پایگاه خبری سرمایه فردا

در حالی‌که نمایش خانگی در ایران به بستری مهم برای تولید سریال‌های متنوع تبدیل شده، بررسی آثار یک‌سال اخیر نشان می‌دهد که همچنان با بحران تنوع ژانر مواجه‌ایم. درام اجتماعی با روایت‌های کلیشه‌ای، عاشقانه‌هایی در دام مثلث‌های عشقی، و کمدی‌هایی که به مرز انقراض رسیده‌اند، چهره غالب این صنعت را شکل داده‌اند. در این میان، ژانر جنایی و معمایی نوظهورترین گونه‌ای است که توانسته اندکی از این یکدستی فاصله بگیرد، اما فانتزی و وحشت همچنان در حاشیه مانده‌اند. این گزارش، نگاهی دقیق دارد به سهم ژانرها در آثار نمایش خانگی و چالش‌های روایت‌پردازی در صنعت سرگرمی ایران.

فیلم «اتاقک گِلی» با محوریت جنایات گروهک مجاهدین خلق و مقاومت مردم کردستان، پس از سه سال انتظار و تأخیرهای پیاپی، در تابستان ۱۴۰۴ روی پرده رفت. این اثر سینمایی که در جشنواره فجر ۱۴۰۱ با استقبال مخاطبان و داوران مواجه شد، حالا در شرایطی اکران شده که حمله رژیم صهیونیستی به ایران، معنای تازه‌ای به عناصر روایی آن بخشیده است. محمد عسگری، کارگردان فیلم، در گفت‌وگویی با «وطن امروز» از دشواری‌های تولید، واقعیت‌های پشت‌پرده، و پیوند میان جنگ و زندگی مردم سخن گفته است؛ روایتی از عشق، ایثار، و اتحاد در برابر نفوذ و خیانت.

سه سال پس از خداحافظی «خندوانه»، رامبد جوان با «کارناوال» به پلتفرم فیلمنت آمده تا دوباره مخاطب را سرگرم کند؛ اما این بازگشت نه در تلویزیون، بلکه در مدیومی تازه و با ساختاری پرزرق‌وبرق، بیش از آنکه خلق کند، توصیف می‌کند. برنامه‌ای پرهزینه و پرادعا که در اجرا، گرفتار تکرار، لفاظی و تدوین‌های فرساینده شده و به جای هنر، «داد و قال» را به نمایش گذاشته است.

فیلم تازه‌اکران «زندگی چاک» برخلاف انتظاراتی که از نام استیون کینگ و شباهت‌های ظاهری‌اش با آثار شاخصی چون «فارست گامپ» یا «نمایش ترومن» برمی‌خیزد، نه در قصه‌پردازی موفق است، نه در خلق شخصیت، و نه حتی در انتقال پیام. آنچه بر پرده می‌بینیم، بیشتر شبیه مونتاژی از موعظه‌های تصویری است تا یک اثر سینمایی با منطق روایی منسجم.

سینماگران ایرانی، آنطور که شایسته بوده، به مسئله صهیونیسم که از اساسی‌ترین موضوعات سیاسی و امنیتی دست‌کم در منطقه‌ی غرب آسیاست و در زندگی روزمره ما ایرانی‌ها نیز گهگاه نمود پررنگ داشته نپرداخته‌اند

در حالی که فیلم‌های اکشن هالیوود همچنان از محبوب‌ترین محصولات فرهنگی جهان‌اند، بررسی دقیق برخی آثار اخیر نشان می‌دهد عنصر «شر» در روایت‌ها مفهومی تازه یافته است. فیلم‌هایی مانند «بالرین» و «سوپرمن» با پرداخت غیرمستقیم و نمادین، ساختار رژیم اسرائیل و عملکرد آن در غزه را در قالب‌های داستانی بازسازی کرده‌اند؛ نشانه‌ای از تغییر رویکرد هنرمندان غربی در تصویرسازی سیاسی و اخلاقی. آیا هالیوود در حال بازتعریف مفاهیم خیر و شر در جهان معاصر است؟

فیلم «زن و بچه» جدیدترین اثر سعید روستایی، نه تنها از ضعف‌های فنی در فیلمنامه و کارگردانی رنج می‌برد، بلکه با جهانی ساختگی و دور از واقعیت، از درک فرهنگی مخاطب ایرانی و جهانی فاصله گرفته است. این فیلم با روایت‌هایی به شدت ذهنی و غیرقابل لمس، فضایی ضدانسانی ترسیم کرده که نه در فرم رئالیستی جای می‌گیرد و نه قادر است مخاطب را با خود همراه کند. در ادامه، نگاهی انتقادی و تحلیلی خواهیم داشت به آنچه «زن و بچه» را به یکی از بحث‌برانگیزترین آثار سینمای اجتماعی ایران بدل کرده است.

«زن و بچه»، جدیدترین فیلم سعید روستایی، نه اعتراض است و نه روایت؛ بلکه آشفته‌نگاری ذهن فیلم‌سازی است که در پی ساخت اثری اجتماعی، به تکرار بحران‌های بی‌ریشه و تقلیدهای بی‌رمق پناه برده است. فیلمی که با دوری از ساختار و بی‌اعتنایی به اصول روایت، به‌جای معنا، تنها فریادهایی کودکانه و ناامیدانه در قاب می‌نشاند

رئیس سازمان سینمایی در مراسم اختتامیه جشنواره فیلم کودک اعلام کرد: صنعت پویانمایی ۳۰ میلیون دلار ارز آوری برای کشور داشته است.