شنبه ۲۳ فروردین ۱۴۰۴
مکانیک نیوتنی، با تعاریف مطلق خود از فضا و زمان، زمانی جهان را به‌عنوان سیستمی بی‌نهایت و ایستا توصیف می‌کرد. اما ایرادات بنیادی این نظریه، از پارادوکس اولبرس گرفته تا ناتوانی در توضیح شتاب گرانشی و میدان‌های بی‌نهایت، نشان داد که این چارچوب نمی‌تواند به‌تنهایی پیچیدگی‌های کیهان را توضیح دهد. این محدودیت‌ها زمینه‌ساز ظهور نظریات پیشرفته‌تری نظیر نسبیت عام شدند.
به گزارش سرمایه فردا، در فیزیک نیوتنی، فضا و زمان به‌عنوان دو مفهوم مطلق و مستقل از یکدیگر در نظر گرفته می‌شوند. در اواخر قرن نوزدهم، جهان نیوتنی به‌عنوان یک جهان نامتناهی تصور می‌شد، زیرا قانون گرانش نیوتن نشان می‌داد که جهان متناهی نمی‌تواند پایدار بماند و در نهایت به دلیل اثرات گرانشی دچار انقباض خواهد شد.
فضای نیوتنی به‌طور یکنواخت توسط اجرام آسمانی پر شده است؛ این ویژگی به اصل همگنی معروف است و یکی از اصول مهم کیهان‌شناختی محسوب می‌شود. اصل دیگر، اصل همسانگردی است که بیان می‌کند هیچ جهتی در فضا بر جهت‌های دیگر برتری ندارد و جهان در همه جهات یکسان است. بااین‌حال، زمانی‌که جهان همگن، همسانگرد و نامتناهی باشد، مکانیک نیوتنی با چالش‌های جدی روبرو می‌شود. برخی از ایرادات اصلی این کیهان‌شناسی عبارتند از:
ایرادات مطرح‌شده نشان‌دهنده محدودیت‌های مکانیک نیوتنی در توضیح ویژگی‌های جهان است و زمینه را برای پیشرفت نظریه‌های جدید، مانند نسبیت عام اینشتین، فراهم کرد.
تمام حقوق برای پایگاه خبری سرمایه فردا محفوظ می باشد کپی برداری از مطالب با ذکر منبع بلامانع می باشد.
سرمایه فردا