پایگاه خبری سرمایه فردا

در عصر گالری‌های شیشه‌ای و تابلوهای میلیاردی، هنر معاصر ایران بیش از هر زمان دیگر از طبقه متوسط فاصله گرفته است. از قیمت‌های سرسام‌آور تا زبان پیچیده آثار، از جغرافیای گالری‌ها تا سازوکار فروش، همه‌چیز دست‌به‌دست هم داده تا هنر به کالایی لوکس بدل شود—دور از دسترس مردمی که روزگاری مخاطب طبیعی آن بودند.

در قلب پایتخت، برج‌ها هر روز قد می‌کشند، اما سدها هر روز فرو می‌نشینند. تهران در میانه‌ی یک تناقض تاریخی ایستاده: توسعه‌ای که بی‌محابا پیش می‌رود، و منابعی که بی‌صدا تحلیل می‌روند. بحران آب دیگر یک هشدار زیست‌محیطی نیست؛ تهدیدی است برای امنیت، اقتصاد و آینده‌ی شهری که نفس‌هایش را با چاه‌های خشک و باران‌های کم‌رمق تنظیم می‌کند.

در پارک‌های کرج، شب‌ها دیگر فقط صدای خنده و موسیقی نیست که شنیده می‌شود؛ صدای جیغ، بوی مواد، و نگاه‌های گم‌شده دخترانی که میان دود و تاریکی، دنبال چیزی فراتر از تفریح‌اند. آنچه در ظاهر «دورهمی شبانه» است، در باطن به پناهگاهی شکننده برای فرار از فشارهای اجتماعی، اقتصادی و خانوادگی بدل شده است. این گزارش، روایتی است از زیستن در لبه‌ی فراموشی.

در فروردین ۱۴۰۰، صدای درگیری خشونت‌آمیز در یکی از محله‌های فیروزکوه، پرده از ماجرایی پیچیده میان سه مهاجر افغان برداشت؛ ماجرایی که از یک عقد نافرجام آغاز شد، با قتل مردی جوان ادامه یافت، و حالا در دادگاه کیفری تهران، میان ادعای عشق، انتقام ناموسی و انکار رابطه، به نقطه‌ای حساس رسیده است. این گزارش، بازخوانی کامل پرونده‌ای است که در آن، مرز میان قربانی و متهم، عشق و اجبار، قانون و عرف، بارها جابه‌جا شده است.

در یکی از محله‌های شمال تهران، مربی جوان بدنسازی قربانی سرقتی شد که به قتل انجامید. قاتل، پس از وارد کردن ضربه‌ای致 به گردن قربانی، تلاش کرد از کشور خارج شود اما با دیدن مأموران پلیس، مسیر فرار را تغییر داد. حالا تصویر بدون پوشش او منتشر شده و پلیس در تعقیب آخرین ردپای قاتلی است که یک تماس تلفنی را به صحنه جنایت بدل کرد.

سنبل آبی، گیاهی مهاجم با ظاهری فریبنده، حالا به تهدیدی جدی برای اکوسیستم‌های آبی شمال ایران بدل شده است. این گیاه که ابتدا برای تزئین وارد کشور شد، امروز یک‌سوم تالاب انزلی را درگیر کرده و در صورت ادامه روند فعلی، پیش‌بینی‌ها از خشک شدن کامل تالاب تا سال ۱۴۴۰ خبر می‌دهند.

از تئاتر خیابانی تبریز تا فرش قرمز برلین، رضا ناجی مسیری را پیموده که نه با جنجال، بلکه با صداقت، پشتکار و عشق به هنر معنا یافته است. مردی که هنوز هم با همان سادگی سبزی پاک می‌کند، اما در حافظه سینمای ایران، نقشی ماندگار دارد.

مشهد، شهری که روزگاری پیشروترین پایگاه سینمایی ایران بود، امروز در سکوت سالن‌های خاموش و خاطرات آپاراتچی‌ها نفس می‌کشد. این گزارش، روایتی است از طلوع و افول سینما در شهری که روزی خیابان‌هایش پاتوق روشنفکران و پرده‌هایش محل تپش زندگی فرهنگی بود.

با گسترش هوش مصنوعی، مرز میان نوشتن و تولید محتوا در حال محو شدن است؛ مقالاتی که به نام روزنامه‌نگاران منتشر می‌شوند اما در حقیقت ساخته‌ی ماشین‌اند، تهدیدی جدی برای اعتماد عمومی به رسانه‌ها و معنای اصیل روزنامه‌نگاری هستند. در عصر الگوریتم‌ها، صدای انسان نباید به حاشیه رانده شود.