پایگاه خبری سرمایه فردا

شکست عملیات نظامی رژیم صهیونیستی در خردادماه، نه‌تنها ناکامی در تحقق اهداف نظامی بود، بلکه نشان داد انسجام ملی ایران، مهم‌ترین سد در برابر تهدیدات خارجی است. حالا تل‌آویو، با تغییر راهبرد، به‌جای حمله مستقیم، بر شکستن وحدت داخلی ایران تمرکز کرده است؛ از تحریک شکاف‌های اجتماعی تا جنگ روانی در فضای مجازی. این یادداشت، با بررسی ابعاد این راهبرد جدید، هشدار می‌دهد که هر حرکت ناخواسته در مسیر تضعیف همبستگی ملی، می‌تواند به‌عنوان سربازی نادان در خدمت دشمن عمل کند.

کارشناس مسائل اقتصادی، در یادداشتی تحلیلی از ابعاد پنهان اقتصاد رژیم صهیونیستی پرده برداشت و گفت: در پس چهره درخشان تکنولوژی، شبکه‌ای پیچیده از پولشویی با پوشش نوآوری و رمزارزها در حال گسترش است. آیا تل‌آویو صرفاً ویترینی فناورانه است یا گذرگاهی برای مشروع‌سازی پول‌های آلوده؟

نامه سرگشاده یوآو گالانت، وزیر دفاع پیشین رژیم صهیونیستی به رهبر انقلاب اسلامی، در ظاهر تهدیدآمیز و نمایشی از اقتدار است، اما در باطن، سندی گویا از استیصال راهبردی، تناقضات درونی و شکست تاریخی اسرائیل در برابر دکترین مقاومت ایران. این متن، نه تهدید، بلکه فریادی از درماندگی است که به زبان نامه درآمده و در تاریخ منازعات منطقه‌ای، به عنوان سند افول اسرائیل ثبت خواهد شد.

پژوهش ۵۸ صفحه‌ای آکادمی اطلاعات ملی ترکیه درباره جنگ ۱۲ روزه رژیم صهیونیستی علیه ایران، با طرح احتمال حمله اسرائیل به ترکیه، فضای امنیتی این کشور را دستخوش نگرانی کرده است. سرویس اطلاعاتی ترکیه (MIT) در این گزارش، ضمن تحلیل ابعاد دیپلماتیک و نظامی جنگ، به مقامات آنکارا هشدار داده است که استراتژی جدید تل‌آویو مبتنی بر گسترش جنگ و تجزیه کشورهای منطقه است؛ موضوعی که پس از حمله اسرائیل به دمشق، به دغدغه‌ای جدی در محافل امنیتی ترکیه تبدیل شده است.

در تحلیلی منتشرشده از سوی شورای روابط خارجی آمریکا، استیو کوک، پژوهشگر ارشد خاورمیانه، با نقد راهبرد نظامی اسرائیل در قبال ایران، سوریه و غزه، هشدار می‌دهد که اتکای صرف به زور نه‌تنها امنیت اسرائیل را تضمین نمی‌کند، بلکه دستاوردهای نظامی این رژیم را نیز در معرض فروپاشی قرار داده است. کوک با اشاره به ناتوانی اسرائیل در شکست حماس، تداوم مقاومت ایران و وخامت انسانی در غزه، نتیجه می‌گیرد که راهبرد «نابودی کامل دشمن» به جای مدیریت درگیری، اسرائیل را به انزوای بین‌المللی و بن‌بست سیاسی کشانده است.

تصمیم نتانیاهو برای اشغال کامل غزه، نه‌تنها آغاز فصل تازه‌ای از جنایات علیه غیرنظامیان فلسطینی است، بلکه پرده از واقعیتی تلخ‌تر برمی‌دارد: سکوت و همراهی ساختارهای بین‌المللی و قدرت‌های غربی در برابر فجایع انسانی. در حالی‌که کودکان غزه با گرسنگی و بمباران دست‌و‌پنجه نرم می‌کنند، واکنش‌های دیپلماتیک جهانی به جنایات اسرائیل، بیش از آن‌که بازدارنده باشد، نمایشی و بی‌اثر جلوه کرده‌اند. این بحران، شکست کامل نظم جهانی پس از جنگ جهانی دوم را فریاد می‌زند؛ نظمی که حالا خود به ابزار توجیه جنایت بدل شده است.

تصمیم کابینه امنیتی اسرائیل برای اشغال کامل شهر غزه، نقطه عطفی خطرناک در بحران فلسطین و تحولی تنش‌زا در معادلات منطقه‌ای است. این اقدام، نه‌تنها نشانه‌ای از تغییر فاز عملیات نظامی به تسلط میدانی است، بلکه پیامدهایی گسترده در حوزه انسانی، دیپلماتیک و امنیتی به‌همراه دارد. از تشدید درگیری‌ها و گسترش جنگ فرسایشی گرفته تا تقویت گفتمان مقاومت و افزایش نفوذ ایران در معادلات خاورمیانه، اشغال غزه می‌تواند جهنمی باشد که اسرائیل خود آن را شعله‌ور کرده است.

دو سال پس از آغاز نبرد تمام‌عیار، حماس در غزه نشان داده که فراتر از یک گروه مبارزاتی عمل می‌کند؛ از جنگ میدانی مؤثر تا شاهکارهای امنیتی در پنهان‌سازی اسرا، و عملیات روانی‌ای که افکار عمومی اسرائیل را متزلزل کرده است. در حالی که ارتش اسرائیل در باتلاق سردرگمی و فرسایش فرو رفته، انتشار تصاویر اسیر اسرائیلی در وضعیت وخیم، نه تنها کابوس تل‌آویو را عمیق‌تر کرده بلکه فریادی خاموش از دل قحطی غزه به گوش جهانیان رسانده است. در این گزارش، از ناکامی‌های نظامی و سیاسی تل‌آویو تا احتمال ترور رهبران حماس در خاک کشورهای ثالث، جزییات تقابل نفس‌گیر در پرتنش‌ترین نقطه‌ی خاورمیانه را مرور می‌کنیم.

تحولات اخیر در جنوب سوریه، از درگیری‌های داخلی تا حملات اسرائیل، فراتر از یک بحران امنیتی، نشانه‌ای از پروژه‌ پیچیده‌ای است که اسرائیل برای تجزیه ساختار ملی سوریه دنبال می‌کند. ژست حمایت از جامعه دروزی، حمله به مراکز کلیدی دولت مرکزی و ایجاد مناطق حائل، همه در چارچوب رویای ژئوپلیتیکی اسرائیل معنا می‌یابند؛ رویایی که با بی‌ثبات‌سازی داخلی، مهندسی شکاف‌های اجتماعی و نمایش قدرت منطقه‌ای، مسیر فروپاشی سرزمینی سوریه را تسریع کرده و پیامدهای آن نه فقط برای دمشق، بلکه برای کل معادلات منطقه‌ای از جمله عراق و اردن هشدارآمیز است.