سکانس نخست:

به گمانم‌ جمهوری اسلامی در فضای کنونی که با وجود از دست رفتن سوریه، لبنان، عراق و عنقریب یمن،  اگرسر سنجاقی راه گریز از مذاکره با آمریکای ترامپ‌ وجود داشت، به هیچ روی تن به آن نمی داد. تقریبا همه امکانات و فرصت ها از دست رفته است؛

سکانس دوم:

فدراتیو روسیه که پیشتر با هر گونه حمله آمریکا و ناتو به ایران، حتی بدون درخواست و دعوت تهران نیمه شمالی کشور را هدف قرار می داد، حال به روشنی اعلام کرده که در صورت حمله آمریکا و اسراییل (اشغالگر) هیچ گونه کمکی به ایران نخواهد کرد؛

سکانس سوم:

اسرائیل(اشغالگر) امکان ندارد ایران اتمی، اگرچه ضعیف را بپذیرد. تفاوت اسراییل با آمریکا آن است که اولی در پی تغییر رژیم است و دومی در چارچوب اقتضائات استراتژیک جهانی به ایران می نگرد و در پی دستیابی بی دردسر و کم‌ هزینه در این کشاکش است؛

سکانس چهارم:

در مجموع با وجود از دست رفتن حامیان بیرونی از جمله روسیه و حزب الله، قدرت اخلاقی کمرنگ حکومت (میزان وفاداری ملت به حکومت)، اشتباهات محاسباتی بزرگ‌ پیشین؛ از جمله نادیده و یا کم‌ توان دیدن دشمنان و تمسخر آنان، رجز خوانی های پهلوان پنبه ای و … در مجموع جمهوری اسلامی دو راه در پیش روی ندارد: یا تن دادن به جنگ یا پذیرش الف تا ی مذاکره با آمریکا؛ از جمله در فرم مذاکره.

بر پایه منطق ژئواستراتژی, بهترین راه برای ایران، تصمیم آبرومندانه برقراری مناسبات همه جانبه با ایالات متحده و پیامدهای کژدار و مریز آن است. البته با فهم این چالش که نفوذی های اسرائیل تا آخرین لحظه سدی در برابر آن خواهند بود. آنان با شاکله های گوناگون، از دو سو(میز ایران، میز آمریکا) در حال فعالیت شبانه روزی و بی وقفه هستند تا عمان آخرین جایگاه مذاکره بی نتیجه بماند.

چنانچه با ایالات متحده گفتگوی منجر به توافق نکنیم، چه کنیم؟!!