پایگاه خبری سرمایه فردا

از آغاز حمله رژیم صهیونیستی به غزه در اکتبر ۲۰۲۳، سیاست «گرسنگی دادن» به‌عنوان ابزاری هدفمند برای تسلیم جمعیت غیرنظامی وارد مرحله‌ای بی‌سابقه شده است. آمارهای نهادهای بین‌المللی از سوءتغذیه شدید کودکان، مرگ ناشی از قحطی، و فروپاشی زیرساخت‌های حیاتی، پرده از جنایتی سازمان‌یافته برمی‌دارند که مصداق آشکار جنایت جنگی و نسل‌کشی است. این یادداشت، با بررسی داده‌های رسمی، اسناد حقوق بین‌الملل، و نمونه‌های تاریخی، نشان می‌دهد چگونه رژیم صهیونیستی با استفاده از ابزار معیشتی، در حال اجرای فاز دوم طرح اشغال کامل غزه است؛ سیاستی که نه‌تنها وجدان جهانی را به چالش می‌کشد، بلکه باید به‌عنوان استعمار نوین در عصر مدرن شناخته شود.

مستند «تهران تل‌آویو» به کارگردانی میکائیل دیانی و تهیه‌کنندگی علی صدری‌نیا، روایتی است از جنگی متفاوت؛ جنگی که در دل شهرها و میان مردم شکل گرفت. این مجموعه، با نگاهی انسانی و فرهنگی، تلاش دارد قصه‌هایی را ثبت کند که در هیاهوی اخبار و تحلیل‌های نظامی گم شده‌اند؛ قصه‌هایی از بی‌خانمان‌ها، کودکان، خانواده‌های شهدا و هنرمندانی که در روزهای سخت، قهرمان شدند.

در بحبوحه تحلیل‌های پس از جنگ ۱۲ روزه میان ایران و اسرائیل، برخی روایت‌ها با اغراق و بیان غیرواقعی، نه‌تنها به تقویت تصویر ایران نمی‌انجامند، بلکه آن را به بازی‌های کودکانه تقلیل می‌دهند. روایت‌هایی که از اطلاع‌رسانی آمریکا تا تقسیم کار ترامپ و نتانیاهو سخن می‌گویند، اگر با دقت و عقلانیت بررسی نشوند، می‌توانند به خطای راهبردی در شناخت دشمن و تحلیل آینده منجر شوند.

در روزهایی که مردم با خاطره‌ای از ایستادگی در برابر دشمن متجاوز، مطالبه‌ای کم‌سابقه از اقتدار ملی دارند، برخی روایت‌های تحلیلی در حال شکل‌دادن به شکاف میان توان دفاعی کشور و اراده استفاده از آن هستند. از خوانش‌های ماتریالیستی و یأس‌آلود تا تحلیل‌های عددی فاقد روح، همه در خدمت طرحی هستند که هدف نهایی‌اش، تخلیه بار انرژی متراکم مردم و تضعیف روحیه ملی است. این یادداشت، هشداری است به تحلیل‌گران و صاحبان تریبون که مراقب باشند ناخواسته در زمین دشمن بازی نکنند.

جنگ ۱۲ روزه ایران و رژیم صهیونیستی نشان داد که نبرد واقعی نه فقط در میدان‌های نظامی، بلکه در عرصه‌ی امنیتی و اطلاعاتی جریان دارد. تلاش اسرائیل برای نفوذ و بی‌ثبات‌سازی ایران از مسیر جاسوسی و خرابکاری، در برابر واکنش قاطع دستگاه قضایی و توان بالای امنیتی ایران به شکست انجامید. این گزارش، ابعاد امنیتی جنگ اخیر و نقش محوری نهادهای اطلاعاتی در خنثی‌سازی تهدیدات را روایت می‌کند؛ روایتی از «نبرد پنهان» که امنیت ملی را از درون حراست کرد.

در حالی‌که روایت‌های رایج از جنگ دوازده‌روزه ایران و اسرائیل اغلب در سطح نبرد نظامی باقی مانده‌اند، تحلیل حاضر از منظری تمدنی، این واقعه را میدان رویارویی دو هستی متضاد معرفی می‌کند. فراتر از آمار موشک‌ها و ضربات تاکتیکی، آنچه این نبرد را به لحظه‌ای راهبردی و تاریخی بدل می‌سازد، خیزش معنوی، هویتی و اجتماعی ملت ایران است؛ روایتی برای آینده‌ای که از دل تقابل معناها زاده می‌شود، نه صرفاً از فتح خاک‌ها.

پس از درگیری ۱۲ روزه میان ایران و رژیم صهیونیستی، تمرکز دو طرف از حملات آفندی به بازسازی سامانه‌های پدافندی تغییر یافته است. در حالی که اسرائیل با تکیه بر فناوری‌های آمریکایی و بودجه‌ نظامی، شبکه‌های دفاعی خود را ترمیم می‌کند، ایران با استراتژی جدیدی شامل همکاری با چین و توسعه فناوری داخلی، در پی تقویت سپر دفاعی خود است. این رقابت تسلیحاتی پسا‌جنگ، می‌تواند سرنوشت موج دوم درگیری احتمالی را رقم بزند.

این جنگ موجب شد که ایران و جمهوری اسلامی به نوعی از رخوت و ناکارآمدی – که به‌هرحال در طول زمان برای سیستم‌های سیاسی پیش می‌آید – خارج بشود.

رهبر انقلاب در بیانی صریح، چالش اساسی جمهوری اسلامی ایران با قدرت‌های جهانی را نه در میدان‌های صرفاً نظامی، بلکه در تقابل بنیادین با رویکرد ایران به «دین» و «دانش» دانست. این گفتار راهبردی، جمهوری اسلامی را در جایگاه یک دولت پیشرفت‌خواه تعریف می‌کند که با تکیه بر علم و ایمان، الگویی جدید از قدرت ملی را در برابر نظم تثبیت‌شده و انحصارطلب بین‌المللی به نمایش گذاشته است.