پایگاه خبری سرمایه فردا

در روزهایی که بازار سرمایه ایران از التهاب‌های سیاسی فاصله گرفته و به تعادل نسبی رسیده است، فرصت مناسبی برای بازنگری در رفتارهای معاملاتی و ارتقای سواد مالی سرمایه‌گذاران فراهم شده است. تجربه نوسانات اخیر نشان داد که هیجان، بزرگ‌ترین دشمن سرمایه‌گذاری است و بدون شناخت دقیق از عوامل مؤثر در بازار، تصمیم‌گیری در بورس چیزی جز آزمون و خطا نخواهد بود.

اتاق بازرگانی تهران با ارائه پیشنهادی مبنی بر معافیت مالیاتی ۳۰ درصدی برای سرمایه‌گذاری مستقیم شرکت‌ها در پروژه‌های نیمه‌تمام، خواستار اصلاح قانون تأمین مالی تولید شده است؛ پیشنهادی که در صورت تصویب، می‌تواند به تقویت بازار اولیه بورس، افزایش تشکیل سرمایه و بازگشت تدریجی رشد اقتصادی منجر شود.

تقاضای هوشمند برای برخی نمادها نشان می‌دهد که بازار توان درک ارزش واقعی را دارد، اما نبود جریان اطلاعات تخصصی و قیمت‌گذاری منصفانه، بسیاری از فرصت‌ها را در سایه نگه داشته است. بازار سرمایه ایران برای عبور از تردید، نیازمند بازسازی اعتماد از مسیر شفافیت است.

در شرایطی که منابع شستا باید صرف رفاه، درمان و بازنشستگی کارگران شود، این شرکت به حیاط خلوتی برای عزل و نصب‌های سیاسی و ساختارهای پرهزینه بدل شده است. گزارش پیش‌رو با نگاهی انتقادی به وضعیت فعلی شستا، از بی‌ثباتی مدیریتی تا ناکارآمدی هلدینگ‌ها، خواستار بازگشت این نهاد به مأموریت اصلی‌اش یعنی صیانت از حقوق بیمه‌شدگان است.

در واکنش به اظهارات یکی از کارشناسان حوزه انرژی درباره نقش تجارت با همسایگان در کاهش اثر تحریم‌ها، نویسنده با نگاهی انتقادی به تجربه‌های اقتصادی یک دهه اخیر، از ناکارآمدی این تحلیل‌ها در شرایط واقعی اقتصاد ایران می‌گوید. او با اشاره به ناترازی انرژی، ضعف زیرساخت‌های تجاری، و محدودیت‌های عملیاتی در روابط منطقه‌ای، تأکید می‌کند که تکرار نسخه‌های کلیشه‌ای نه‌تنها اعتماد عمومی را تضعیف می‌کند، بلکه انتظارات تورمی را نیز تشدید خواهد کرد. راه‌حل‌های واقعی، به‌جای شیرین‌نمایی واقعیت، نیازمند شفافیت، برنامه‌ریزی دقیق و پذیرش اصلاحات مدرن اقتصادی هستند.

محمودرضا خواجه نصیری نوشت: بازار طلا در ایران، پس از دوره‌ای از بازدهی تغییر مسیر سرمایه می دهد که نشانه‌هایی از مهاجرت نقدینگی به بازارهای مصرفی و مالی است.

ایران، تنها یک کشور نیست؛ بلکه تجسمی از یک تمدن هزاران‌ساله است که در دل بحران‌ها شکل گرفته و در برابر تهاجم‌ها، تجزیه‌ها و هیاهوهای منطقه‌ای ایستاده است. امروز، این سرزمین در نقطه‌ای تاریخی ایستاده؛ جایی که می‌تواند با تکیه بر تنوع فرهنگی، ظرفیت انسانی و عقلانیت سیاسی، نه‌تنها مسیر توسعه داخلی را بازتعریف کند، بلکه الگویی الهام‌بخش برای جهانی باشد که بیش از هر زمان، تشنه صلح، تاب‌آوری و همکاری است.

در جوامعی که حل مسائل به تنهایی از عهده دولت‌ها خارج است، انجمن‌ها و نهادهای مردم‌نهاد می‌توانند با نقش‌آفرینی خلاقانه، مسیر عبور از بحران‌ها را هموار کنند. این یادداشت با تکیه بر نظریات اندیشمندان برجسته، نشان می‌دهد که انجمن‌ها چگونه با غربالگری مطالبات اصیل، تولید ایده‌های نو و گفت‌وگوی خردمندانه، نظم ناکارآمد را به نظمی کارآمد بدل می‌کنند—نظمی که توسعه را از مسیر مشارکت، نه از مسیر شوک و خشونت، ممکن می‌سازد

در بحبوحه تحلیل‌های حقوقی و امنیتی درباره مکانیسم ماشه، آنچه در اقتصاد ایران درد می‌کند نه فقط نرخ دلار و طلا، بلکه «و غیره»‌ای است که در سایه ابهام، بی‌اعتمادی و سیاست‌زدگی، به بحران تبدیل شده است. این یادداشت با نگاهی طنزآلود اما تحلیلی، از سردرگمی تصمیم‌گیران، تشخیص‌های روان‌پزشک‌نما، و نسخه‌های ناکارآمد عبور می‌کند تا به راهکارهایی برای مهار تورم، کنترل انتظارات و بازسازی اعتماد عمومی برسد—از اصلاح یارانه‌ها تا تعرفه‌گذاری هدفمند و بازتعریف نقش دولت در بازار.