پایگاه خبری سرمایه فردا

داشتن دست پر اطلاعاتی و آماری دولت یکی از پاشنه آشیل های اجرای قوانین و مقررات است بخصوص در حوزه برقراری عدالت اجتماعی و ممانعت از اصراف های خارج از رویه در مصرف کالاهایی مانند آب و برق ضروری است.

در حالی که مکانیسم ماشه و مذاکرات سیاسی فضای عمومی بازار را در تعلیق نگه داشته‌اند، حقوقی‌ها با حفظ قیمت‌ها در محدوده‌ای خاص، در حال آزمودن آستانه تحمل سهامداران حقیقی هستند.

فلاح زاده از اهمیت پذیرش نواقص، کنترل هیجانات و پرهیز از مقایسه‌های مخرب سخن می‌گوید و تأکید می‌کند که در بازارهای مالی، واکنش‌های درونی مهم‌تر از پیش‌بینی‌های بیرونی‌اند.

در برابر تهدید مستقیم اسرائیل علیه ایران، مسئولیت ملی ایجاب می‌کند که فارغ از اختلافات سیاسی، در کنار وطن بایستیم. میهن‌دوستی واقعی زمانی معنا پیدا می‌کند که حتی در نقد حکومت، باز هم استقلال و امنیت کشور را اولویت بدانیم. امروز هر ایرانی، در فضای رسانه‌ای و اجتماعی، می‌تواند پدافند غیرعامل این نبرد باشد.

ابطال یک قرارداد مشارکت مدنی توسط دادگاه حقوقی کشور، زنگ هشدار مهمی برای شبکه بانکی به صدا درآورد. این رویداد نشان داد که بی‌توجهی به اصول بنیادین عقود مشارکتی نه‌تنها اعتبار حقوقی قرارداد را زیر سؤال می‌برد، بلکه می‌تواند بانک را با تبعات مالی و قانونی سنگینی مواجه کند.

در حالی که بانک مرکزی با استناد به مواد قانونی جدید، خود را مرجع انحصاری تصمیم‌گیری درباره نگهداری و مبادله رمزپول‌ها معرفی کرده است، ماهیت غیرمتمرکز و اعتراضی رمزارزها چالشی جدی برای تنظیم‌گری سنتی ایجاد کرده است. این دارایی‌های دیجیتال، برخلاف طلا و ارز، نه با ممنوعیت قابل مهارند و نه با دستورالعمل‌های یک‌جانبه قابل مدیریت؛ بلکه نیازمند شناخت دقیق فلسفه پیدایش، پیچیدگی‌های فنی و طراحی سیاست‌هایی متناسب با واقعیت‌های اقتصاد دیجیتال‌اند.

شهریاری با بررسی نشانه‌های از جمله نسبت‌ تاریخی ارزش‌گذاری، تحرکات سیاسی، سیاست‌های پولی و رفتار نقدینگی، بر این باور رسیده که شاخص بورس در محدوده ۲.۵ میلیون واحد به کف رسیده است.

در جهانی که رقابت‌های ژئوپلیتیک به نقطه جوش رسیده و قدرت‌های بزرگ از گفت‌وگو به تقابل مستقیم روی آورده‌اند، مقاله اخیر محمدجواد ظریف در فارین‌پالیسی با عنوان «زمان تغییر پارادایم فرا رسیده» بیش از آن‌که نوید تحول باشد، بازتابی از تکرار گفتمان‌های شکست‌خورده گذشته است. مهدی حسنی در این یادداشت، با نگاهی انتقادی به بنیان‌های ایدئولوژیک این رویکرد، نشان می‌دهد که تأکید بر اصلاحات داخلی و مذاکره بدون اهرم‌های بازدارنده، نه تنها راه‌حل نیست، بلکه پیام ضعف به دشمنان ارسال می‌کند. در شرایطی که تاریخ منطقه پر از نقض تعهدات غربی است، بازگشت به دیپلماسی یک‌طرفه، ایران را در چرخه امتیازدهی بی‌پایان گرفتار خواهد کرد.

در کشوری که توانسته پیچیده‌ترین فناوری‌های هسته‌ای را بومی‌سازی کند، هنوز میلیون‌ها کولر آبی با فناوری قرن گذشته، بی‌وقفه منابع آبی را می‌بلعند. این تضاد حیرت‌انگیز، نماد توسعه‌ای است که در آن افتخارهای ملی در اوج‌اند، اما نیازهای زیستی در فراموشی. ایران، هم‌زمان با فتح قله‌های دانش، در دام فناوری‌های فرسوده روزمره گرفتار مانده است؛ تصویری از توسعه نامتوازن که آینده تمدن ایرانی را با پرسشی بنیادین روبه‌رو می‌کند.