پایگاه خبری سرمایه فردا

«بزرگراه ترامپ» نه‌تنها مسیر تازه‌ای میان آذربایجان و نخجوان از دل خاک ارمنستان است، بلکه نماد بازتعریف قدرت در قفقاز جنوبی است؛ جایی که آمریکا با کنار زدن روسیه، ابتکار صلح را در دست گرفته و ایران را با چالشی تازه در حوزه ترانزیت و نفوذ منطقه‌ای روبه‌رو کرده است. این پروژه، همزمان با تحولات انرژی و دیپلماسی جهانی، نقشه ژئوپلیتیکی منطقه را دگرگون می‌کند و ایران را ناگزیر به بازنگری در راهبردهای اقتصادی و سیاسی‌اش می‌سازد.

در حالی که بازار سرمایه در هفته‌های اخیر شاهد کاهش فاصله قیمتی صندوق‌های اهرمی با ارزش خالص دارایی (NAV) بوده، این همگرایی نه حاصل رشد قیمت‌ها، بلکه نتیجه افت ارزش ذاتی صندوق‌هاست—نشانه‌ای از بازتاب انتظارات منفی در دل بازار پیش از وقوع بحران‌های رسمی.

بازار سرمایه پس از هفته‌ها افت، نشانه‌هایی از ثبات نسبی را بروز داده است؛ کارشناسان معتقدند که مسیر احیای بازار، نه از دل نوسانات بلکه از دل اصلاحات ساختاری حاصل می‌شود.

کارشناس بازار سرمایه، با تأکید بر اینکه رفتارهای تابلویی نباید به‌عنوان نشانه‌ای از بازگشت بازار تلقی شوند، گفت: بازار سرمایه همچنان تحت تأثیر عوامل کلان قرار دارد که در شرایط فعلی به سود آن نیستند. وی معتقد است تمرکز فعالان باید از شاخص و زمان بازگشت، به سمت تغییر پارامترهای کلیدی معطوف شود؛ عواملی چون شرایط سیاسی-نظامی، سیاست پولی، نرخ ارز توافقی و رکود اقتصادی.

با امضای توافقنامه صلح میان جمهوری آذربایجان و ارمنستان در واشنگتن و درج بند مربوط به «مسیر ترامپ»، پروژه کریدور زنگزور وارد مرحله‌ای تازه و نگران‌کننده شد؛ مسیری که می‌تواند زمینه‌ساز حضور نظامی آمریکا در مرزهای شمالی ایران، حذف تهران از معادلات انرژی منطقه و تقویت جریان‌های پان‌ترک باشد. در حالی‌که ایران سال‌ها با تحرکات دیپلماتیک و نظامی مانع تحقق این پروژه شده بود، اکنون سطحی‌نگری برخی مسئولان داخلی، از جمله اظهارات اخیر رئیس‌جمهور پزشکیان، نگرانی‌ها درباره تضعیف مواضع راهبردی ایران را افزایش داده است.

در تحلیلی منتشرشده از سوی شورای روابط خارجی آمریکا، استیو کوک، پژوهشگر ارشد خاورمیانه، با نقد راهبرد نظامی اسرائیل در قبال ایران، سوریه و غزه، هشدار می‌دهد که اتکای صرف به زور نه‌تنها امنیت اسرائیل را تضمین نمی‌کند، بلکه دستاوردهای نظامی این رژیم را نیز در معرض فروپاشی قرار داده است. کوک با اشاره به ناتوانی اسرائیل در شکست حماس، تداوم مقاومت ایران و وخامت انسانی در غزه، نتیجه می‌گیرد که راهبرد «نابودی کامل دشمن» به جای مدیریت درگیری، اسرائیل را به انزوای بین‌المللی و بن‌بست سیاسی کشانده است.

در مسیر تکامل سیاسی، آنچه بیش از هر چیز به ثبات و بلوغ نظام‌ها کمک می‌کند، گذار از کنشگری هیجانی به عقلانیت فرآیندی است؛ رویکردی که قواعد و نهادها را بر واکنش‌های زودگذر مقدم می‌داند. نوشتار حاضر با تکیه بر نظریات توسعه سیاسی، نشان می‌دهد چگونه فقر تفکر نهادمند در میان بخشی از نخبگان ایرانی، مانعی معرفتی برای مدیریت پایدار تعارضات و تحقق حکمت سیاسی شده است. درک پیچیدگی تاریخی، تمایز میان دولت و نظام، و اعتماد به منطق فرآیندی، الزاماتی هستند که بدون آن‌ها، انرژی اجتماعی به جای پیشرفت، صرف فرسایش خواهد شد.

جنگ ۱۲ روزه ایران و اسرائیل در خرداد ۱۴۰۴، با همه پیچیدگی‌های سیاسی، اجتماعی و انسانی‌اش، حالا به سوژه‌ای داغ برای سینمای ایران بدل شده است. از «ماجرای نیمه‌شب» محمدحسین مهدویان تا انیمیشن «بچه‌های جنگ»، فیلم‌سازان ایرانی تلاش می‌کنند این واقعه کوتاه اما پرتنش را در حافظه جمعی ثبت کنند. اما روایت این جنگ، تنها بازسازی صحنه‌های نبرد نیست؛ بلکه فرصتی است برای بازتاب اضطراب‌های مردمی، شکاف‌های اجتماعی، و تجربه‌های انسانی در دل یک درگیری مدرن. سینمای ایران، اگر بخواهد از شعارزدگی فاصله بگیرد، باید به سراغ روایت‌هایی برود که جنگ را نه فقط در میدان، بلکه در دل خانه‌ها، شبکه‌های اجتماعی و وجدان‌های فردی دنبال می‌کنند.

در خوزستان، دود دیگر فقط بوی اسپند و عود نیست؛ ترکیبی است از خاکستر نی‌شکر، دود کارخانه‌ها، زباله‌سوزها و نیزارهای شعله‌ور هورالعظیم که هوای استان را به قهوه‌خانه‌ای بی‌پنجره بدل کرده‌اند. اینجا نفس کشیدن نه‌تنها مفرّح ذات نیست، بلکه گاهی مضرّ حیات است. خوزستانی‌ها سال‌هاست با ناترازی اکسیژن، گرد و خاک و حالا ناترازی دَم و بازدم دست‌و‌پنجه نرم می‌کنند؛ بحرانی که در صف رسیدگی، پشت ناترازی آب، برق و بادمجان جا مانده است.