پایگاه خبری سرمایه فردا

در جریان جنگ ۱۲ روزه، ایران با شناختی عمیق از نقش علم در قدرت نظامی اسرائیل، مراکز پژوهشی و دانشگاهی این رژیم را هدف حملات موشکی دقیق قرار داد. تخریب مؤسسه وایزمن، دانشگاه‌های بن‌گوریون و تخنیون، و پارک فناوری گاو یام، نه‌تنها ده‌ها سال تحقیق را نابود کرد، بلکه ستون‌های علمی و دفاعی اسرائیل را لرزاند. این حملات نشان داد که در جنگ‌های مدرن، هدف قرار دادن زیرساخت‌های علمی می‌تواند به اندازه حمله به پایگاه‌های نظامی، معادلات قدرت را تغییر دهد.

با گذشت ۸۵ روز از پایان جنگ ۱۲ روزه، برخلاف پیش‌بینی‌ها، خبری از حمله مجدد اسرائیل و آمریکا به ایران نیست. این عقب‌نشینی، نتیجه شکست در تحقق اهداف اولیه، واکنش منسجم مردم ایران، قدرت دفاعی موشکی و استحکام ساختار سیاسی کشور بود. تحلیل‌ها نشان می‌دهند که تل‌آویو و واشنگتن اکنون به‌جای حمله مستقیم، بر راهبردهای اجتماعی، اقتصادی و امنیتی تمرکز کرده‌اند تا انسجام داخلی ایران را تضعیف کنند و زمینه را برای درگیری‌های آینده فراهم سازند.

در پی حمله نظامی رژیم صهیونیستی به پایتخت قطر، سران کشورهای اسلامی و عربی در نشست اضطراری سازمان همکاری‌های اسلامی گرد هم آمدند تا ضمن محکومیت تجاوز اخیر، خواستار اقدام عملی، تشکیل ائتلاف منطقه‌ای و پاسخ بازدارنده به تل‌آویو شوند. رهبران ایران، عراق، مصر، اردن، ترکیه و قطر در سخنرانی‌های خود تأکید کردند که اسرائیل با عبور از تمامی خطوط قرمز، امنیت منطقه را تهدید کرده و باید با فشار سیاسی، اقتصادی و حقوقی مهار شود. این اجلاس، نقطه عطفی در همگرایی کشورهای اسلامی برای مقابله با سیاست‌های تجاوزگرانه اسرائیل تلقی می‌شود.

حمله هوایی اسرائیل به دوحه در نوامبر ۲۰۲۳، نه‌تنها نقطه‌عطفی در روابط خلیج فارس و تل‌آویو بود، بلکه بی‌سابقه‌ترین ضربه را به اعتبار امنیتی آمریکا در منطقه وارد کرد. این حمله، که با هدف رهبران حماس و به‌احتمال زیاد با چراغ سبز واشنگتن انجام شد، کشورهای عربی را با این پرسش مواجه کرد: پایگاه‌های نظامی آمریکا چه فایده‌ای دارند اگر نتوانند از متحدان خود در برابر متحد دیگرشان محافظت کنند؟ رسانه‌ها و اندیشکده‌های بین‌المللی از جمله گاردین، کارنگی و میدل‌ایست مانیتور، این رویداد را نشانه‌ای از فروپاشی نظم منطقه‌ای و تردید در آینده توافق ابراهیم دانسته‌اند. اکنون کشورهای خلیج در دوراهی دشواری قرار گرفته‌اند: پذیرش سلطه اسرائیل یا بازنگری در وابستگی به آمریکا.

در حالی که حملات پهپادی یمن به جنوب اراضی اشغالی و فعال شدن آژیرهای هشدار در فرودگاه رامون، بار دیگر آسیب‌پذیری امنیتی اسرائیل را آشکار کرده، هم‌زمان یک خاخام جوان به اتهام جاسوسی برای ایران در قدس اشغالی محاکمه شده است. از سوی دیگر، امارات با تعلیق سفر رسمی نتانیاهو به ابوظبی و پاکستان با محکومیت شدید اقدامات اسرائیل در شورای امنیت، نشانه‌هایی از افزایش انزوای منطقه‌ای و بین‌المللی این رژیم را رقم زده‌اند. مجموعه این تحولات، بیانگر تشدید فشارهای امنیتی، سیاسی و دیپلماتیک بر تل‌آویو در سایه جنگ غزه و بحران مشروعیت جهانی است.

پیشنهاد ایفای نقش هاشمی در پایان جنگ ایران و عراق توسط لاریجانی، در بحبوحه درگیری‌های کنونی با رژیم صهیونیستی و آمریکا، بر پایه قیاسی ساده‌انگارانه شکل گرفته است؛ قیاسی که تفاوت‌های بنیادین میان دو جنگ را نادیده می‌گیرد و راه‌حل‌های دیروز را نسخه امروز می‌داند. در حالی که جنگ کنونی با ماهیتی هیبریدی، بازیگرانی چندلایه و سازوکارهای پیچیده‌تری همراه است، راه صلح نه از مسیر پیام‌های سیاسی، بلکه از مسیر بازسازی بازدارندگی و تحمیل هزینه به دشمن می‌گذرد.

حمله هوایی رژیم صهیونیستی به پایتخت قطر، با نقض حریم هوایی چند کشور منطقه و هماهنگی پنهان با آمریکا، دوحه را در برابر یکی از دشوارترین تصمیم‌های دیپلماتیک خود قرار داده است. در حالی که افکار عمومی خواستار واکنش قاطع‌اند، مقامات قطری در تلاش‌اند رضایت واشنگتن را برای هرگونه پاسخ جلب کنند. این گزارش، به بررسی ابعاد امنیتی، سیاسی و منطقه‌ای این حمله و انتخاب سخت قطر در مواجهه با تجاوز اسرائیل می‌پردازد.

عملیات هوایی رژیم صهیونیستی علیه رهبران حماس در پایتخت قطر، که با افتخار توسط نتانیاهو به‌عنوان اقدامی مستقل معرفی شد، حالا با زنده ماندن اهداف اصلی و محکومیت جهانی، به یکی از پرهزینه‌ترین شکست‌های دیپلماتیک و امنیتی اسرائیل تبدیل شده است. این گزارش، به بررسی ابعاد سیاسی، منطقه‌ای و داخلی این اقدام پرریسک می‌پردازد؛ اقدامی که نه‌تنها مذاکرات صلح را تخریب کرد، بلکه انزوای تل‌آویو را در سطح بین‌المللی تشدید نمود.

در اظهارنظری عجیب، محمد جولانی مدعی شد رژیم صهیونیستی از سقوط حکومت بشار اسد ناراضی است؛ ادعایی که برخلاف شواهد میدانی و تحلیل‌های منطقه‌ای، واقعیت را وارونه جلوه می‌دهد. این گزارش نشان می‌دهد چگونه فروپاشی دولت اسد، خاکریز دفاعی غرب آسیا را در برابر اسرائیل از میان برداشت و زمینه‌ساز گسترش تجاوزات و طمع‌ورزی‌های تل‌آویو در منطقه شد؛ واقعیتی که نه‌تنها افکار عمومی، بلکه ناظران سیاسی نیز آن را تأیید می‌کنند.