پایگاه خبری سرمایه فردا

این جنگ موجب شد که ایران و جمهوری اسلامی به نوعی از رخوت و ناکارآمدی – که به‌هرحال در طول زمان برای سیستم‌های سیاسی پیش می‌آید – خارج بشود.

پشت نقاب پروژه‌های ترانزیتی و شعارهای صلح‌آمیز، طرح کریدور زنگزور به ابزار ژئوپلیتیکی برای محاصره ایران در قفقاز جنوبی تبدیل شده است. اظهارات برندا شفر، تحلیل‌گر نومحافظه‌کار اسرائیلی، نشان می‌دهد که محور ترکیه-آذربایجان، با حمایت ناتو و اسرائیل، در پی حذف نقش ایران از معادلات منطقه‌ای و تضعیف امنیت ملی آن است؛ مسیری که اکنون نیازمند بازنگری جدی در رویکرد دیپلماسی کشورمان است.

در سپهر پرنوسان تحولات منطقه‌ای و جهانی، ایران نه در قالب یک کشور منفعل، بلکه به‌مثابه پیشگام مقاومت، مرزبان هویت اسلامی و پناهگاه فرهنگ بیداری درخشیده است. سه متن پیش‌رو، در کنار یکدیگر، تصویری هماهنگ از نقش ایران در تقابل تاریخی با سلطه‌طلبی، تحریف هویتی و تهاجم نظامی به‌دست می‌دهند. با مرور اندیشه‌های رهبری انقلاب اسلامی، کنش‌های راهبردی مرجعیت شیعه و تحلیل‌های ژرف‌نگرانه از بیداری ملی، درمی‌یابیم که ایران امروز، از جنس ایمان است؛ ایمانی که سلاحش معرفت است، و سنگرش عقلانیت.

اظهارات اخیر رئیس‌جمهور ایران درباره روابط با جمهوری آذربایجان با وجود نیت مثبت، از نظر دیپلماتیک حاوی خلأهای مهمی بود. در شرایطی که ایران طی سه دهه گذشته سیاست حسن همجواری را در قبال باکو در پیش گرفته، همکاری‌های امنیتی آذربایجان با اسرائیل و اقدامات ضدایرانی این کشور، نشان‌دهنده فاصله معنادار از احترام متقابل است. در این گزارش تحلیلی، پیامدهای سیاسی ساده‌انگاری در دیپلماسی و اهمیت بازتعریف موضع رسمی ایران در برابر رفتارهای متناقض باکو بررسی شده است.

در بحبوحه جنگ ۱۲ روزه، شاخص‌های ذهنی مردم ایران نسبت به عملکرد نظام جمهوری اسلامی با رشدی چشم‌گیر مواجه شد؛ اما نگرش‌ها به «گفتمان مقاومت» همچنان با رکود مواجه‌اند. این گزارش تحلیلی به بررسی دلیل این شکاف ذهنی می‌پردازد و نشان می‌دهد چگونه روایت‌های مداخله‌گرایانه و تصویرسازی‌های غیرواقعی از مفهوم مقاومت، مانع از تقویت سرمایه اجتماعی حول آن شده‌اند. در حالی که چهره‌های برجسته‌ای مانند سیدحسن نصرالله بارها بر ماهیت دفاعی و مشروع مقاومت تأکید کرده‌اند، ضرورت «واسازی» گفتمان مقاومت در بستر دفاع ملی و کرامت انسانی بیش از پیش احساس می‌شود.

بحران گرسنگی در غزه در حالی هر روز فاجعه‌آمیزتر می‌شود که آمریکا با حمایت بی‌قید و شرط از سیاست‌های اسرائیل، از اصول اخلاقی خود فاصله گرفته است. این مقاله به بررسی «بی‌هویتی سیستماتیک» دولت آمریکا می‌پردازد؛ از تناقض میان شعارهای دموکراسی‌خواهانه‌اش تا ترجیح منافع گروه‌های فشار بر خواست جامعه جهانی. در جهانی که حقوق بشر و عدالت نیازمند کنش‌گری‌اند، سکوت و همراهی سیاسی آمریکا، به یکی از نمادهای فقدان هویت انسانی در سیاست خارجی این کشور بدل شده است.

اظهارات اخیر جروم پاول، رئیس فدرال رزرو، با لحنی محافظه‌کارانه اما زیرکانه، مسیر تصمیم‌گیری سیاست پولی آمریکا را مبهم‌تر از همیشه نشان داد. تأکید بر پایداری بازار کار، هشدار درباره مخاطرات تقاضا، و تردید نسبت به داده‌های اقتصادی کلیدی، همگی پیام‌هایی بودند که بازارها را به‌سرعت تحت تأثیر قرار دادند.

در حالی که تلاش‌های اسرائیل برای ایجاد آشوب مردمی در ایران طی جنگ ۱۲ روزه ناکام ماند، گزارش تازه نیوزویک از تمرکز تل‌آویو بر فعال‌سازی گروه‌های تجزیه‌طلب و بهره‌برداری از شکاف‌های قومی در شمال‌غرب و جنوب‌شرق ایران پرده برمی‌دارد. رویکرد جدید اسرائیل، به‌جای تحریک عمومی، سرمایه‌گذاری بر ظرفیت‌های نیابتی قومی را به‌عنوان ابزاری برای تهدید امنیت ملی ایران دنبال می‌کند؛ مسئله‌ای که زنگ خطر را برای نهادهای امنیتی و وحدت ملی به صدا درآورده است.

حملات اخیر رژیم صهیونیستی به سوریه، فراتر از یک اقدام نظامی یا واکنش امنیتی، نشانه‌ای از اجرای پروژه راهبردی کریدور داود است—طرحی چندوجهی با اهداف ژئوپلیتیکی، اقتصادی و امنیتی که می‌کوشد مسیر نفوذ این رژیم را تا نزدیکی مرزهای ایران بگستراند. این پروژه با تمرکز بر منابع نفتی و ایجاد مسیر ارتباطی میان سرزمین‌های اشغالی تا کردستان عراق، معادلات قدرت در منطقه را تهدید می‌کند. اما مقاومت محلی و چالش‌های بین‌المللی ممکن است تحقق این آمال دیرینه صهیونیستی را با هزینه‌های سنگین روبه‌رو سازد