزیه‌طلب و منافقین پرده برداشته‌اند؛ راهبردی که ریشه در دکترین «اتحادهای پیرامونی» دارد و هدف نهایی آن، ایجاد شکاف‌های قومی و مذهبی و سوق دادن ایران به سمت جنگ داخلی و فروپاشی ملی است. این گزارش، ابعاد پنهان این دکترین و نقش گروه‌های نیابتی در اجرای آن را بررسی می‌کند.

در شرایط حساس پس از جنگ ۱۲ روزه رژیم صهیونیستی و آمریکا علیه ایران، حفظ انسجام ملی بیش از هر زمان دیگری به یک ضرورت راهبردی بدل شده است. با این حال، برخی جریان‌های سیاسی و چهره‌های اصلاح‌طلب، به‌جای تقویت وحدت، تلاش کرده‌اند مطالبات جناحی خود را به نام ملت مطرح کنند. این گزارش، با واکاوی مواضع حسن روحانی و بیانیه‌های اخیر اصلاح‌طلبان، نشان می‌دهد چگونه برخی اظهارات و پیشنهادات، نه در راستای همبستگی ملی بلکه در جهت انشقاق و تحمیل پروژه‌های سیاسی خاص ارزیابی می‌شود. در این میان، تجربه جنگ اخیر، اعتبار دیدگاه‌های مبتنی بر قدرت درون‌زا و دیپلماسی متوازن را اثبات کرده و ضرورت بازنگری در سیاست‌های گذشته را دوچندان ساخته است.

در پی حمله نظامی رژیم صهیونیستی و آمریکا به ایران، برخی جریان‌های مغرض با انتشار ناقص سخنان رهبر انقلاب، تلاش کردند پیش‌بینی ایشان درباره عدم وقوع جنگ را زیر سؤال ببرند. این تحریف، با هدف تضعیف جایگاه رهبری و القای خطای راهبردی صورت گرفت؛ در حالی که سخنان ایشان مربوط به سال ۱۳۹۷ و در واکنش به تهدیدات دولت ترامپ بود. بررسی مواضع اخیر رهبر انقلاب نشان می‌دهد که ایشان نه‌تنها نسبت به احتمال حمله نظامی آگاه بودند، بلکه بارها درباره پاسخ قاطع ایران هشدار داده‌اند. ادعای محسن هاشمی درباره غافلگیری رهبری، یا از بی‌اطلاعی ناشی می‌شود یا از شیطنت سیاسی؛ در هر دو حالت، فاقد اعتبار و دقت لازم است.

از آغاز حمله رژیم صهیونیستی به غزه در اکتبر ۲۰۲۳، سیاست «گرسنگی دادن» به‌عنوان ابزاری هدفمند برای تسلیم جمعیت غیرنظامی وارد مرحله‌ای بی‌سابقه شده است. آمارهای نهادهای بین‌المللی از سوءتغذیه شدید کودکان، مرگ ناشی از قحطی، و فروپاشی زیرساخت‌های حیاتی، پرده از جنایتی سازمان‌یافته برمی‌دارند که مصداق آشکار جنایت جنگی و نسل‌کشی است. این یادداشت، با بررسی داده‌های رسمی، اسناد حقوق بین‌الملل، و نمونه‌های تاریخی، نشان می‌دهد چگونه رژیم صهیونیستی با استفاده از ابزار معیشتی، در حال اجرای فاز دوم طرح اشغال کامل غزه است؛ سیاستی که نه‌تنها وجدان جهانی را به چالش می‌کشد، بلکه باید به‌عنوان استعمار نوین در عصر مدرن شناخته شود.

در روزهایی که مردم با خاطره‌ای از ایستادگی در برابر دشمن متجاوز، مطالبه‌ای کم‌سابقه از اقتدار ملی دارند، برخی روایت‌های تحلیلی در حال شکل‌دادن به شکاف میان توان دفاعی کشور و اراده استفاده از آن هستند. از خوانش‌های ماتریالیستی و یأس‌آلود تا تحلیل‌های عددی فاقد روح، همه در خدمت طرحی هستند که هدف نهایی‌اش، تخلیه بار انرژی متراکم مردم و تضعیف روحیه ملی است. این یادداشت، هشداری است به تحلیل‌گران و صاحبان تریبون که مراقب باشند ناخواسته در زمین دشمن بازی نکنند.

در حالی‌که روایت‌های رایج از جنگ دوازده‌روزه ایران و اسرائیل اغلب در سطح نبرد نظامی باقی مانده‌اند، تحلیل حاضر از منظری تمدنی، این واقعه را میدان رویارویی دو هستی متضاد معرفی می‌کند. فراتر از آمار موشک‌ها و ضربات تاکتیکی، آنچه این نبرد را به لحظه‌ای راهبردی و تاریخی بدل می‌سازد، خیزش معنوی، هویتی و اجتماعی ملت ایران است؛ روایتی برای آینده‌ای که از دل تقابل معناها زاده می‌شود، نه صرفاً از فتح خاک‌ها.

در دل ساختارهای رسمی و رسانه‌های هم‌راستا با قدرت، صدای متفاوتی از سینماگران برجسته جهان شنیده شد؛ چهره‌هایی که با خطر از دست‌دادن جایگاه، لغو قراردادها و برچسب‌های سیاسی، در صف حمایت از مردم غزه ایستادند و در برابر سیاست‌های رسمی اسرائیل و متحدانش اعلام اعتراض کردند. این خیزش هنری، نشان از تحول نقش سینما در شکل‌دادن به وجدان جهانی دارد.

بحران گرسنگی در غزه در حالی هر روز فاجعه‌آمیزتر می‌شود که آمریکا با حمایت بی‌قید و شرط از سیاست‌های اسرائیل، از اصول اخلاقی خود فاصله گرفته است. این مقاله به بررسی «بی‌هویتی سیستماتیک» دولت آمریکا می‌پردازد؛ از تناقض میان شعارهای دموکراسی‌خواهانه‌اش تا ترجیح منافع گروه‌های فشار بر خواست جامعه جهانی. در جهانی که حقوق بشر و عدالت نیازمند کنش‌گری‌اند، سکوت و همراهی سیاسی آمریکا، به یکی از نمادهای فقدان هویت انسانی در سیاست خارجی این کشور بدل شده است.

در پی آسیب‌های گسترده به بافت مسکونی تهران، بررسی و مقایسه عملکرد شهرداری این شهر با نمونه‌های موفق جهانی، روایتی روشن از چالش‌ها و فرصت‌های بازسازی شهری ارائه می‌دهد. از فرماندهی بحران در استانبول و مشارکت مردمی در مکزیکوسیتی گرفته تا تجربه تجاری‌سازی در بیروت، مسیر تهران به سوی بازآفرینی شهری نیازمند بازنگری در سیاست‌گذاری و تقویت اعتماد عمومی است