پایگاه خبری سرمایه فردا

در پی انتقاد رسانه‌ها از غیبت برخی وزرا در جمع خبرنگاران، شورای اطلاع‌رسانی دولت وعده داد که این روند اصلاح خواهد شد. اما در شرایطی که افکار عمومی بیش از هر زمان دیگری تشنه شفافیت است، پرسش اصلی این است: آیا گفت‌وگو با رسانه‌ها به یک اصل پایدار در حکمرانی تبدیل می‌شود یا صرفاً واکنشی موقت به فشار افکار عمومی است؟

در روزگاری که نفت دیگر فقط یک منبع انرژی نیست، بلکه ابزاری برای تنظیم قدرت جهانی شده، تحلیل‌های تازه از پشت‌پرده‌ی سیاست‌های واشنگتن، سقوط قیمت‌ها و ضعف‌های داخلی ایران، تصویری نگران‌کننده از تقاطع جنگ، اقتصاد و وابستگی ترسیم می‌کنند. از بازی پنهان آمریکا با بازار انرژی تا خلأهای فناورانه و مدیریتی در داخل، این روایت‌ها نشان می‌دهند که ژئوپلیتیک امروز، میدان نبردی است که در آن حتی لوبیاپلو هم می‌تواند نشانه‌ای از رصد جهانی باشد.

امتناع وزیر راه از بازرسی کیف دستی‌اش در فرودگاه اردبیل، به عزل فوری یک مدیر انجامید و موجی از پرسش، بی‌اعتمادی و نقد را در فضای عمومی کشور برانگیخت. این حادثه، بیش از آنکه درباره یک کیف باشد، درباره جایگاه قانون در برابر قدرت است.

در روزی که میلیون‌ها آمریکایی از ۲۵۰۰ نقطه کشور به خیابان آمدند، شعار «نه به شاه» تنها یک اعتراض سیاسی نبود؛ بیانیه‌ای جمعی بود علیه آنچه معترضان سقوط به دیکتاتوری می‌نامند. این جنبش، با حضور نسل‌های مختلف و حمایت اتحادیه‌های کارگری، فصل تازه‌ای از مقاومت مدنی را رقم زد.

اظهارات اخیر محمود نبویان درباره نفوذ اسرائیل از طریق فناوری و کنترل دوربین‌های شهری، بار دیگر توجه افکار عمومی را به آسیب‌پذیری زیرساخت‌های سایبری کشور جلب کرد. واکنش محتاطانه وزیر ارتباطات نیز به‌نوعی تأیید ضمنی این نگرانی‌ها بود؛ اما آنچه در این میان مغفول مانده، نقش هم‌افزای نفوذ انسانی و فناورانه در شکل‌گیری اشراف اطلاعاتی دشمن است.

انتشار تصویر معاون سازمان ملی استاندارد در یک اجلاس بین‌المللی، بار دیگر رسانه‌های جناحی را به میدان حاشیه‌سازی کشاند. در حالی که نقدها بر ظاهر و هزینه سفر متمرکز شده‌اند، پرسش اصلی همچنان بی‌پاسخ مانده: عملکرد واقعی سازمان‌ها چگونه ارزیابی می‌شود و رسانه‌ها چه نقشی در اصلاح ساختاری دارند؟

تیتر جنجالی روزنامه «چارسوق» درباره سکوت اصلاح‌طلبان در برابر گرانی مرغ، بار دیگر مرز باریک میان نقد اجتماعی و تسویه‌حساب سیاسی را نمایان کرد؛ اما آنچه در این جدال‌های جناحی گم می‌شود، سفره مردم و اعتماد آسیب‌دیده جامعه است.

تأسیس حزب جدید توسط یاسر جبرائیلی، چهره رسانه‌ای اصولگرا، در حالی صورت می‌گیرد که جریان راست با انشقاق‌های درونی و بحران هویتی مواجه است. حزبی که با شعار بازگشت به مردم و اصول انقلاب آغاز شده، اما بیش از آنکه نشانه‌ای از نهادسازی سیاسی باشد، به نظر می‌رسد ادامه یک مسیر فردی برای تثبیت جایگاه در معادلات قدرت باشد.

در یکی از پرتنش‌ترین بزنگاه‌های سیاسی ایران، انتخاب دوباره آذر منصوری به ریاست جبهه اصلاحات، نه صرفاً یک تصمیم تشکیلاتی، بلکه تلاشی برای بازتعریف اصلاح‌طلبی در عصر بی‌اعتمادی عمومی و بحران مشروعیت است. این انتخاب، در دل تحولات ژئوپلیتیکی و داخلی، حامل پیامی است از ایستادگی، بازسازی و شاید آخرین فرصت برای احیای گفتمانی که روزگاری امید تغییر بود.