پایگاه خبری سرمایه فردا

در چند وقت اخیر گروههای بورسی بانک‌ و پالایشی لیدر بازار بوده‌اند به دلیل اینکه توافق با آمریکا بیشترین اثر را بر درآمد آنها خواهد داشت.

هفته جاری چشم انداز معاملات بورس در شرایطی با یک روندی نوسانی و مثبت آغاز شد که بسیاری از سهامداران نسبت به تثبیت متغیرهای اقتصادی همچون دلار خوشبین نیستند. به همین دلیل بیشتر حقوقی ها نقش پررنگی را در معاملات ایفا کردند.

با انتشار گزارش‌های حسابرسی‌نشده سال ۱۴۰۳، وضعیت سودآوری و چشم‌انداز پالایشگاه‌ها مورد توجه سرمایه‌گذاران قرار گرفته است. نسبت قیمت به سود (P/E) شرکت‌های پالایشی در محدوده ۶ تا ۸ قرار دارد، که نشان‌دهنده جذابیت محدود این گروه برای سرمایه‌گذاری است. علاوه بر این، قانون بودجه جدید محدودیت‌هایی در تقسیم سود اعمال کرده و کرک اسپردها با وجود کاهش قیمت نفت در وضعیت مناسبی قرار دارند. در این تحلیل، مهم‌ترین نکات مربوط به این صنعت را بررسی کرده‌ایم.

با فرض تحقق توافق میان ایران و آمریکا در عمان، پرسش اساسی این است که اقتصاد ایران چه سرنوشتی خواهد داشت؟ در حالی که اختلافات دیرین میان دو کشور هر توافقی را با تهدید مواجه می‌کند، فشارهای اقتصادی و رقابت‌های بین‌المللی ممکن است مسیر جدیدی را ترسیم کند. آیا این توافق می‌تواند پیوندی پایدار میان بازارهای ایران و آمریکا ایجاد کند، یا همانند گذشته با

ادارات دولتی مکلف به تامین انرژی خورشیدی شدند. ظرفیت تولید برق خورشیدی در ایران حدود ۸۰۵ مگاوات است که ۶۱ درصد از کل ظرفیت نیروگاه‌های تجدیدپذیر کشور را شامل می‌شود.

شکاف درآمدی دهک های طبقاتی ایران از بسیاری از کشورهای توسعه یافته کمتر است. ایران با ضریب جینی ۳۴٫۸ در رتبه ۷۷ جهان قرار گرفته و در موقعیتی بهتر از آمریکا با ضریب ۴۱٫۳ و چین با ضریب ۳۵٫۷ قرار دارد.

هرچند عوامل سیاسی عامل افت بورس شد اما کارشناسان معتقدند اصلاح برای بازار ضروری بوده تا از سرعت رشد کاسته شود و نقدینگی با کیفیت بهتری در آن گردش پیدا کند.

کاهش منابع آب تجدیدپذیر، افت سطح سفره‌های زیرزمینی و خشکسالی‌های پی‌درپی، زنگ خطری است برای امنیت غذایی، اقتصادی و زیستی ایران. در چنین شرایطی، تنها راهکار پایدار، حرکت به‌سوی مدیریت بهره‌ور و اصلاح الگوی مصرف است.

در دفاعی نه‌چندان متقن از برنامه‌ریزی اقتصادی، برخی اقتصاددانان با نگاهی تحقیرآمیز به مخالفان، ادعا می‌کنند که آنان یا علم اقتصاد را نمی‌فهمند یا گرفتار توهمات ایدئولوژیک‌اند. اما آیا حقیقتاً برنامه‌ریزی دولتی ضرورتی علمی دارد یا صرفاً پوششی برای مداخله‌گری است؟ نقدی بر این ادعا، با استناد به مفهوم نظم خودجوش بازار و هشدارهای بزرگان اقتصاد.