پایگاه خبری سرمایه فردا

کارنامه سینمایی محمدحسین مهدویان، یکی از پدیده‌های دهه نود، تصویری از فراز و فرودهای یک فیلم‌ساز جوان را ترسیم می‌کند؛ کسی که با «ایستاده در غبار» به‌عنوان چهره‌ای متفکر و آرمان‌گرا شناخته شد، اما در ادامه مسیر، میان روایت‌های رسمی، بازار نمایش خانگی و تلاش برای تنوع ژانری، هویت سینمایی‌اش را گم کرد.

درگذشت محمد کاسبی، بازیگر متعهد و آرام سینما و تلویزیون ایران، بار دیگر مرزهای حساس میان هنر، باور شخصی و بهره‌برداری سیاسی را به چالش کشیده است. واکنش‌های متضاد به سخنان او درباره رهبر انقلاب، پرسشی دیرینه را زنده کرده: آیا می‌توان هنرمندی را به یاد آورد بی‌آنکه در قاب‌های جناحی قرارش داد؟ و آیا هنر می‌تواند در روزگار قطبی‌شده، همچنان مستقل و انسانی باقی بماند؟

در روزگاری که هنرهای تجسمی با چالش‌های اقتصادی، نبود حمایت و سردرگمی مخاطبان دست‌و‌پنجه نرم می‌کنند، خرید یک تابلوی نقاشی دیگر فقط انتخابی برای زیبایی نیست؛ بلکه تصمیمی فرهنگی، اجتماعی و حتی اخلاقی است. گفت‌وگو با مژگان قدوسی، نقاش و عضو هیئت‌مدیره انجمن نقاشان، دریچه‌ای تازه به دنیای تابلوهای هنری ایرانی و دغدغه‌های خریداران و هنرمندان گشوده است.

حضور پررنگ و بی‌وقفه برخی بازیگران در سینما و شبکه‌های نمایش خانگی، از پژمان جمشیدی تا نعیمه نظام‌دوست، اگرچه در ابتدا نشانه‌ای از محبوبیت و موفقیت تلقی می‌شود، اما در عمل به چرخه‌ای فرساینده بدل شده که نه‌تنها مخاطب را خسته می‌کند، بلکه سرمایه‌ی هنری این چهره‌ها را نیز به سرعت تحلیل می‌برد. این گزارش، با نگاهی انتقادی و تحلیلی، به پیامدهای تکرار، فقدان تنوع و غیبت چهره‌های نوظهور در صنعت تصویر ایران می‌پردازد.

در سینمایی که هر سال با موجی از چهره‌های تازه و ژانرهای متنوع روبه‌روست، تنها یک چیز ثابت مانده: قدرت ستاره‌ها در کشاندن مردم به سالن. نه تبلیغات پرزرق‌وبرق و نه نقدهای تحسین‌آمیز، هیچ‌چیز به اندازه حضور یک بازیگر محبوب نمی‌تواند ضامن فروش بلیت باشد. این گزارش، رد پای بازیگرانی را دنبال می‌کند که در پنج سال گذشته، نه‌فقط در قاب تصویر، بلکه در قلب مخاطبان جا گرفته‌اند—و هر بار با نامشان، چراغ گیشه را روشن کرده‌اند.

به گزارش سرمایه فردا، در روزهای پایانی سپتامبر، پورتکاول دیگر آن شهر آرام ساحلی نیست؛ خیابان‌هایش پر می‌شود از کت‌های چرم، عینک‌های آفتابی بزرگ، و صدای جاودانه الویس پریسلی. فستیوال الویس پورتکاول، که در سال ۲۰۰۴ با

در حالی که کمتر از سه ماه از حمله نظامی ایالات متحده به ایران گذشته، نماینده رسمی ایران برای اسکار ۲۰۲۶ معرفی شد: «علت مرگ: نامعلوم». این انتخاب، نه‌تنها در میانه جنگ با کشوری که میزبان مراسم است، بلکه در دل منازعات سیاسی و صنفی داخلی نیز صورت گرفت. گزارش «سرمایه فردا» نشان می‌دهد که هیچ‌یک از جریان‌های فکری در سینمای ایران از این تصمیم رضایت کامل ندارند و حضور در اسکار، به‌جای اجماع ملی، به صحنه‌ای برای منفعت‌طلبی فرقه‌ای و بازتولید شکاف‌های سیاسی بدل شده است. در چنین شرایطی، پرسش بنیادین این است: آیا سینمای ایران نماینده مردم است یا گروه واتساپی دوستان؟

حضور ایران در مراسم اسکار، برخلاف تصور رایج، نه دستاوردی ملی داشته و نه تصویری واقعی از سینمای ایران به جهان ارائه داده است. مرور تاریخچه این حضور نشان می‌دهد که نه در دوران پهلوی و نه در سال‌های پس از انقلاب، این رویداد به ابزاری برای بازنمایی هویت مستقل فرهنگی ایران تبدیل نشده و بیشتر در خدمت منافع سیاسی، فردی یا تصویری بوده که دیگران از ما ساخته‌اند.

دامنه اعتراضات هنرمندان غربی به جنایات رژیم صهیونیستی در غزه، از بیانیه‌های سینمایی تا تحریم جشنواره‌ها و تجمعات خیابانی، حالا به قلب مراسم‌های رسمی هالیوود رسیده است. در هفتاد و هفتمین دوره جوایز امی، چهره‌هایی چون خاویر باردم و هانا اینبایندر با پوشیدن چفیه و شعار «آزادی برای فلسطین» نه‌تنها سکوت را شکستند، بلکه ساختارهای محافظه‌کار صنعت سرگرمی را به چالش کشیدند. این موج اعتراضی، که زمانی خط قرمز محسوب می‌شد، حالا به هنجاری فراگیر بدل شده و نشان می‌دهد که هنر دیگر نمی‌خواهد در برابر نسل‌کشی، بی‌طرف بماند.