پایگاه خبری سرمایه فردا

موج تازه عفوهای دونالد ترامپ، نه تنها پرونده‌های سنگین فساد و جرایم مالی را از مسیر قضایی خارج کرده، بلکه بحثی گسترده درباره «عادی‌سازی فساد» در ساختار حکمرانی آمریکا برانگیخته است؛ موجی که بیش از همه به نفع مدیران ثروتمند، سیاستمداران بانفوذ و نزدیکان رئیس‌جمهور تمام شده و قواعد سنتی عدالت را به حاشیه رانده است.

دونالد ترامپ اعلام کرده است که تمامی دستورهای اجرایی دوران جو بایدن را که به باور او با «اتوپن» یا ماشین امضازنی تصویب شده‌اند، لغو خواهد کرد؛ ادعایی که بیش از آنکه پشتوانه حقوقی داشته باشد، تلاشی برای بی‌اعتبار کردن سیاست‌های دموکرات‌ها و شخص بایدن تلقی می‌شود.

دیدار صمیمانه دونالد ترامپ با زهران ممدانی، شهردار منتخب نیویورک، در کاخ سفید برخلاف پیش‌بینی‌ها بدون تنش برگزار شد؛ دیداری که پس از ماه‌ها جدال لفظی، به صحنه تمجیدهای یک‌طرفه رئیس‌جمهور آمریکا از رقیب جوان و سوسیالیست بدل شد و پرسش‌های تازه‌ای درباره شکاف‌های درون حزب جمهوری‌خواه برانگیخت.

در آمریکا، جایی که سیاست و سرگرمی مرزهای خود را گم کرده‌اند، دونالد ترامپ بار دیگر به صحنه کمدی شبانه حمله کرده است. این‌بار ست مایرز، مجری برنامه «آخر شب»، هدف انتقادهای تند رئیس‌جمهور قرار گرفته؛ آن‌هم به‌خاطر شوخی‌هایی که به‌زعم ترامپ، شاید «غیرقانونی» باشند. این جدال تازه، ادامه همان نبرد قدیمی است: سیاست‌مداری که از طنز نمی‌گذرد، و طنزپردازانی که از سیاست نمی‌ترسند.

در شامگاه شنبه ۲۷ سپتامبر ۲۰۲۵، دستور اعزام نیروهای فدرال به پورتلند از سوی رئیس‌جمهور ایالات متحده، موجی از واکنش‌های سیاسی، حقوقی و اجتماعی را به‌دنبال داشت. این تصمیم، که با تأکید بر استفاده از «قوه قهریه کامل» همراه بود، در شرایطی اتخاذ شد که آمارهای رسمی از کاهش جرایم خشونت‌آمیز خبر می‌دهند. اکنون، پورتلند به نقطه‌ای بحرانی در تقابل میان دولت فدرال و مقامات محلی تبدیل شده است—آزمونی برای دموکراسی، حقوق مدنی و انسجام ملی.

نخستین سخنرانی دونالد ترامپ در دور دوم ریاست‌جمهوری‌اش در مجمع عمومی سازمان ملل، به‌جای پرداختن به بحران‌های جهانی، به نمایش کارنامه داخلی و شعارهای انتخاباتی اختصاص یافت؛ رویکردی که سازمان ملل را به سکویی برای تبلیغات سیاسی بدل کرد و بار دیگر نشان داد که در نگاه ترامپ، اولویت با مخاطب داخلی است، نه همکاری‌های چندجانبه جهانی.

در ماه‌های اخیر، دونالد ترامپ با مجموعه‌ای از اقدامات قضایی، اجرایی و رسانه‌ای، فشار بی‌سابقه‌ای بر رسانه‌های منتقد وارد کرده است. از تعلیق برنامه‌های طنز شبانه و شکایت‌های میلیارد دلاری علیه روزنامه‌ها تا محدودسازی حضور خبرنگاران در کاخ سفید و قطع بودجه رسانه‌های عمومی، همه نشانه‌هایی از تلاش برای مهار نقد و کنترل روایت در کشوری است که آزادی بیان را در قانون اساسی خود تضمین کرده است.

چهار دهه پس از تثبیت نئولیبرالیسم در آمریکا، دونالد ترامپ با ترکیبی متناقض از مقررات‌زدایی و مداخله‌گری، اقتصاد ایالات متحده را به مسیری تازه سوق داده است. در حالی‌که جهان با چالش‌هایی چون رقابت چین، انقلاب هوش مصنوعی و بحران‌های زیست‌محیطی روبه‌روست، کارشناسان برجسته از «سرمایه‌داری پدرسالارانه»، «رفاقتی» و «بی‌راهبرد» در سیاست‌های ترامپ سخن می‌گویند. این مقاله، تصویری چندوجهی از بحران هویت اقتصادی آمریکا و تزلزل در اصول بازار آزاد ارائه می‌دهد.

حمایت بی‌قید و شرط ترامپ از رژیم صهیونیستی، نه‌تنها منافع آمریکا را در اولویت دوم قرار داده، بلکه به شکل‌گیری نظریه‌هایی درباره باج‌گیری سیاسی از رئیس‌جمهور آمریکا منجر شده است. با این حال، بررسی دقیق‌تر ساختار تصمیم‌سازی در کاخ سفید نشان می‌دهد نقش جرد کوشنر، داماد ترامپ و دوست دیرینه نتانیاهو، در طراحی و اجرای سیاست‌های خاورمیانه‌ای واشنگتن، فراتر از هر نظریه توطئه‌ای است. از معامله قرن تا توافق‌های ابراهیم، رد پای کوشنر در شکل‌دهی به نظم جدید منطقه‌ای کاملاً مشهود است.