پایگاه خبری سرمایه فردا

درگیری ساده میان دو جوان در شهرری، به جنایتی هولناک ختم شد؛ نزاعی که ریشه در کل‌کل‌های بی‌پایه داشت، اما در نهایت جان دختر بی‌گناهی را گرفت و پرونده‌ای جنایی را به جریان انداخت.

فصل چهارم «ویچر» با خروج هنری کویل و ورود لیام همسورث، بیش از آنکه آغاز دوباره‌ای باشد، تصویری از آشفتگی روایی و فرصت‌های از دست‌رفته است؛ فصلی که میان لحظات درخشان و خطاهای ساختاری سرگردان مانده و جهان غنی ساپکوفسکی را به روایتی شخصی و پراکنده تقلیل داده است.

در دل تاریک فضای مجازی، کانال‌هایی با ویترین عکس‌های مات اسلحه شکل گرفته‌اند؛ بازاری زیرزمینی که با وعده‌های صمیمی، تخفیف‌های ساختگی و ارسال تضمینی، ذهن و پول خریدار را در دام می‌اندازد، بی‌آنکه پشت این ویترین چیزی جز کلاه‌برداری و خطر واقعی وجود داشته باشد.

درحالی که شتاب و سطحی‌نگری بر بازار تصویر سایه انداخته، بازخوانی میراث مرتضی ممیز یادآور می‌شود که گرافیک تنها تزئین نیست، بلکه زبان اندیشه و هویت فرهنگی است؛ زبانی که او با صبر و دقت بنا کرد و به نسل‌های بعد سپرد.

نمایش «باران اسیدی» به نویسندگی نیما نافع و کارگردانی الهام شعبانی، با روایت چند دوست گرفتار در کلبه‌ای شمالی پس از حادثه‌ای مرموز، پرده از رازهایی برمی‌دارد که روابط انسانی، احساس گناه و عذاب وجدان را به شکلی ملموس در برابر مخاطب قرار می‌دهد.

تورم و گرانی، هنر را از بستر عمومی جامعه جدا کرده و به کالایی لوکس برای اقلیتی خاص بدل ساخته است؛ روندی که اگر مهار نشود، نه‌تنها مخاطبان گسترده فرهنگ را کنار می‌زند، بلکه نقش اجتماعی و تربیتی هنر را نیز تهدید می‌کند.

طرح اصلاح «قانون نحوه اجرای محکومیت‌های مالی» که به‌تازگی کلیات آن در مجلس تصویب شده، اگرچه با هدف کاهش زندانیان مالی و جایگزینی حبس با پابند الکترونیکی ارائه شده است، اما به باور کارشناسان می‌تواند پیامدهایی جدی بر امنیت اقتصادی و روانی زنان، ساختار خانواده و حتی سیاست‌های کلان جمعیتی کشور داشته باشد.

با آغاز پخش «دشتستان»، نام سیروس همتی دوباره در کانون توجه قرار گرفته است؛ هنرمندی که سال‌ها میان تئاتر و تصویر رفت‌وآمد کرده و هر بار نقشی تازه را برای تجربه انتخاب کرده است. گفت‌وگوی او درباره این مجموعه، کمدی اجتماعی، سالن‌های خصوصی، بلاگرها و فضای مجازی، تصویری روشن از دغدغه‌های یک بازیگر در روزگار امروز ارائه می‌دهد.

احمدرضا شهرکن، جوانی ۲۲ ساله از روستاهای اطراف تهران، با جسارت و پشتکار توانست از یک ایده ساده در نوجوانی، مزرعه‌ای بزرگ با ۱۳۰ رأس الاغ بنا کند و کسب‌وکاری منحصر به‌فرد در حوزه تولید شیر الاغ و محصولات آرایشی-بهداشتی راه بیندازد؛ داستانی که از رویاهای کودکانه آغاز شد و امروز به الگویی برای کارآفرینی روستایی بدل شده است.