پایگاه خبری سرمایه فردا

سینمای ایران با فرمول‌های تکراری و گیشه‌های بی‌رمق دست‌وپنجه نرم می‌کند، فیلمی مثل «بچه‌مردم» با قصه‌ای انسانی، ساختاری جسورانه و نگاهی تازه به نوجوانی، تلاش می‌کند راهی متفاوت را باز کند. محمود کریمی، در نخستین تجربه بلند خود، نه‌تنها از مسیر امن فاصله گرفته، بلکه با وسواس در اجرا و صداقت در روایت، نشان داده که سینما هنوز می‌تواند قلبی تپنده داشته باشد—اگر مخاطب بخواهد آن را بشنود.

سالانه بیش از ۵۳ هزار نفر در ایران قربانی هوایی می‌شوند که هر روز آلوده‌تر از دیروز است. ذرات معلق ۲.۵ میکرون، قاتلان خاموشی هستند که در سکوت، جان می‌گیرند و سلامت را می‌فرسایند. اما در برابر این فاجعه خاموش، نه برنامه‌ای مؤثر اجرا شده و نه نهادی مسئولیت‌پذیر ظاهر شده است.

جوانان با تجرد اجباری، فشار اقتصادی و آرزوهای دست‌نیافتنی دست‌وپنجه نرم می‌کنند، پدیده شوگر مامی و شوگر ددی به الگویی نگران‌کننده بدل شده است؛ رابطه‌هایی که با وعده رفاه آغاز می‌شوند و با احساس بردگی، افسردگی و فروپاشی عاطفی به پایان می‌رسند. این پدیده، نه یک انحراف فردی، بلکه نشانه‌ای از بحران‌های ساختاری در جامعه‌ای است که نهادهایش از کار افتاده‌اند.

در سینمای تجاری ایران، گاهی آنچه مخاطب را به سالن می‌کشاند، نه خود فیلم بلکه خبر فروش آن است. «کج‌پیله» نیز با همین فرمول ساخته شده؛ فیلمی که بیشتر از آنکه بر روایت و کیفیت تکیه کند، بر ترفندهای تبلیغاتی و شوک‌آفرینی در فضای مجازی سوار شده است. از بازی زن‌پوش الناز شاکردوست تا حضور بی‌ربط چهره‌های فرهنگی، همه چیز در خدمت دیده شدن است—اما نه در پرده سینما، بلکه در اکسپلورر اینستاگرام. این فیلم، بازتابی از سینمایی است که به‌جای ساختن، به خبرسازی دل بسته و در مسیر عقب‌گرد، بازیگرانش را نیز با خود به گذشته می‌برد.

اگر زندگی مجموعه‌ای از انتخاب‌هاست، تئاتر «کتابخانه نیمه‌شب» فرصتی است برای بازگشت به لحظاتی که شاید می‌توانستند جور دیگری رقم بخورند. شیدا خلیق، بازیگری که از کودکی با صحنه بزرگ شده، حالا در نقش دختری ایستاده که میان مرگ و زندگی، دوباره به گذشته سفر می‌کند تا بفهمد ارزش زیستن در کجاست: در همان لحظات کوچک، ساده و روزمره.

نعمت‌الله آغاسی فقط یک خواننده نبود؛ او صدای زیست روزمره مردمی بود که شادی را در دل رنج می‌جستند. از کارگری در اهواز تا درخشش در لاله‌زار، از خاموشی ناگزیر تا بازگشت دوباره، آغاسی با صدایی گرم و بی‌پیرایه، بخشی از حافظه موسیقایی ایران را ساخت—حافظه‌ای که هنوز با چرخیدن یک نوار قدیمی زنده می‌شود.

خرید تجهیزات سفر می‌تواند میلیون‌ها تومان هزینه داشته باشد، اجاره لوازم طبیعت‌گردی راهی تازه برای تجربه‌ای سبک، کم‌هزینه و بی‌دغدغه شده است. از چادر و چراغ تا اجاق و صندلی، همه چیز آماده است تا فقط به دل طبیعت بروید و خاطره بسازید—نه بار بکشید.

در شهری که سامانه‌های هوشمندش قرار بود پل ارتباطی میان مردم و مدیریت شهری باشند، یک پیامک ساده می‌توانست از میلیون‌ها تومان جریمه و هزاران گلایه جلوگیری کند. اما وقتی سکوت جای اطلاع‌رسانی را می‌گیرد، حتی تصمیم قانونی هم رنگ بی‌عدالتی به خود می‌گیرد. حالا بسیاری از شهروندان، نه به‌خاطر تخلف، بلکه به‌خاطر بی‌خبری، با قبض‌های میلیونی مواجه شده‌اند.

در دل سنندج، جایی میان خاطره و خاک، تپه‌ای ایستاده که نه‌فقط توده‌ای از زمین، بلکه شناسنامه‌ای زنده از هویت شهری، حافظه جمعی و تنفس اکولوژیک شهر است. تپه قوپال، با همه زیبایی پاییزی‌اش، این روزها در آستانه تصمیمی ایستاده که یا آن را به پارکی فرهنگی بدل می‌کند، یا به بلوک‌های سیمانی بی‌خاطره. پرسش اینجاست: آیا تاریخ، طبیعت و مردم، در برابر سند و ساخت‌وساز تاب خواهند آورد؟