پایگاه خبری سرمایه فردا

فرزاد وجیهی می گوید بازارهای جهانی در آستانه یک چرخش راهبردی قرار دارند؛ دوره‌ای که تحت تأثیر سیاست‌های فدرال رزرو و اصلاحات اقتصادی چین،مسیر سرمایه‌گذاری جهان را تغییر می‌دهد.

در میان رنگ‌های پاییزی و ویترین‌های پرزرق‌وبرق، کرومی با نگاه شیطنت‌آمیزش به یکی از محبوب‌ترین چهره‌های بازار اسباب‌بازی ایران تبدیل شده است. این شخصیت ژاپنی، حالا نه فقط یک عروسک، بلکه نمادی از شادی، فانتزی و سبک زندگی نسل جدید شده است از اتاق نوجوانان تا قفسه کلکسیونرها.

قیمت ۹۹ هزار تومان در ظاهر فقط هزار تومان با ۱۰۰ هزار تومان فاصله دارد، اما در ذهن خریدار، این تفاوت کوچک به مرز روانی بزرگی تبدیل می‌شود. پدیده‌ای که اقتصاددانان رفتاری آن را «اثر رقم سمت چپ» می‌نامند، سال‌هاست به ابزاری مؤثر در دست بازاریابان تبدیل شده است.

در روزگاری که تحریم‌ها دوباره سایه سنگین خود را بر اقتصاد ایران انداخته‌اند، روایت توسعه دیگر از مسیر نفت و واردات نمی‌گذرد. این‌بار، نقطه آغاز از خانه‌های کوچک، کارگاه‌های محلی و صنایع ملی است؛ جایی که تولید داخلی، نه‌تنها راهی برای بقا، بلکه نقشه‌ای برای استقلال اقتصادی ترسیم می‌کند.

داده‌های اشتغال آمریکا، کاهش نرخ بهره را محتمل کرده، اما ترس از بازگشت تورم و افت بازدهی اوراق قرضه، فضای سرمایه‌گذاری را مبهم ساخته است. در این میان، طلا با رشد چشمگیر، به یکی از جذاب‌ترین دارایی‌ها تبدیل شده، در حالی‌که بازار سهام همچنان درگیر تردیدهای فصلی و فشارهای ساختاری باقی مانده است.

با پایان ماه‌های محرم و صفر، اقتصاد ایران در آستانه بازگشت به جریان عادی قرار گرفته است. این دو ماه که همواره با کاهش معاملات و افت نقدینگی همراه بوده‌اند، نه به‌عنوان رکود ساختاری بلکه به‌عنوان یک وقفه فرهنگی در رفتار اقتصادی شناخته می‌شوند. اکنون با عبور از این دوره، بازارها چشم‌انتظار بازگشت تقاضا و تحرک دوباره هستند.

بازار سرمایه هفته اخیر با نوساناتی از رنگ قرمز به سبز حرکت کرد و شاخص کل در محدوده‌ای حساس قرار گرفت. بررسی رفتار صندوق‌های درآمد ثابت، تحلیل نمادهای پرپتانسیل و هشدار نسبت به تصمیمات دستوری، محور اصلی این گزارش تحلیلی است.

در شرایطی که اقتصاد ایران با بحران‌های عمیق و ناکارآمدی‌های ساختاری مواجه است، بازگشت به مدل موفق دهه ۱۳۴۰ و احیای تیم چهار نفره توسعه‌گرا می‌تواند نقطه عطفی در مسیر نجات باشد. تجربه تاریخی نشان می‌دهد که تنها با توافقی بلندمدت میان حاکمیت و کارآفرینان بزرگ، می‌توان ریسک‌های بزرگ را پذیرفت و مسیر توسعه صنعتی و زیست‌محیطی کشور را هموار کرد.

در دو دهه اخیر، سهم اشتغال کشاورزی و صنعت در ایران به‌طرز نگران‌کننده‌ای کاهش یافته و بخش خدمات، به‌رغم رشد ظاهری، به پناهگاه نیروی کار مازاد بدل شده است. این تحول نامتوازن، پیامد بحران آب، ناکارآمدی صنعتی، و نبود سیاست‌گذاری راهبردی است؛ و تنها راه نجات، گذار به سیاست صنعتی فعال برای احیای تولید ملی و تحقق رشد پایدار است