پایگاه خبری سرمایه فردا

پرونده قتل پروانه، زن ۵۰ ساله‌ای در اسلامشهر، یکی از تلخ‌ترین نمونه‌های خشونت خانوادگی در سال‌های اخیر است؛ قتلی که نه از سر جنایت سازمان‌یافته، بلکه از دل قضاوت‌های شتاب‌زده، فشارهای روانی و خشم فروخورده فرزندان شکل گرفت.

در ایران امروز، خروج زنان مجرد، مطلقه یا متأهل از کشور، نه فقط یک مسئله حقوقی، بلکه بحرانی انسانی است. محدودیت‌های قانونی، زنان را به مسیرهایی سوق داده که گاه از ازدواج‌های صوری و صیغه‌ای می‌گذرد و گاه به دام باندهای قاچاق انسان می‌افتد. اینجا، قانون به جای حمایت، گاه به مانع بدل می‌شود.

در دنیای ترجمه، مترجم فقط واسطه زبان نیست؛ او باید روح نویسنده را در زبان مقصد زنده کند. پیمان خاکسار، با ترجمه‌هایی چون «جزء از کل» و «اتحادیه ابلهان»، نشان داده که ترجمه برایش نه فقط کار، بلکه تجربه‌ای زیسته است از شعرهای بوکوفسکی تا رمان‌های تولتز و فاولز.

شکست پرسپولیس برابر خیبر خرم‌آباد، فقط یک باخت فوتبالی نبود؛ نقطه پایان مدیری بود که با وعده نظم آمد، با جام‌ها دوام آورد، اما با اعتراض‌ها رفت. رضا درویش پس از ۴۶ ماه مدیریت، در شبی پرتنش، استعفا داد و پرسپولیس را در آستانه تغییرات تازه قرار داد.

پرونده قضایی برای زهره سادات هاشمی، مجری سابق صداوسیما، پس از انتشار مصاحبه‌ای انتقادی، بار دیگر مرز میان نقد رسانه‌ای و افشاگری سیاسی را در ایران به چالش کشیده است. در حالی‌که افکار عمومی خواهان شفافیت و پاسخ‌گویی‌اند، واکنش قضایی به جای گفت‌وگو، نشانه‌ای از بحران اعتماد و سردرگمی نهادی در برابر تحولات رسانه‌ای است.

در میانه بحران‌های اقتصادی، دیپلماتیک و اجتماعی، بازگشت رسانه‌هایی چون کیهان به موضوع «حجاب اجباری» نه‌تنها اولویت‌های جامعه را نادیده می‌گیرد، بلکه نشانه‌ای از تلاش برای حفظ گفتمانی است که حتی در میان چهره‌های سنتی اصولگرا نیز در حال فروریختن است. واکنش تند حسین شریعتمداری به سخنان محمدرضا باهنر، بیش از آنکه دفاع از شریعت باشد، تلاشی برای مهار شکاف درون‌جریانی و جلوگیری از بازتعریف قدرت است.

حنا روزی افتخار مرغدونی بود؛ مرغی پرکار، محبوب و پرحرف‌وحدیث. اما روزگار اوج، جای خود را به روزهای بی‌تخم، پرخاشگری و آشوب داد. وقتی دیگر نه تخمی می‌گذاشت، نه آرامشی باقی می‌گذاشت، تصمیمی سخت در انتظارش بود. حتی نگاه آخرش هم نتوانست مانع شود. این روایت، قصه سقوطی است که با خاطره آغاز شد و با واقعیت پایان گرفت.

در دهه ۶۰، فوک‌های خزری در اسکله‌های شمالی ایران آفتابی می‌شدند. امروز، تنها نشانه‌ای که از آن‌ها باقی مانده، لاشه‌هایی است که با امواج به ساحل می‌رسند پوسیده، بی‌جان و بی‌پاسخ.

در «فروید»، تئاتر به میدان نبردی میان غریزه و منطق بدل می‌شود. این نمایش، با عبور از روایت‌های متعارف، تجربه‌گرایی را از بازی فرمی به صداقت درونی بازمی‌گرداند.