پایگاه خبری سرمایه فردا

در میان تولیدات پرشمار شبکه نمایش خانگی، «وحشی» همچنان اثری است که می‌تواند مخاطب را به گفت‌وگویی جدی دعوت کند. فصل دوم این سریال با فضاسازی سرد و خشن، تدوین پرتعلیق و بازی‌های متفاوت، استانداردی بالاتر از میانگین آثار مشابه دارد؛ اما شخصیت اصلی آن، داوود اشرف، هنوز به بلوغ روایی نرسیده و همین خلأ، بزرگ‌ترین چالش در مسیر ماندگاری سریال است.

کارگردان نامدار هالیوود، جیمز کامرون، در تازه‌ترین گفت‌وگوی خود نبردهای «آواتار: آتش و خاکستر» را بازتابی از بحران‌های واقعی در غزه، اوکراین و سودان دانست؛ او تأکید می‌کند که خشونت در جهان معاصر ماهیتی وجودی دارد و همین واقعیت تلخ، روایت‌های سینمایی‌اش را شکل داده است.

سه متنی که خواندید، در سه لایه متفاوت اما به‌هم‌پیوسته، جهان سینمایی یواخیم تریر را می‌کاوند؛ جهانی که در آن خانه فقط یک مکان نیست، بلکه آینه‌ای از زخم‌های نسل‌هاست، هنر ابزاری برای مواجهه با گذشته می‌شود و انسان، میان ریشه‌ها و رهایی، راهی برای آشتی با خود می‌جوید. این سه روایت، از تحلیل داستان تا واکاوی روان‌شناختی و بررسی نگاه خالق اثر، تصویری کامل از بارِ احساسی ارائه می‌دهند؛ فیلمی که بیش از آنکه قصه بگوید، زخمی را نشان می‌دهد و راهی برای التیام می‌گشاید.

کریستین پتزولد در تازه‌ترین فیلم خود، «آینه‌های شماره ۳»، بار دیگر جهان آشنای سینمایی‌اش را احضار می‌کند؛ جهانی که در آن گذشته همچون نیرویی زنده و تسخیرکننده، اکنون را می‌بلعد و شخصیت‌ها را در چرخه‌ای از سوگ، جابه‌جایی هویت و تلاش برای احیای لحظات ازدست‌رفته گرفتار می‌سازد. این فیلم، که سومین بخش از سه‌گانه عناصر پتزولد است، با نگاهی شاعرانه و روانکاوانه به مفهوم فقدان، جایگزینی و زخم‌های ناتمام، یکی از انسانی‌ترین و درخشان‌ترین روایت‌های او را رقم می‌زند.

فیلم «سینما شهر قصه» ساخته کیوان علی‌محمدی و علی‌اکبر حیدری، نه صرفاً یک اثر سینمایی، بلکه بازخوانی جایگاه تاریخی و اجتماعی سینما در ایران است؛ روایتی که سالن‌های تاریک را به معبد هویت ملی بدل می‌کند و هشدار می‌دهد اگر این تاریکی خاموش شود، ایران دیگر جایی برای تجربه‌ی مشترک نخواهد داشت.

فیلم «بوگونیا» تازه‌ترین اثر یورگوس لانتیموس، کارگردان یونانی‌تبار برنده نخل طلای کن، بازسازی انگلیسی‌زبان «سیاره سبز را نجات دهید!» محصول ۲۰۰۳ کره جنوبی است. این فیلم با ترکیب کمدی سیاه و علمی‌تخیلی، داستان ربوده شدن یک مدیرعامل داروسازی توسط دو مرد محلی را روایت می‌کند؛ اما فراتر از قصه، به نقدی عمیق بر منطق سرمایه‌داری، نابودی طبیعت و بحران‌های اخلاقی جهان معاصر بدل می‌شود. «بوگونیا» نه یک سرگرمی صرف، بلکه بیانیه‌ای سینمایی است که با زبان استعاره و تصویر، ساختارهای سلطه و بیگانگی انسان مدرن را به محاکمه می‌کشد.

بینج‌واچینگ یا تماشای پیوسته چند قسمت سریال در یک نوبت، دیگر تنها یک سرگرمی نیست؛ این عادت جهانی از دل پلتفرم‌های استریم بیرون آمد و حالا در ایران نیز به بخشی از سبک زندگی شهری تبدیل شده است. تأثیر آن بر الگوی فراغت، روان مخاطب و حتی شیوه روایت‌گری سریال‌ها، نشان می‌دهد که با پدیده‌ای فراتر از مصرف ساده محتوا روبه‌رو هستیم.

لوکا گوادانینو در After the Hunt با پرهیز از اغراق‌های سوررئال و روایت‌های پرهیجان، تجربه‌ای می‌سازد که بیش از آنکه آرامش‌بخش باشد، ناآرام‌کننده است. فیلم با تکیه بر ابهام، پرسش‌های اخلاقی و قضاوت‌های ناتمام، مخاطب را در وضعیتی معلق نگه می‌دارد؛ تجربه‌ای که شاید رضایت فوری ایجاد نکند اما به‌سادگی از ذهن پاک نمی‌شود.

فصل چهارم «ویچر» با خروج هنری کویل و ورود لیام همسورث، بیش از آنکه آغاز دوباره‌ای باشد، تصویری از آشفتگی روایی و فرصت‌های از دست‌رفته است؛ فصلی که میان لحظات درخشان و خطاهای ساختاری سرگردان مانده و جهان غنی ساپکوفسکی را به روایتی شخصی و پراکنده تقلیل داده است.