پایگاه خبری سرمایه فردا

در شامگاه شنبه ۲۷ سپتامبر ۲۰۲۵، دستور اعزام نیروهای فدرال به پورتلند از سوی رئیس‌جمهور ایالات متحده، موجی از واکنش‌های سیاسی، حقوقی و اجتماعی را به‌دنبال داشت. این تصمیم، که با تأکید بر استفاده از «قوه قهریه کامل» همراه بود، در شرایطی اتخاذ شد که آمارهای رسمی از کاهش جرایم خشونت‌آمیز خبر می‌دهند. اکنون، پورتلند به نقطه‌ای بحرانی در تقابل میان دولت فدرال و مقامات محلی تبدیل شده است—آزمونی برای دموکراسی، حقوق مدنی و انسجام ملی.

تمایل به رابطه با آمریکا، نه از دل تحلیل‌های راهبردی، بلکه از تصویرسازی‌های رسانه‌ای، کلیشه‌های تاریخی و رفتار سیاست‌مداران داخلی شکل گرفته است؛ در حالی‌که آنچه مردم واقعاً می‌خواهند، رفاه و حل مسائل اقتصادی است، نه وابستگی به یک مسیر خاص.

با وجود حسن‌نیت ایران در مذاکرات و پذیرش تعهدات فنی، آمریکا و اروپا مسیر توافق را به مطالبه‌گری یک‌جانبه و فشار حداکثری بدل کرده‌اند؛ نتیجه، نه توافق، بلکه بن‌بستی است که گزینه نظامی را نیز بی‌اثر کرده است

نخستین سخنرانی دونالد ترامپ در دور دوم ریاست‌جمهوری‌اش در مجمع عمومی سازمان ملل، به‌جای پرداختن به بحران‌های جهانی، به نمایش کارنامه داخلی و شعارهای انتخاباتی اختصاص یافت؛ رویکردی که سازمان ملل را به سکویی برای تبلیغات سیاسی بدل کرد و بار دیگر نشان داد که در نگاه ترامپ، اولویت با مخاطب داخلی است، نه همکاری‌های چندجانبه جهانی.

تحولات اخیر در دریای سرخ و موضع‌گیری‌های آشکار چین در حمایت از ایران و انصارالله یمن، نشان‌دهنده تغییر بنیادین در سیاست خارجی پکن است. چین که پیش‌تر بی‌طرفی در بحران یمن را حفظ می‌کرد، اکنون با ارائه تصاویر ماهواره‌ای و حمایت دیپلماتیک، به بازیگری فعال در تقابل منطقه‌ای با آمریکا و اسرائیل تبدیل شده است. این چرخش، نه‌تنها روابط چین و اسرائیل را دچار تنش کرده، بلکه جایگاه پکن را به‌عنوان حامی راهبردی محور مقاومت تثبیت کرده است.

در پی تشدید تنش‌های نظامی در شرق اروپا و نقض‌های مکرر حریم هوایی کشورهای عضو ناتو، اظهارات دونالد ترامپ و اورزولا فون درلاین نشان می‌دهد که بحران اوکراین از یک مناقشه منطقه‌ای به یک بحران قاره‌ای بدل شده است. ترامپ با وعده دفاع مستقیم از لهستان و بالتیک، و فون درلاین با تأکید بر استقلال دفاعی اروپا، دو مسیر متفاوت را برای آینده امنیتی قاره ترسیم کرده‌اند—مسیرهایی که می‌توانند سرنوشت اروپا را در برابر تهدیدات روسیه رقم بزنند.

در آستانه نشست مجمع عمومی سازمان ملل، سفر رئیس‌جمهور ایران به نیویورک با موجی از محدودیت‌های سیاسی، روایت‌سازی‌های رسانه‌ای و شرطی‌سازی‌های داخلی مواجه شده است. از اخلال در صدور ویزا تا شایعه‌سازی درباره دیدار با ترامپ، این سفر نه‌تنها تحت فشار خارجی، بلکه در معرض بازی‌های داخلی قرار گرفته، در حالی که متن سخنرانی‌ها و دیدارهای دیپلماتیک از اتقان و پختگی برخوردارند، روایت‌سازی ضعیف رسانه‌ای دولت، افکار عمومی را در برابر هجمه‌های بی‌امان فضای مجازی بی‌پناه گذاشته است.

در ماه‌های اخیر، دونالد ترامپ با مجموعه‌ای از اقدامات قضایی، اجرایی و رسانه‌ای، فشار بی‌سابقه‌ای بر رسانه‌های منتقد وارد کرده است. از تعلیق برنامه‌های طنز شبانه و شکایت‌های میلیارد دلاری علیه روزنامه‌ها تا محدودسازی حضور خبرنگاران در کاخ سفید و قطع بودجه رسانه‌های عمومی، همه نشانه‌هایی از تلاش برای مهار نقد و کنترل روایت در کشوری است که آزادی بیان را در قانون اساسی خود تضمین کرده است.

پس از ترور چارلی کرک، فضای سیاسی آمریکا وارد مرحله‌ای تازه از تهدید و ارعاب شده است؛ مرحله‌ای که بسیاری آن را بازتولید مک‌کارتیسم در قرن بیست‌ویکم می‌دانند. گزارش فایننشال تایمز نشان می‌دهد که دولت ترامپ، حتی پیش از این حادثه، با استفاده از ابزارهای حکومتی، در حال سازمان‌دهی فشار بر رسانه‌ها، دانشگاه‌ها و نهادهای حقوقی بوده است. اکنون با شدت گرفتن لحن تهدیدها و وعده‌های انتقام، ترس وارد تحریریه‌ها شده و آزادی بیان در معرض تهدیدی بی‌سابقه قرار گرفته است.