پایگاه خبری سرمایه فردا

شایعه توقف کنسرت‌ها در برج میلاد اگرچه تکذیب شد، اما پرده از واقعیتی تلخ برداشت: پایتخت ایران، با جمعیتی میلیونی و تاریخی فرهنگی غنی، در حوزه موسیقی زنده به یک سالن وابسته مانده است. این وابستگی، نه‌تنها نشانه‌ای از بحران زیرساختی، بلکه زنگ خطری برای آینده فرهنگی تهران است.

امیر برادران، نویسنده‌ای که نامش با «ساختمان پزشکان»، «هیولا» و «در حاشیه» گره خورده، از مسیر غیرمنتظری وارد دنیای فیلمنامه‌نویسی شد. در گفت‌وگویی صمیمی با «هفت صبح»، از تجربه‌هایش با مهران مدیری، پیمان قاسم‌خانی و رامبد جوان گفت، از ممیزی‌ها و اقتصاد ناعادلانه فیلمنامه‌نویسی گلایه کرد، و درباره آینده طنز در عصر پلتفرم‌ها هشدار داد.

روزی صدای پالت، دنگ‌شو و بُمرانی، هوای تازه‌ای به موسیقی ایران بخشید؛ تلفیقی از سازهای ایرانی و نگرش‌های مدرن که مخاطب را به تجربه‌ای متفاوت دعوت می‌کرد. اما حالا، آن صداها یا خاموش شده‌اند یا در حاشیه‌ای کم‌رمق نفس می‌کشند. موسیقی تلفیقی، که زمانی نشانه جسارت نسلی تازه بود، امروز در سکوتی تدریجی فرو رفته است نه به‌خاطر فقدان استعداد، بلکه به‌دلیل گسست گروه‌ها، فشار بازار، و بی‌مهری ساختار رسمی.

تهران، کلانشهری که هر روز بلندتر می‌شود، حالا با بحران آب نفس می‌کشد. سدها خشک‌تر، چاه‌ها کم‌رمق‌تر، و جمعیت بیشتر شده‌اند. در این جدال نابرابر میان ساخت‌وساز بی‌مهار و منابع محدود، پایتخت به مرز شکست اکولوژیک رسیده است. آیا زمان توقف توسعه بی‌برنامه فرا نرسیده؟

در عصر گالری‌های شیشه‌ای و تابلوهای میلیاردی، هنر معاصر ایران بیش از هر زمان دیگر از طبقه متوسط فاصله گرفته است. از قیمت‌های سرسام‌آور تا زبان پیچیده آثار، از جغرافیای گالری‌ها تا سازوکار فروش، همه‌چیز دست‌به‌دست هم داده تا هنر به کالایی لوکس بدل شود—دور از دسترس مردمی که روزگاری مخاطب طبیعی آن بودند.

در قلب پایتخت، برج‌ها هر روز قد می‌کشند، اما سدها هر روز فرو می‌نشینند. تهران در میانه‌ی یک تناقض تاریخی ایستاده: توسعه‌ای که بی‌محابا پیش می‌رود، و منابعی که بی‌صدا تحلیل می‌روند. بحران آب دیگر یک هشدار زیست‌محیطی نیست؛ تهدیدی است برای امنیت، اقتصاد و آینده‌ی شهری که نفس‌هایش را با چاه‌های خشک و باران‌های کم‌رمق تنظیم می‌کند.

در پارک‌های کرج، شب‌ها دیگر فقط صدای خنده و موسیقی نیست که شنیده می‌شود؛ صدای جیغ، بوی مواد، و نگاه‌های گم‌شده دخترانی که میان دود و تاریکی، دنبال چیزی فراتر از تفریح‌اند. آنچه در ظاهر «دورهمی شبانه» است، در باطن به پناهگاهی شکننده برای فرار از فشارهای اجتماعی، اقتصادی و خانوادگی بدل شده است. این گزارش، روایتی است از زیستن در لبه‌ی فراموشی.

دو روایت متفاوت اما هم‌سنگ از زندگی انسان‌ها؛ یکی در قالب پرونده جنایی قتل راضیه در شهرری که عشق بیمارگونه و اعتیاد، خانواده‌ای را به سوگ نشاند، و دیگری در قالب کتاب تب ناتمام که زندگی شهلا منزوی، مادر شهید حسین دخانچی را به تصویر می‌کشد؛ مادری که در سکوت و استقامت، فرزندی قهرمان پرورش داد. هر دو روایت، در دو سوی متضاد، نشان می‌دهند چگونه انتخاب‌ها و مسیرهای انسانی می‌توانند به تراژدی یا به الگویی الهام‌بخش بدل شوند.

در یکی از محله‌های شمال تهران، مربی جوان بدنسازی قربانی سرقتی شد که به قتل انجامید. قاتل، پس از وارد کردن ضربه‌ای致 به گردن قربانی، تلاش کرد از کشور خارج شود اما با دیدن مأموران پلیس، مسیر فرار را تغییر داد. حالا تصویر بدون پوشش او منتشر شده و پلیس در تعقیب آخرین ردپای قاتلی است که یک تماس تلفنی را به صحنه جنایت بدل کرد.