پایگاه خبری سرمایه فردا

در «فروید»، تئاتر به میدان نبردی میان غریزه و منطق بدل می‌شود. این نمایش، با عبور از روایت‌های متعارف، تجربه‌گرایی را از بازی فرمی به صداقت درونی بازمی‌گرداند.

در میدان‌ها، کوچه‌ها و ساحل‌ها، جوانان با ساز پدربزرگ‌ها نواختند و مردم با صدای خاک، دوباره به خودشان گوش دادند. فستیوال‌های بومی، روایتی زنده از آشتی نسل امروز با گذشته‌اند.

در دو ماجرای جنایی که یکی با مفقود شدن جوانی در رباط‌کریم و دیگری با درگیری خونین مقابل کلانتری در تهران آغاز شد، رد پای اختلافات شخصی و روابط پرتنش به تراژدی مرگ ختم شد. هر دو پرونده نشان می‌دهند که چگونه نزاع‌های فردی و کنترل‌نشده، در غیاب مدیریت عقلانی و گفت‌وگو، می‌تواند به فجایعی بدل شود که نه‌تنها خانواده‌ها را داغدار می‌کند بلکه دستگاه قضایی و جامعه را نیز با پرسش‌های جدی درباره خشونت، امنیت اجتماعی و مسئولیت‌پذیری روبه‌رو می‌سازد.

در روزگاری که هنر باید در زندگی مردم جاری باشد، بازار آثار تجسمی ایران با چالش‌هایی جدی روبه‌رو شده است. نبود حمایت، کاهش قدرت خرید و ناآگاهی عمومی، هنرمندان جوان را به حاشیه رانده و خریداران را سردرگم کرده است. گفت‌وگو با مژگان قدوسی، نقاش و عضو هیئت‌مدیره انجمن نقاشان، نگاهی واقع‌گرایانه به وضعیت امروز هنرهای تجسمی دارد.

شهاب حسینی، چهره جهانی سینمای ایران، در مسیر فیلم‌سازی خود از روایت‌های عرفانی تا درام‌های روان‌شناسانه، به دنبال خلق جهانی شخصی و معناگراست. او با عبور از مرزهای بازیگری، اکنون در جایگاه کارگردانی ایستاده که دغدغه‌های انسانی را با زبان تصویر بازتاب می‌دهد.

با گذشت چند سال از تصویب و ابلاغ سند ملی حقوق کودک، همچنان نقدها و ابهامات حقوقی و مدیریتی پیرامون آن ادامه دارد. این سند که قرار بود نقشه راهی برای حمایت همه‌جانبه از حقوق کودکان باشد، اکنون درگیر اصلاحات، تفسیرهای متناقض و نبود سازوکار اجرایی روشن است.

افسردگی در ایران دیگر یک اختلال فردی نیست، بلکه به پدیده‌ای اجتماعی و ملی بدل شده است. با آمارهایی که از ۲۵ تا ۵۰ درصد جمعیت را درگیر می‌دانند، و رتبه پایین ایران در شاخص جهانی شادی، کارشناسان هشدار می‌دهند که اگر این بحران روانی به‌عنوان اولویت سلامت عمومی تلقی نشود، تبعات آن بر بهره‌وری، سرمایه اجتماعی و آینده کشور سنگین خواهد بود.

انتشار ویدیویی از ضرب و شتم دانش‌آموزی در حیاط مدرسه‌ای در پرند، بار دیگر توجه افکار عمومی را به مسئله تنبیه بدنی در مدارس جلب کرده است. این حادثه، تنها چند روز پس از اتفاق مشابهی در قزوین رخ داد و نشان داد که خشونت در محیط‌های آموزشی نه‌تنها پایان نیافته، بلکه با وجود قوانین صریح، همچنان در برخی مدارس تکرار می‌شود.

در حالی که سینمای ایران سال‌هاست در محدوده‌ای تکراری از درام‌های اجتماعی و ملودرام‌های خانوادگی گرفتار شده، برخی فیلم‌ه نشان می‌دهند که ژانرهای مهجور مانند وحشت هنوز ظرفیت‌هایی بکر و تماشایی در خود دارند. این گزارش، نگاهی دارد به آثار معدود اما جسورانه‌ای که در این مسیر قدم گذاشته‌اند و دلایل غیبت تاریخی این ژانرها در سینمای ایران را بررسی می‌کند.