عربستان و ونزوئلا جمعیتی تقریباً برابر دارند و هر دو ذخایر عظیم نفتی در اختیار دارند. هر دو نیز از پتانسیل‌های گردشگری برخوردارند؛ عربستان با میراث مذهبی و ونزوئلا با سواحل زیبا و طبیعت بکر. اما در حالی که عربستان در مسیر رشد اقتصادی، اصلاحات ساختاری و جذب سرمایه جهانی قرار گرفته، ونزوئلا گرفتار تورم چند میلیون درصدی، بحران‌های مالی و فرار گسترده جمعیت شده است. دلیل این تفاوت چیست؟
پاسخ در رویکرد اقتصادی این کشورها نهفته است. عربستان اصول تجارت آزاد، حقوق مالکیت و تولید رقابتی را پذیرفت، در حالی که ونزوئلا با ملی‌سازی، چاپ پول بی‌رویه، کنترل قیمت و سرکوب بخش خصوصی، ثروت خود را به نابودی کشاند.
الگویی جهانی در توسعه اقتصادی
این مسئله در مورد امارات و لیبی نیز صادق است. هر دو کشور از ذخایر نفتی برخوردارند، به دریا دسترسی دارند و در فضای فرهنگی جهان عرب و اسلام قرار دارند. اما در حالی که امارات به الگویی جهانی در توسعه اقتصادی، ثبات مالی، جذب سرمایه‌گذاری و پیشرفت تکنولوژیک تبدیل شده، لیبی درگیر جنگ داخلی و بحران‌های اقتصادی، ناتوان از کنترل قیمت ارز و مواد غذایی است. دلیل این تفاوت؟
امارات از ابتدا بر تجارت آزاد، حقوق مالکیت و ایجاد فضای امن برای سرمایه‌گذاری بین‌المللی تأکید داشت، اما لیبی تحت سلطه ایدئولوژی سوسیالیستی، با سیاست‌های ضدبازار و نابودی ساختارهای اقتصادی، زمینه‌های رشد را از میان برد.
در نهایت، نه جمعیت پایین، نه دسترسی به دریا، نه نفت و نه جاذبه‌های گردشگری، هیچ‌یک بدون عقلانیت اقتصادی و نظم بازارمحور نمی‌توانند ضامن پیشرفت باشند. ونزوئلا و لیبی ثابت کرده‌اند که بدون شناخت قواعد بازار، ثروت‌های طبیعی به بحران تبدیل می‌شوند و فرصت‌های گردشگری بی‌ثمر باقی می‌مانند.
در دنیای امروز، تنها یک اصل بنیادین تعیین‌کننده سرنوشت اقتصادهاست: یا قواعد بازار را می‌پذیری، یا اقتصاد خود را نابود می‌کنی.
