پایگاه خبری سرمایه فردا

عود، شمع و اسپری‌های خوشبوکننده، زمانی نماد آرامش و سلیقه بودند؛ اما امروز، در قفسه‌های مغازه‌ها با قیمت‌هایی ایستاده‌اند که بیشتر به طلا شبیه‌اند تا رایحه. آنچه روزی سوغات خانه بود، حالا به کالایی لوکس بدل شده که تنها در سبد مصرف طبقه‌ای خاص باقی مانده است. بازار خوشبوکننده‌ها، آینه‌ای کوچک از تغییرات بزرگ در الگوی مصرف ایرانیان است.

دو جنایت در دو نقطه متفاوت تهران یکی در برج‌های زعفرانیه، دیگری در اتاق آی‌تی فرودگاه امام—در فاصله‌ای کوتاه از هم رخ دادند. هر دو پرونده، در ظاهر قتل‌هایی خانوادگی یا شغلی‌اند، اما در لایه‌های زیرین، نشانه‌هایی از فروپاشی روانی، بی‌پناهی ساختاری و خشمی انباشته را آشکار می‌کنند. این گزارش، روایتی است از دو مرگ، دو دادگاه، و یک پرسش مشترک: آیا جامعه می‌تواند پیش از رسیدن به مرز جنایت، صدای بحران را بشنود؟

استقلال در دیدار برگشت مقابل الوحدات اردن، تنها با دو تغییر در ترکیب، به تیمی تبدیل شد که نه شباهتی به نسخه موفق هفته‌های اخیر داشت و نه نشانی از انسجام تاکتیکی. غیبت فرعباسی و کوشکی، کافی بود تا ساپینتو در چیدمان تیمش دچار سردرگمی شود و آبی‌ها به جای صعود، در باتلاق اشتباهات فردی و تصمیمات فنی فرو بروند

بارسلونای هانسی فلیک، تیمی نیست که برای بقا بازی کند. این تیم آمده تا مرزها را جابه‌جا کند، حتی اگر هر بازی‌اش شبیه راه رفتن روی سیمی لرزان باشد. فلسفه‌ فلیک ساده است: اگر قرار است فوتبال معنا داشته باشد، باید خطر کند، باید بلرزد، باید نفس را در سینه حبس کند.

شرکت تولیدکننده طلا در گزارش توجیهی افزایش سرمایه، سود خالص سال‌های ۱۴۰۵ و ۱۴۰۶ را بر اساس مفروضات قیمتی و تولیدی برآورد کرده است. اما با توجه به شرایط فعلی بازار جهانی طلا، نرخ ارز آزاد و انتظارات تورمی، به نظر می‌رسد سود پیش‌بینی‌شده برای سال ۱۴۰۶، ممکن است زودتر از موعد و در سال ۱۴۰۵ محقق شود.

سینمای ایران با فرمول‌های تکراری و گیشه‌های بی‌رمق دست‌وپنجه نرم می‌کند، فیلمی مثل «بچه‌مردم» با قصه‌ای انسانی، ساختاری جسورانه و نگاهی تازه به نوجوانی، تلاش می‌کند راهی متفاوت را باز کند. محمود کریمی، در نخستین تجربه بلند خود، نه‌تنها از مسیر امن فاصله گرفته، بلکه با وسواس در اجرا و صداقت در روایت، نشان داده که سینما هنوز می‌تواند قلبی تپنده داشته باشد—اگر مخاطب بخواهد آن را بشنود.

سالانه بیش از ۵۳ هزار نفر در ایران قربانی هوایی می‌شوند که هر روز آلوده‌تر از دیروز است. ذرات معلق ۲.۵ میکرون، قاتلان خاموشی هستند که در سکوت، جان می‌گیرند و سلامت را می‌فرسایند. اما در برابر این فاجعه خاموش، نه برنامه‌ای مؤثر اجرا شده و نه نهادی مسئولیت‌پذیر ظاهر شده است.

جوانان با تجرد اجباری، فشار اقتصادی و آرزوهای دست‌نیافتنی دست‌وپنجه نرم می‌کنند، پدیده شوگر مامی و شوگر ددی به الگویی نگران‌کننده بدل شده است؛ رابطه‌هایی که با وعده رفاه آغاز می‌شوند و با احساس بردگی، افسردگی و فروپاشی عاطفی به پایان می‌رسند. این پدیده، نه یک انحراف فردی، بلکه نشانه‌ای از بحران‌های ساختاری در جامعه‌ای است که نهادهایش از کار افتاده‌اند.

در سینمای تجاری ایران، گاهی آنچه مخاطب را به سالن می‌کشاند، نه خود فیلم بلکه خبر فروش آن است. «کج‌پیله» نیز با همین فرمول ساخته شده؛ فیلمی که بیشتر از آنکه بر روایت و کیفیت تکیه کند، بر ترفندهای تبلیغاتی و شوک‌آفرینی در فضای مجازی سوار شده است. از بازی زن‌پوش الناز شاکردوست تا حضور بی‌ربط چهره‌های فرهنگی، همه چیز در خدمت دیده شدن است—اما نه در پرده سینما، بلکه در اکسپلورر اینستاگرام. این فیلم، بازتابی از سینمایی است که به‌جای ساختن، به خبرسازی دل بسته و در مسیر عقب‌گرد، بازیگرانش را نیز با خود به گذشته می‌برد.