در بیش از صد کشور مختلف، با درآمدهای سرانه مختلف و دموگرافی مختلف، انواع سیستم‌های بیمه درمان را داریم، اما همه شکسته خورده‌اند.

به گزارش سرمایه فردا، انواع سیستم‌های بیمه درمان از خصوصی، تا نیمه خصوصی، تا نصفه دولتی، تا کاملا دولتی هستند. در همه این کشورها ملت یا صف طولانیه، یا کیفیت پایینه، یا قیمت بالاست، یا خطا بالاست، یا دولت زیر بار هزینه فلج شده است.
با توجه به اینکه موضوع مربوط به جان افراد است هیچ‌وقت کسی راضی نمی‌شوند. اینکه سیستم‌های بیمه درمان مردم را راضی کنند وجود ندارد مگر با قیمت بالا. در ارزیابی اینکه چه سیستمی بهتر کار می‌کند باید همیشه این نکته را در ذهن داشت. کلا با پروژه‌ای طرفیم که در آن موفقیت وجود ندارد. بلکه باید به «شکست کم‌دردسرتر» رسید، که این شکست می‌تواند به شکل «پنج سال به نرخ امید به زندگی جمعیت‌ اضافه کند و اقتصاد را هم متلاشی نکند».
هر سیستمی که انسان بسازد، می‌تواند به خود انسان ببازد. مثل وقتی که تقاضای انسان‌ها از حد توان سیستمی که خود انسان ساخته، فراتر می‌رود شکست می‌خورد. اگه قرار باشد تقاضا کنترل نشود، هیچ سیستمی که انسان بسازد از پسش برنمیاید. تا وقتی تقاضا برای درمان انقدر بالاست، کمر انواع سیستم‌های بیمه درمان را خم خواهد کرد. یکی زودتر یکی دیرتر. یکی شفاف‌تر، یکی مخفی‌تر.
کیفیت محیط، کیفیت و کمیت تغذیه، و کمیت فعالیت، تقاضا برای درمان رو بقدری بالا برده که دیگر خیلی فرقی نداره سیستم چقدر دارد خوب کار می‌کند. چون حتی وقتی خوب کار می‌کند هم به نظر می‌رسد خوب کار نمی‌کند. یک جا باید توقف کنند و به پشت سرشان نگاه کنند. این حجم عظیم از سرمایه که صرف انواع سیستم‌های بیمه درمان می‌شود را باید صرف پایین آوردن تقاضا کرد.